Warschau > Vilnius (Litouwen)
Donderdag 20 juli 2023 - Dag 5
Om 7 uur staan we op, het bed moet worden afgebroken om plaats te maken voor Ruth en Steve en hun twee koffers. Het heeft geregend, en op de radar te zien flink ook. We hebben er niks van gemerkt…
Na het gezamenlijk ontbijt wordt het toch een beetje spannend: gaat alles passen? Het blijkt geen probleem. Rez biedt niet alleen ruimte aan ons tweeën en onze bagage en fietsen, maar ook aan nog twee volwassenen met hun koffers. Misschien moeten we Rez hernoemen naar “Tardis”!
Na het gezamenlijk ontbijt wordt het toch een beetje spannend: gaat alles passen? Het blijkt geen probleem. Rez biedt niet alleen ruimte aan ons tweeën en onze bagage en fietsen, maar ook aan nog twee volwassenen met hun koffers. Misschien moeten we Rez hernoemen naar “Tardis”!
Vlak nadat we vertrokken zijn begint het te regenen en het blijft regenen, alweer rijden we met de buien mee. Pas rond het middaguur rijden we eruit en even later rijden we gelukkig weer lekker in het zonnetje.
Tegen half drie zijn we bij de grens met Litouwen. Er staan vlak voor de grens een paar verveelde agenten die ogenschijnlijk geen enkele aandacht hebben voor het passerende verkeer. Wij stoppen een stukje verderop om wat foto’s te maken van het vervallen grensgebouw. Hoe de evenzo vervallen maar nog steeds geopende bar er van binnen uitziet en wat haar clientèle is willen we liever niet weten. We schuiven hier trouwens door een tijdzone: het is hier één uur later.
Tegen half drie zijn we bij de grens met Litouwen. Er staan vlak voor de grens een paar verveelde agenten die ogenschijnlijk geen enkele aandacht hebben voor het passerende verkeer. Wij stoppen een stukje verderop om wat foto’s te maken van het vervallen grensgebouw. Hoe de evenzo vervallen maar nog steeds geopende bar er van binnen uitziet en wat haar clientèle is willen we liever niet weten. We schuiven hier trouwens door een tijdzone: het is hier één uur later.
Het is tijd om Rez én onszelf vol te gooien. Bij een tankstation eten we wat en vervolgen onze weg.
Litouwen is duidelijk anders dan Polen. De bouw is anders, het landschap (hier tenminste) is wat glooiender. Het doet vriendelijk aan.
In het dorpje Rudamina treffen we een prachtige kerk aan. We stoppen om wat foto’s van de kerk en de ooievaars die in het nest tegenover de kerk zitten te maken.
Bij vrijwel ieder huis dat we zien is een waterput aanwezig. Stromend water is hier op het platteland zeker nog niet vanzelfsprekend.
Litouwen is duidelijk anders dan Polen. De bouw is anders, het landschap (hier tenminste) is wat glooiender. Het doet vriendelijk aan.
In het dorpje Rudamina treffen we een prachtige kerk aan. We stoppen om wat foto’s van de kerk en de ooievaars die in het nest tegenover de kerk zitten te maken.
Bij vrijwel ieder huis dat we zien is een waterput aanwezig. Stromend water is hier op het platteland zeker nog niet vanzelfsprekend.
In het dorpje Merkiné stoppen we om wat boodschapjes te doen. Het ligt in Dzūkija National Park en is een van de oudste nederzettingen in Litouwen: de eerste kolonisten vestigden zich er al in de 9e - 10e eeuw voor Christus.
In het stadje staat de charmante houten kerk van St. Bartholomeüs, een cultureel erfgoed en een van de oudste houten kerken in Litouwen.
Van de roerige geschiedenis (de koning van Polen en Groothertog van Litouwen, Wladislaw Wza IV stierf hier op het marktplein in 1648 en het grootste deel van het dorp is tijdens de oorlog platgebombardeerd) is weinig meer te merken in het slaperige dorpje. Bij de bushalte zitten een paar oudere dames met een jongere man de dagelijkse beslommeringen te bespreken terwijl ze op de streekbus wachten.
In het stadje staat de charmante houten kerk van St. Bartholomeüs, een cultureel erfgoed en een van de oudste houten kerken in Litouwen.
Van de roerige geschiedenis (de koning van Polen en Groothertog van Litouwen, Wladislaw Wza IV stierf hier op het marktplein in 1648 en het grootste deel van het dorp is tijdens de oorlog platgebombardeerd) is weinig meer te merken in het slaperige dorpje. Bij de bushalte zitten een paar oudere dames met een jongere man de dagelijkse beslommeringen te bespreken terwijl ze op de streekbus wachten.
We rijden door naar Zervynos, de reden waarom we de toeristische route naar Vilnius genomen hebben. Het dorp Zervynos ligt in in een nationaal park met dichte bossen, ongerepte meren en charmante landelijke landschappen. De rit ernaartoe is dus al heel mooi. Een van de unieke kenmerken van Zervynos is het behoud van cultureel erfgoed, waaronder de traditie van “raštinės”, traditionele Dzūkija, houten huizen met kenmerkend houtsnijwerk en decoraties.
We parkeren de auto op de kleine parkeerplaats buiten het dorp. Buiten dat er enkele auto’s staan zie je aan vrijwel niets dat we niet opeens in de 20e eeuw zijn aanbeland. Het lijkt op een pagina uit een sprookjesboek. Af en toe komen we een dorpeling tegen die ons vriendelijk groet, toch lijken we een beetje indringers.
We parkeren de auto op de kleine parkeerplaats buiten het dorp. Buiten dat er enkele auto’s staan zie je aan vrijwel niets dat we niet opeens in de 20e eeuw zijn aanbeland. Het lijkt op een pagina uit een sprookjesboek. Af en toe komen we een dorpeling tegen die ons vriendelijk groet, toch lijken we een beetje indringers.
Het wordt tijd om door te rijden, Vilnius is nog zeker 2 uur rijden en het is al half 7. We willen graag voor donker op de camping in Vilnius zijn. Om half 9 rijden we Vilnius binnen maar vanwege het drukke verkeer zijn we pas na negenen op de camping. Ruth en Steve verblijven in een AirBnB naast ons. Wij hebben een plekje geboekt op Downtown Forest Hostel & Camping, vlakbij de oude stad van Vilnius. Denken we. Volgens de dame bij de receptie hebben we een tentplek geboekt, als we een camperplek hadden willen hebben hadden we moeten bellen. Tja, dát hebben we nergens gelezen. Ze zijn volledig volgeboekt zegt ze, maar gelukkig mogen we de allerlaatste plek hebben, direct na de ingang. Het is niet helemaal wat we verwacht hadden, zo’n plek op heet asfalt, maar bij nader inzien blijkt het een geweldige plek. Omdat het voornamelijk een hostel is bruist het van gezelligheid, het heeft precies de vibe die we vanuit onze backpackerstijd zo leuk vonden. Allerlei nationaliteiten, leeftijden en pluimage.
We installeren Rez op het plekje dat ons toegewezen is en gaan dan naar Ruth en Steve die in een bar vlakbij zitten. We hadden nog een hapje willen eten maar er kan nergens in de buurt meer gegeten worden. We hebben geen zin om nog naar de oude stad te lopen dus dan maar pizza's bestellen, die om kwart voor 12 bezorgd worden. Ach, het heeft wel wat, zo’n midnight pizza met een koud rosé’tje erbij.
Tegen 1 uur liggen we dan eindelijk in bed. Het is inmiddels doodstil op het hostel en camping complex, wat we eigenlijk niet verwacht hadden. Het duurt dan ook niet lang voor we in dromenland zijn.
Tegen 1 uur liggen we dan eindelijk in bed. Het is inmiddels doodstil op het hostel en camping complex, wat we eigenlijk niet verwacht hadden. Het duurt dan ook niet lang voor we in dromenland zijn.
We hebben vandaag onderstaande route gereden: