Gataučiai > Koerse Schoorwal (Nida)
Zondag 23 juli 2023 - Dag 8
Wanneer we wakker worden schijnt er een waterig zonnetje, maar we zijn allang blij dat we buiten kunnen ontbijten en de spullen droog in kunnen pakken. Net als we vertrekken begint het te regenen.
We rijden eerst naar een natuurgebied op een half uurtje rijden van de camping, Mūšos tyrelio pažintinis takas. Ondanks de regen maken we een wandeling over het houten pad naar het verderop gelegen meer. Vanuit de uitkijktoren hebben we een mooi uitzicht op de wetlands.
We rijden eerst naar een natuurgebied op een half uurtje rijden van de camping, Mūšos tyrelio pažintinis takas. Ondanks de regen maken we een wandeling over het houten pad naar het verderop gelegen meer. Vanuit de uitkijktoren hebben we een mooi uitzicht op de wetlands.
Bij de bus aangekomen zie ik in de verte twee stipjes. Ik kan nog niet zien wat het zijn. Het is wolvengebied hier, het zal toch niet… Het blijken kraanvogels te zijn. Behalve duizenden ooievaars (waarvan heel veel met - al grote- jongen op het nest), enkele doodgereden vossen en een das hebben we tot nu toe geen bijzondere dieren gezien. Wel zijn hier heel veel veldleeuweriken. De ooievaars jongen zijn zo'n beetje klaar om het nest te verlaten, vaak zien we ze vlak boven het nest hangen terwijl ze vlieg oefeningen doen.
Onze volgende bestemming is het Koude Oorlog Museum in de buurt van Plokštinê. Hier ligt, diep in de bossen, een oude ondergrondse nucleaire raketbasis van de Russen. Ooit stonden hier vier 22 meter lange R12-raketten met kernkoppen krachtiger dan die van Hiroshima klaar om afgeschoten te worden. Ze konden 3000 kilometer overbruggen en daarmee dus ook Nederland bereiken!
De bouw van de basis in 1960 gebeurde in het diepste geheim, zelfs de omwonenden wisten niet wat er gebouwd werd, ondanks dat er 10.000 vooral Estse soldaten aan de basis bouwden. Slechts één keer werd de basis in opperste staat van paraatheid gebracht, tijdens de opstand in Tsjechoslowakije in 1978. De koepels werden geopend en alleen het akkoord van hogerhand was nog nodig om op de rode lanceerknop te kunnen drukken.
In 1978 maakten de Amerikaanse geheime dienst bekend dat ze de basis ontdekt hadden en niet veel later was er geen Sovjet-soldaat meer te bekennen. Een deel van de raketten is toen naar Oekraïne vervoerd, de anderen zijn spoorloos verdwenen.
Tegenwoordig kun je het complex bezichtigen. De ondergrondse bunkers zijn vervallen en de meeste apparatuur is verdwenen. Maar het bezoek is zeker de moeite waard. Vanaf een platform kijk je uit over de vier lanceer silo's en via een trap in het midden van het complex kom je in een met drie deuren beveiligde voormalige ruimtes waar zich de brandstof opslag bevond en van waaruit de raketten bestuurd konden worden.
De bouw van de basis in 1960 gebeurde in het diepste geheim, zelfs de omwonenden wisten niet wat er gebouwd werd, ondanks dat er 10.000 vooral Estse soldaten aan de basis bouwden. Slechts één keer werd de basis in opperste staat van paraatheid gebracht, tijdens de opstand in Tsjechoslowakije in 1978. De koepels werden geopend en alleen het akkoord van hogerhand was nog nodig om op de rode lanceerknop te kunnen drukken.
In 1978 maakten de Amerikaanse geheime dienst bekend dat ze de basis ontdekt hadden en niet veel later was er geen Sovjet-soldaat meer te bekennen. Een deel van de raketten is toen naar Oekraïne vervoerd, de anderen zijn spoorloos verdwenen.
