Barth & Ineke go Baltics, Finland & Sweden

Ik begin de dag met een frisse duik in het Peipsi meer. De water- en buitentemperatuur zijn beide 18 graden. Niet warm maar ook niet te koud en je wordt er heerlijk wakker van!

Om half 11 vertrekken we. Alhoewel we de warmte van de zon door de wolken voelen is het volledig bewolkt gebleven en dat is jammer, we hadden het meer graag met zon gezien. Gelukkig is het wel droog.

Langs de kust van het meer rijden we noordwaarts. Overal langs de weg wordt vis verkocht in caravans en houten keten, het meer wordt dus flink bevist.
Wat opvalt zijn de hoge wachttorens. Ze lijken bemenst, wat betekent dat de grens met Rusland wel bewaakt wordt.

Na de stad Jōhvi breekt de zon door. Vanaf hier gaan we pal oost, dit is ook de doorgaande weg naar St. Petersburg. Het rondje Baltische Staten/Finland/Zweden dat we nu rijden hadden we een paar jaar geleden al op onze reislijst gezet. Dat was vóór de oorlog, en toen hadden we St. Petersburg opgenomen in de route (dat ligt slechts 130 kilometer van Narva). Dat doen en willen we nu vanzelfsprekend niet, dus nemen we over een paar dagen de veerboot van Tallinn naar Helsinki. Maar jammer is het wel.

We rijden door naar de stad Narva maar besluiten eerst de 5 kilometer terug te rijden naar de enige camping hier in de buurt, Vana Olgina Mõis. We worden ontvangen door eigenaar Vladimir, een van de vele Russen in deze stad: ruim 90% is Russisch. Vlad spreekt voldoende Engels om uit te kunnen leggen dat we 25 euro betalen voor de bus, en dat we 2 euro extra voor het gebruik van de wc én nog eens 2 euro voor de douche moeten betalen. We mogen een plekje uitzoeken op de vrijwel uitgestorven camping: er staat nog één Duitse camper. Of we op de fiets naar de stad gaan? Ja, dat gaan we. Dan houdt hij een oogje op de bus, belooft hij terwijl hij met zijn wijsvinger op z’n oog wijst. Fijn, dan hoeven we ons daar geen zorgen over te maken.

We zetten de bus op en stappen op de fiets naar Narva, wat ongeveer een kwartiertje rijden is. We rijden rechtstreeks naar de plek waar het ons om te doen is: de grens bij de rivier de Narva, die Estland scheidt van Rusland. De stad Narva zelf is verdeeld in twee delen: Narva aan de Estse zijde en Ivangorod aan de Russische zijde. De grens zelf is aan het einde van brug over de Narva aan Russische zijde maar voor je zover bent moet je aan Estse zijde door een enorm met hekken omgeven grens station.

Het is een erg relaxte grensovergang. Mensen wandelen heen en weer over de brug, aan Estse zijde staat een aantap auto’s en vrachtwagens te wachten en ook aan Russische zijde staan voertuigen te wachten. Verder is er geen enkele (zichtbare) controle: de snelstromende Narva-rivier lijkt een doeltreffende natuurlijk grens.

Aan de Russische zijde van de rivier de Narva staat het Ivangorod Fort, een historisch bolwerk dat dateert uit de 15e eeuw.

Aan de Estse zijde van de rivier staat het Narva Castle, een middeleeuws fort dat ook een belangrijke rol heeft gespeeld in de geschiedenis van het gebied.

Aan Letse zijde is een uitkijkpunt gemaakt waar je uitkijkt op beide forten en de brug. Iemand heeft hierop СОЛНЦЕ ВЗОЙДЕТ geschreven: “de zon zal opkomen”.

We eten en drinken even wat bij een eettentje bij het water, wat uitkijkt op de brug. Het is een bizar gegeven, een stad dat op een natuurlijke wijze doorkruist werd door een rivier en in januari 1945 opeens wreed in tweeën werd gedeeld door de Russen, nadat het stadje vrijwel volledig verwoest was en er ook nog eens op grote schaal ethische zuiveringen hadden plaatsgevonden. Veel jonge Esten zijn naar Siberië verbannen. Het roept allemaal toch wat weerstand op, kijkend naar de overkant van het water…

Inmiddels is het zwaar bewolkt geworden en regent het zelfs een beetje. De zon laat zich niet meer zien in Narva. We fietsen nog wat rond door de stad, o.a. naar het Stadhuis en het Narva college van de Universiteit van Tartu alvorens we in een groot winkelcentrum Aziatisch gaan eten. Gezellige restaurantjes zijn er hier weinig, het zit of niet in de cultuur of het is er gewoon de plek niet voor.

Niet lang nadat we terug zijn op de camping begint het te waaien en te onweren. Door een rukwind waait een flinke tak vlak bij de bus af. Snel draaien we de luifel in en klappen we ook voor de zekerheid het hefdakje maar in. Het onweren gaat nog een tijdje door maar het ergste lijkt net langs ons heen te gaan. Dan maar binnen een aflevering van de Slimste Mens kijken…

O ja, nog even de vandaag gereden route: