Barth & Ineke go Southern Norway

Na een nacht vol regen waarbij het soms lijkt alsof we op de boot slapen vanwege het geschommel van de bus door de wind gaat om kwart over 7 de wekker. De faciliteiten van Torby camping zijn geweldig. Door automatische schuifdeuren kom je in een grote, verwarmde ruimte waar de douches en toiletten zijn. Nietsvermoedend trek ik een deur van een doucheruimte open, om vervolgens geconfronteerd te worden met een oude man die met de broek op de enkels op de wc zit. Ik weet niet wie meer schrikt, maar ik mag hopen dat hij in het vervolg niet vergeet de deur op slot te draaien.

We ontbijten in de mooie keuken annex eetruimte, ook daar is het lekker warm. We hebben er zelfs een gezellig kaarsje bij aan.

In de striemende regen pakken we in, gelukkig hoeven we alleen de elektriciteit af te koppelen en wat spullen van de voorste stoelen naar achteren te verplaatsen. Het is vijftien minuten rijden naar de veerboot terminal, onderweg tanken we nog even (omgerekend 1,80/L) en melden ons dan bij de check-in. Het duurt lang, er is blijkbaar iets mis maar we krijgen geen uitleg. Gelukkig krijgen we even later toch onze boarding passen en mogen we aansluiten in de rij.

Na de bruch zoeken we een plek in de bar voor op de boot. Hier zijn we pas hoe hoog de golven zijn! Het ziet er extreem ruig en guur uit, af en toe lijkt er sneeuw te vallen. Het lijkt meer alsof we de Noordelijke IJszee oversteken dan gewoon het Skagerak! Naarmate we dichterbij Kristiansand komen lijken de golven hoger te worden, blijkbaar stormt het hier harder dan in het noorden van Denemarken.

Toch blijkt de wind geen invloed te hebben gehad op de duur van de overtocht, drie kwartier te laat varen we de haven van Kristiansand binnen.

Het is inmiddels drie uur en we willen eigenlijk nog een stukje richting Stavanger rijden om daar morgen niet al te laat aan te komen zodat we de stad nog een beetje kunnen bekijken. Maar eerst rijden we naar de Lindesnes. Het is het meest zuidelijke punt van het Noorse vasteland en staat bekend om zijn prachtige kustlandschap en de iconische Lindesnes Fyr.

Vanaf deze "zuidkaap" is het volgens een bordje dat op de parkeerplaats staat 2518 kilometer (over de weg) naar de Noordkaap. En met zo'n bordje begint het wel te jeuken om gewoon lekker noordwaarts te gaan, over een maandje of 2 zijn we wel terug!

Terug in de realiteit kleden we ons warm aan en klimmen we naar de Lindesnes Vuurtoren. Gebouwd in 1655, is het een van de oudste vuurtorens in Noorwegen en heeft het eeuwenlang schepen langs de gevaarlijke zuidkust geleid.

Het is een flinke klim, niet zozeer vanwege het feit dat we een heuvel op moeten maar het waait hier zo gruwelijk hard dat we bijna van de heuvel geblazen worden. De wind beneemt ons gewoon de adem. Maar we worden rijkelijk beloond want het uitzicht is (en je voelt 'm vast aankomen:) adembenemend.

Het is lastig om te blijven staan en de koude wind geselt onze lijven dus na een kwartiertje boven te zijn geweest zoeken we de welkome luwte van de voet van de heuvel op en wandelen we terug naar de bus.

We hebben eerder vandaag online een overnachting geboekt op een camping vlakbij Flekkefjord, op een uurtje rijden van Lindesnes. De rit is prachtig, dan weer langs het water en regelmatig door bossen en kleine dorpjes. We rijden hier op de Nordsjøvegen, een 340 kilometer lange weg vol bochten, langs de zuidkust van Noorwegen die leidt van Kristiansand in het zuiden naar Haugesund in het noorden. En tot onze verbazing rijden we opeens door een licht besneeuwd landschap!

Tegen zes uur, net voor het donker wordt, bereiken we Egenes camping. Zoals we verwachtten is de receptie dicht, maar de camping is volledig open dus we zoeken de plek die we gereserveerd hebben, parkeren de bus en sluiten de elektriciteit aan. Ook proberen we de "muts", een hoes van water- en winddicht materiaal met van binnen fleece over het hefdakje te trekken. Dat lukt niet. Het waait nog steeds zo hard dat het ding overal naartoe waait behalve in de juiste richting.
Voor het helemaal donker is neem ik nog even snel een kijkje bij het Selura meer waar de camping aan gelegen is:

We nemen een kijkje in het gemeenschappelijk gebouw van de camping. We dachten dat het afgesloten zou zijn maar als we binnenkomen springt het licht aan en de verwarming staat aan. Er is een grote keuken en bar in een soort stube. Zelfs in 1985 was de inrichting hiervan al achterhaald maar we hebben hier alles wat we nodig hebben: een kookplaat, een kachel en een tafel om aan te zitten. Even later zijn onze zakken Unox erwtensoep opgewarmd en zitten we te smullen.

We blijven hier de rest van de avond zitten. Ik blijf dit zo mooi te vinden van Scandinavië (en afgelopen zomer bleek dit dus ook in de Baltische Staten heel gewoon): grote keukens met alle voorzieningen, gewoon open zonder sloten of camera's. Hier is alles gebaseerd op vertrouwen en het norm besef dat er mensen kunnen zijn die dit echt nodig hebben en je dit daarom niet vernielt of meeneemt.

Tegen tienen gaan we terug naar de bus. Het hefdakje klappen we toch maar in vanwege de rukwinden en het voortdurende geklapper van het doek. Even nog het kacheltje aan om de boel wat op te warmen en dan lekker wegkruipen onder onze schapenwollen dekbedden!