Võsu > Tallinn
Zaterdag 5 augustus 2023 - Dag 21
Vroeg wakker maar een late start. Het wordt tijd om na te gaan denken over de laatste twee weken van onze reis. Gaan we via Helsinki en met de ferry via Åland naar Zweden of rijden we om de Botnische Golf heen (2000km). Het wordt het eerste, dus moeten er veerboten gereserveerd worden: van Tallinn naar Helsinki en van Turku naar Åland. Veel afvaarten blijken al volgeboekt, uiteindelijk komen we erop uit dat we morgenochtend naar Helsinki varen en woensdag naar Åland.
Het uitzoeken kost een paar uur en dat gaat ten koste van een fietstocht die we hier wilden maken. Het is zoals het is…
Rond de middag rijden we naar Tallinn. We komen nog voor een deel door het Laheema Nationaal Park. Om de paar honderd meter staat een auto geparkeerd. Het is zaterdag en dat betekent paddenstoelen plukken! Gewapend met kleurige mandjes zien we mensen de bossen induiken. Er zullen niet veel paddenstoelen over zijn vanavond vrees ik. Even later blijken ook op de vluchtstrook langs de snelweg talloze auto’s geparkeerd te staan met datzelfde doel. Levensgevaarlijk…
Een uurtje later rijden we Tallinn binnen. We willen op een paar kilometer van de oude binnenstad parkeren en dan met de fiets verder. De parkeertarieven in de binnenstad zijn hoog en daarnaast willen we er liever niet met de bus naartoe. Maar parkeren kan alleen met een app dus eerst die downloaden en dan zoeken naar een geschikte plek. Veel parkeerterreinen liggen nogal achteraf en daar willen we liever niet staan. Uiteindelijk vinden we een geschikte plek tegenover het busstation van Tallinn. Het is vanaf hier 3 kilometer fietsen. Perfect!
Tallinn blijkt (nog) niet echt een fietsstad te zijn. We zien dat er enkele pogingen gedaan worden om fietsstroken aan te leggen maar we moeten toch voornamelijk het trottoir nog delen met de voetgangers en we moeten om de haverklap weer van de ene naar de andere kant oversteken via zebrapaden. Voetganger zijn hier duidelijk nog ondergeschikt aan auto’s want voor het voor de voetgangers groen is heb je inmiddels wortel geschoten.
Maar dan zijn we uiteindelijk toch in de oude stad en op het Raadhuisplein. Je zou denken dat we er wel iets van zouden moeten herkennen, 7 jaar is nou ook weer niet zo lang geleden. Maar we kijken er allebei raar tegenaan. Daarnaast is het bomvol met toeristen. Was het in de andere hoofdsteden Warschau, Vilnius en Riga gezellig druk, hier is het niet leuk meer. Of ligt het aan ons? Zijn we de drukte een beetje ontwend?
Toen we hier in 2016 waren was het winter en lag er sneeuw. Dat had iets magisch, als uit een sprookjesboek. Er waren vrijwel geen toeristen dus de magie werd niet verstoord. Door de sneeuw was de oude stad verstild, alsof we honderden jaren teruggingen in de tijd naar 1823: we mochten even proeven aan oude tijden.
In 2023 is Tallinn een touristtrap, een selfie achtergrond, een vreetschuur, een verdienmodel. Het oude Tallinn is absoluut nog prachtig, die schitterende pastelkleurige huisjes rond het Raadhuis, de smalle steegjes, de Aleksander Kathedraal en de Kiek in de Kök: het is allemaal even mooi. Maar er is nu geen magie, het fluisterende sprookjesboek houdt de lippen stijf op elkaar. Het ligt niet aan Tallinn. Het ligt aan de mensen.
We lopen wat verdwaasd rond, eten wat en maken natuurlijk ook foto’s, want mooi is het nog steeds. Maar na een paar uur stappen we weer op de fiets en rijden we terug naar het busstation.
Het uitzoeken kost een paar uur en dat gaat ten koste van een fietstocht die we hier wilden maken. Het is zoals het is…
Rond de middag rijden we naar Tallinn. We komen nog voor een deel door het Laheema Nationaal Park. Om de paar honderd meter staat een auto geparkeerd. Het is zaterdag en dat betekent paddenstoelen plukken! Gewapend met kleurige mandjes zien we mensen de bossen induiken. Er zullen niet veel paddenstoelen over zijn vanavond vrees ik. Even later blijken ook op de vluchtstrook langs de snelweg talloze auto’s geparkeerd te staan met datzelfde doel. Levensgevaarlijk…
Een uurtje later rijden we Tallinn binnen. We willen op een paar kilometer van de oude binnenstad parkeren en dan met de fiets verder. De parkeertarieven in de binnenstad zijn hoog en daarnaast willen we er liever niet met de bus naartoe. Maar parkeren kan alleen met een app dus eerst die downloaden en dan zoeken naar een geschikte plek. Veel parkeerterreinen liggen nogal achteraf en daar willen we liever niet staan. Uiteindelijk vinden we een geschikte plek tegenover het busstation van Tallinn. Het is vanaf hier 3 kilometer fietsen. Perfect!
Tallinn blijkt (nog) niet echt een fietsstad te zijn. We zien dat er enkele pogingen gedaan worden om fietsstroken aan te leggen maar we moeten toch voornamelijk het trottoir nog delen met de voetgangers en we moeten om de haverklap weer van de ene naar de andere kant oversteken via zebrapaden. Voetganger zijn hier duidelijk nog ondergeschikt aan auto’s want voor het voor de voetgangers groen is heb je inmiddels wortel geschoten.
Maar dan zijn we uiteindelijk toch in de oude stad en op het Raadhuisplein. Je zou denken dat we er wel iets van zouden moeten herkennen, 7 jaar is nou ook weer niet zo lang geleden. Maar we kijken er allebei raar tegenaan. Daarnaast is het bomvol met toeristen. Was het in de andere hoofdsteden Warschau, Vilnius en Riga gezellig druk, hier is het niet leuk meer. Of ligt het aan ons? Zijn we de drukte een beetje ontwend?
Toen we hier in 2016 waren was het winter en lag er sneeuw. Dat had iets magisch, als uit een sprookjesboek. Er waren vrijwel geen toeristen dus de magie werd niet verstoord. Door de sneeuw was de oude stad verstild, alsof we honderden jaren teruggingen in de tijd naar 1823: we mochten even proeven aan oude tijden.
In 2023 is Tallinn een touristtrap, een selfie achtergrond, een vreetschuur, een verdienmodel. Het oude Tallinn is absoluut nog prachtig, die schitterende pastelkleurige huisjes rond het Raadhuis, de smalle steegjes, de Aleksander Kathedraal en de Kiek in de Kök: het is allemaal even mooi. Maar er is nu geen magie, het fluisterende sprookjesboek houdt de lippen stijf op elkaar. Het ligt niet aan Tallinn. Het ligt aan de mensen.
We lopen wat verdwaasd rond, eten wat en maken natuurlijk ook foto’s, want mooi is het nog steeds. Maar na een paar uur stappen we weer op de fiets en rijden we terug naar het busstation.
Er zijn weinig campings in en rond Tallinn. De enige stadscamping is gesloten, er is een camperplaats bij de jachthaven en er is 15 kilometer ten zuiden van de stad een camping, Kivi Talu, dus daar rijden we naartoe.
Ook hier blijken we de enige gasten, al komen er later nog een caravan en een camper binnen. Het complex is enorm, zo weggelopen uit de Hobbits. En nauwelijks gasten. We hebben te doen met de vriendelijke eigenaar. Gaat hij het zo wel redden? En waar slapen al die duizenden mensen in Tallinn dan?
We mogen een plek uitzoeken, we mogen zelfs op het mooie grasveld dat normaliter voor tenten is gereserveerd staan. We kunnen buiten zitten tot het te koud en te vochtig wordt, hier is geen mug te bekennen…
Ook hier blijken we de enige gasten, al komen er later nog een caravan en een camper binnen. Het complex is enorm, zo weggelopen uit de Hobbits. En nauwelijks gasten. We hebben te doen met de vriendelijke eigenaar. Gaat hij het zo wel redden? En waar slapen al die duizenden mensen in Tallinn dan?
We mogen een plek uitzoeken, we mogen zelfs op het mooie grasveld dat normaliter voor tenten is gereserveerd staan. We kunnen buiten zitten tot het te koud en te vochtig wordt, hier is geen mug te bekennen…
En zoals op iedere reisdag heb je ook vandaag de route nog tegoed: