Barth & Ineke go West-Sweden

Na een heerlijk uitgebreid ontbijtje in de eetzaal van het hotel stappen we in de auto, we gaan nog wat verder naar het noorden. We proberen de autowegen zoveel mogelijk te vermijden, de kleine binnenweggetjes zijn veel leuker. Er is hier toch aardig wat sneeuw gevallen de afgelopen twee dagen, de takken van de naaldbomen hangen door onder het gewicht van de sneeuw.

In het plaatsje Sunne stoppen we voor een kop koffie met een taartje in een leuk café, Saffran & Vitlök. Achter ons zitten twee oude vrouwtjes met hun mutsjes nog op aan de warme maaltijd. Het is pas kwart voor 12 maar ze zitten te smikkelen van hun kipfilet met tomaten-spinazie lasagne. Af en toe zeggen ze wat tegen elkaar maar het grootste gedeelte van de tijd zitten ze zwijgend te eten.

Weer opgeladen door de cafeïne en zoetigheid rijden we nog wat verder noordwaarts richting Torsby. Halverwege is een uitzichtpunt waar we wel naartoe willen, Tossebergsklätten. Als we de weg naar boven opdraaien zeg ik al “Ik weet niet of dit een goed idee is”. De sneeuw is te hoog en onze auto niet geschikt. Maar dan gewoon toch stug doorrijden… We komen eigenlijk best ver maar op een kilometer afstand van het uitzichtpunt komen we bij een scherpe bocht en die redden we niet. We zitten hopeloos vast in de sneeuw. Er zit niets anders op dan een stuk achteruit te rijden tot we bij een soort van afslag komen.

Nou moet je weten dat ik eigenlijk niet zo best achteruit kan rijden. Vraag me niet waarom maar ik hou ‘m gewoon niet recht. Met Barth voor mij als navigator meander (dat is poëtisch slingeren) ik de berg af.

Net voor we bij de afslag komen zien we vanaf beneden een trekker met sneeuwschuiver aankomen. Hij stopt en ziet, waarschijnlijk met lede ogen (nooit zo blij geweest met een niet-Nederlands kenteken) onze (of eigenlijk mijn) verwoede pogingen om weer op de weg te komen na op de afslag gekeerd te hebben aan. Zodra we weer rijden rijdt hij, al sneeuwschuivend, voor ons aan om beneden net zo snel te verdwijnen als hij gekomen was. Zag hij ons de berg opgaan en gedacht hebben “die zien we nooit meer terug als ik niet ingrijp”? We zullen het nooit weten…

In Torsby aangekomen parkeren we de auto en overleggen we wat te doen. We hebben geen zin in een hotel, willen ergens lekker buiten in een leuk huisje. Dus duiken we het internet op en vinden via Airbnb een superleuke stuga op een kwartiertje rijden van Torsby. We doen de reservering, hebben binnen een paar minuten een reactie van de verhuurster, doen nog wat boodschappen voor het avondeten en gaan richting Fensbol.

Als we bij de stuga aankomen ziet die er net zo leuk uit als op de foto. De deur is open, het huisje is warm en gezellig en schoon. We installeren ons en zetten een kopje thee. Home is wherever we are together…

Rond het huisje zien we diverse dierensporen. Dit is eland gebied, overal staan borden die waarschuwen voor overstekende elanden. Zouden we geluk hebben? Nog geen half uur later zie ik een meter of vijfentwintig verderop achter een rijtje bomen een silhouet. Niet de beste foto die ik ooit gemaakt heb, zeker niet in vergelijking met de elandfoto’s van vorig jaar maar het bewijs:

Ik blijf de omgeving in de gaten houden tot het donker is geworden en plaats dan de wildcamera buiten op een strategische plek in de hoop dat we tussen nu en morgen iets vangen.

Ons huisje is heerlijk, het is net alsof we hier al weken zitten. We smullen van de maaltijd van gebakken aardappeltjes, kip uit de oven en salade, kijken een aflevering Locke & Key, ik werk wat aan de site. Het is een fijne avond.