Tegenwoordig kun je het complex bezichtigen. De ondergrondse bunkers zijn vervallen en de meeste apparatuur is verdwenen. Maar het bezoek is zeker de moeite waard. Vanaf een platform kijk je uit over de vier lanceer silo's en via een trap in het midden van het complex kom je in een met drie deuren beveiligde voormalige ruimtes waar zich de brandstof opslag bevond en van waaruit de raketten bestuurd konden worden.
Meest indrukwekkend is toch wel de 22 meter hoge silo waar de raketten stonden opgesteld, klaar om afgevuurd te worden en een deel van de wereld te vernietigen.
Als we weer buiten komen is het eindelijk gestopt met regenen. Het is tijd om te vertrekken naar Nida op de Koerse Schoorwal (Kuršių nerija). Morgen meer over het ontstaan van daarvan.
Om er te komen nemen we vanuit Klaipėda, de derde stad van Litouwen, de veerboot naar de landtong. De Litouwse kant is namelijk niet verbonden met het Litouwse vasteland, in tegenstelling tot de andere kant, die in de Russische enclave Kaliningrad ligt. De overtocht duurt 5 minuten en daar betalen we maar liefst 41 euro voor!
Om er te komen nemen we vanuit Klaipėda, de derde stad van Litouwen, de veerboot naar de landtong. De Litouwse kant is namelijk niet verbonden met het Litouwse vasteland, in tegenstelling tot de andere kant, die in de Russische enclave Kaliningrad ligt. De overtocht duurt 5 minuten en daar betalen we maar liefst 41 euro voor!
Vanaf de veerboot naar Nida is het ongeveer 50 kilometer. Een groot deel van de Koerse Schoorwal is een Nationaal Park, en na een paar kilometer komen we bij een kassa waar we de entree moeten betalen: 30 euro. Opvallend is dat aan de andere kant enkele politiewagens staan, iedere uitgaande auto wordt gecontroleerd. Waarom en waarop is onduidelijk.
Wij mogen na betaald te hebben doorrijden en een klein uur later rijden we Nida binnen, waar we eerst Ruth en Steve afzetten bij hun B&B in het dorp. Daarna rijden wij door naar de camping, Nidos kempingas. Hier blijven we drie nachten. We vinden een mooie, rustige plek aan de rand van de camping en richten voor het eerst onze plek wat gezelliger in.
Wij mogen na betaald te hebben doorrijden en een klein uur later rijden we Nida binnen, waar we eerst Ruth en Steve afzetten bij hun B&B in het dorp. Daarna rijden wij door naar de camping, Nidos kempingas. Hier blijven we drie nachten. We vinden een mooie, rustige plek aan de rand van de camping en richten voor het eerst onze plek wat gezelliger in.
En dan nu nog even wat leuke weetjes over Litouwen. Gewoon omdat ik ze tegenkwam.
Feit #1 - Het langste woord Nebeprisikiškiakopūsteliaujantiesiems is met 37 tekens het langste woord en betekent "groep mensen die vroeger het bos in gingen om gras te halen voor konijnen, maar die dit niet meer doen".
Feit #2 - Bijgeloof Roggebrood en zout zouden geluk brengen en worden vaak aan de gasten aangeboden. Fluiten in huis brengt echter ongeluk en zou boze geesten oproepen.
Feit #3 - Heteluchtballonnen De mensen in Litouwen zijn dol op heteluchtballonnen en het kleine land heeft het hoogste aantal luchtballonnen per hoofd van de bevolking ter wereld.
Zo, nou weten jullie dat ook weer!
Feit #1 - Het langste woord Nebeprisikiškiakopūsteliaujantiesiems is met 37 tekens het langste woord en betekent "groep mensen die vroeger het bos in gingen om gras te halen voor konijnen, maar die dit niet meer doen".
Feit #2 - Bijgeloof Roggebrood en zout zouden geluk brengen en worden vaak aan de gasten aangeboden. Fluiten in huis brengt echter ongeluk en zou boze geesten oproepen.
Feit #3 - Heteluchtballonnen De mensen in Litouwen zijn dol op heteluchtballonnen en het kleine land heeft het hoogste aantal luchtballonnen per hoofd van de bevolking ter wereld.
Zo, nou weten jullie dat ook weer!
Ter afsluiting van vandaag de gereden route: