Barth & Ineke go West-Sweden

Onze laatste dag in Zweden is aangebroken. Na het ontbijt pakken we de bus weer in, nemen afscheid van Stenbrottet stuga en gaan op weg naar Trolhättan. Ook vandaag is het weer een stralend zonnige dag.

Onderweg rijden we bijna over een dode das. En dat is reden om dit leuke verhaaltje te delen.
Zweden hebben een onverklaarbare diepe en pathologische angst voor dassen. Het komt allemaal voort uit een nogal gruwelijk volksgeloof dat dassen op je arm of been zullen bijten en niet zullen loslaten totdat ze het bot horen kraken. Dit is echter Zweden, het ondernemende land dat de autoveiligheidsgordel en flatpack-meubels heeft uitgevonden, en ze hebben een slimme manier bedacht om de kleine harige zwart-witte psychopaten af ​​te schrikken. Wanneer dassenfobische Zweden in het bos gaan wandelen, stoppen ze hun sokken met knäckebröd in Ryvita-stijl, zodat als plunderende dassen zouden bijten, ze het knäckebröd zouden horen breken en ze zouden laten denken dat het het geluid is van brekend bot. Ingenieus maar ook wel een beetje raar…

Tegen twaalf uur zijn we in Trollhättan. We hebben in de dagen dat we bij het Vänernmeer waren gezien dat er vrachtschepen over het meer varen. Die komen via de rivier de Göta Älv. Ooit lagen hier grandioze watervallen en stroomversnellingen en stortte het water over een afstand van 1500 meter meer dan 30 meter naar beneden. Maar al in de 17e eeuw werd erover nagedacht hoe het hoogteverschil van 44 meter tussen het Kattegat en het Vänernmeer kon worden overbrugd en de stroomversnellingen vermeden konden worden. Tussen 1793 en 1916 is uiteindelijk het 28 kilometer lange Trollhättekanaal aangelegd.

Het noordelijke deel van de rivier, de Nord Älv wordt gebruikt voor het opwekken van energie middels de Olidans waterkrachtcentrale. Tegenwoordig wordt er maar weinig energie meer opgewekt en is het openen van de sluizen voor het kunstmatig creëeren van de watervallen meer een toeristisch attractie, vooral in de zomermaanden.

Wij beginnen bij de sluizen en de Strömkarlsbron bovenaan, daarna lopen we door naar de Kung-Oscar bron (de Koning Oscar brug). De rivier is nu volledig drooggevallen.

Daarna rijden we door naar de Olidan Hydro Power station. Het rond 1910 gebouwde uit rode graniet opgetrokken gebouw is erg mooi, het heeft bijna iets van een kasteel. Het is nog steeds in gebruik en daarmee het oudste industriële, nog in gebruik zijnde gebouw van Zweden.

Onze laatste stop is bij de sluizen. Helaas gaat er vandaag geen schip doorheen dus blijft het bij het kijken naar de sluizen zelf.

Het wordt zo langzamerhand tijd om richting Göteborg te gaan, een uurtje rijden vanaf Trollhättan. We laten al snel de sneeuw definitief achter ons, aan de kust is het 7 graden maar het waait flink, waardoor het ondanks het zonnetje guur is.

We zijn een half uur voor aanvang van het inchecken bij de boot en moeten na het inchecken nog een klein half uurtje wachten voor we de Stena Scandinavica op mogen rijden.

Spullen pakken, 5 etages naar boven met de trap (er staat een flinke rij bij de liften), kamer zoeken, spullen dumpen en op naar het café voor een mooi plekje aan het raam zodat we de Göteborg nog even bij avond kunnen zien.

Om klokslag kwart voor zeven vertrekken we. De boot draait vlak voor de enorme en mooi verlichte 84 meter hoge Eriksberg portaal kraan, een overblijfsel uit het scheepsbouw verleden van het gebied.

Als de neus goed ligt komt de snelheid erin en varen we onder de Älvsborgsbron door over de Göta Älv richting het Kattegat en zetten dan koers naar het zuiden, naar Kiel.

We ruilen het café in voor het naastgelegen buffetrestaurant waar we een hapje gaan eten (of eigenlijk wat meer hapjes én drankjes: die 35 euro/pp moet er natuurlijk wel uit ;-) Naast ons in het café barst de muziekquiz los. Het is wel leuk, er komen leuke deuntjes voorbij en de Zweedse zangeres kan goed zingen.

Laat maken we het niet, we zullen zo tegen zeven uur morgenochtend wel weer wakker worden gemaakt door de ingeblikte stem uit de intercom.