Astorga > Ponferrada > Astorga
Woensdag 10 augustus 2022 - Dag 25
Na het ontbijt bellen we de ANWB. Er is nog niks bekend over de diagnose en we vragen of ze de garage willen bellen.
Vervolgens wandelen we naar het Palicio de Gaudí. Voor het eerst sinds bijna vier weken is het bewolkt en is zelfs wat regen voorspeld, al zien we dat de eerstkomende uren nog zo snel niet gebeuren. Maar het is erg warm en klam, het zweet loopt bijna bij onze ruggen omhoog.
De foto’s van het exterieur van het door Antoni Gaudí voor bisschop Don Juan Bautista Grau ontworpen paleis hebben we gisteren al gemaakt dus daarom ook enkele foto's van het paleis met een mooie blauwe lucht erachter ;-)
Vervolgens wandelen we naar het Palicio de Gaudí. Voor het eerst sinds bijna vier weken is het bewolkt en is zelfs wat regen voorspeld, al zien we dat de eerstkomende uren nog zo snel niet gebeuren. Maar het is erg warm en klam, het zweet loopt bijna bij onze ruggen omhoog.
De foto’s van het exterieur van het door Antoni Gaudí voor bisschop Don Juan Bautista Grau ontworpen paleis hebben we gisteren al gemaakt dus daarom ook enkele foto's van het paleis met een mooie blauwe lucht erachter ;-)
Eenmaal binnen (toegang is €6,- pp) wandelen we eerst op de begane grond door de verschillenden zalen die nu dienst doen als museum. Hier hoort even een verhaaltje bij.
Het episcopale paleis is dus door Gaudi ontworpen voor die bisschop. Toen het ontwerp klaar was, kon dit niet de goedkeuring van de bisschop wegdragen. Hij was zo geschokt over het ontwerp dat hij er beslist niet wilde wonen. Na vele aanpassingen op het ontwerp wordt de eerste steen uiteindelijk in 1889 gelegd en zou het paleis 1894 klaar moeten zijn. De bisschop sterft echter in 1893 wat ertoe leidt dat de bouw enorme vertraging oploopt vanwege spanningen met de diocesane raad.
Ten slotte zal Antonio Gaudí ontslag nemen als architect-directeur, erg overstuur door de ontvangen behandeling en zeggend: "Ze zullen het niet kunnen afmaken en het onderbroken laten."
Tot in 1905 probeert men Gaudi over te halen om het gebouw toch af te maken maar omdat die inmiddels druk is met de Sagrada Familia in Barcelona weigert hij. Gaudi zal nooit meer terugkeren naar Astorga.
Vanaf dat moment dient het gebouw meerdere doelen: tijdens de burgeroorlog is het een onderkomen voor de nationale troepen, een latere bisschop doet nog aanpassingen aan de 2e verdieping voordat hij erin wil trekken maar komt ook te overlijden en uiteindelijk wordt het in 1954 een museum en wordt het opengesteld voor het publiek.
Het episcopale paleis is dus door Gaudi ontworpen voor die bisschop. Toen het ontwerp klaar was, kon dit niet de goedkeuring van de bisschop wegdragen. Hij was zo geschokt over het ontwerp dat hij er beslist niet wilde wonen. Na vele aanpassingen op het ontwerp wordt de eerste steen uiteindelijk in 1889 gelegd en zou het paleis 1894 klaar moeten zijn. De bisschop sterft echter in 1893 wat ertoe leidt dat de bouw enorme vertraging oploopt vanwege spanningen met de diocesane raad.
Ten slotte zal Antonio Gaudí ontslag nemen als architect-directeur, erg overstuur door de ontvangen behandeling en zeggend: "Ze zullen het niet kunnen afmaken en het onderbroken laten."
Tot in 1905 probeert men Gaudi over te halen om het gebouw toch af te maken maar omdat die inmiddels druk is met de Sagrada Familia in Barcelona weigert hij. Gaudi zal nooit meer terugkeren naar Astorga.
Vanaf dat moment dient het gebouw meerdere doelen: tijdens de burgeroorlog is het een onderkomen voor de nationale troepen, een latere bisschop doet nog aanpassingen aan de 2e verdieping voordat hij erin wil trekken maar komt ook te overlijden en uiteindelijk wordt het in 1954 een museum en wordt het opengesteld voor het publiek.
De centrale hal is al prachtig om te zien. De bogen van de gewelven zijn versierd met geglazuurd keramiek en er zijn ronde en langwerpige glas-in-lood ramen. De verschillende kamers in de hoeken van de begane grond zijn ingericht als museum en daar komen we een op z'n zachtst gezegd bijzonder beeld tegen. Twee borsten op een dienblad??? Weet je hier meer van? We horen het graag… ;-)
De werkkamer is de meest lichte ruimte van het paleis. Wat opvalt zijn de glas-in-lood ramen die voorzien zijn van fruit en bloemen.
De makers van de glas-in-loodramen zijn de in Frankrijk geboren, derde generatie meesters in hun vak, broers José en Enrique Maumejean. Hun werk is te vinden in meer bijzondere gebouwen van het begin van de 20e eeuw, waaronder het Madrid Casino en de kathedralen van Burgos, Segovia en Sevilla,
Hoe de stenen van het paleis zijn gemaakt is ook bijzonder: de klei werd gewonnen uit barreros (kleirijke gebieden). Nadat het klei was verzameld, werd het aan de lucht gedroogd in de zon en vervolgens in water gedaan en gemengd en in de mallen gedaan die ontworpen waren door Gaudí.
Nadat ze uit hun mallen werden gehaald, werden ze gedroogd en op Gaudi's verzoek versierd met behulp van een veer van de rechtervleugel van een kip en witte specie.
De laatste stap in het proces was het behandelen met "bladalcohol" (loodsulfide), waardoor ze die typische geglazuurde look zouden krijgen. Het proces was na 7 uur in de oven en 24 uur afkoelen voltooid. Nu waren de stenen klaar voor vervoer en gebruik in het paleis.
De kelder van het bisschoppelijk paleis is zonder twijfel de meest Gaudiaanse ruimte van het paleis. Een foto van het bouwproces, dat gelukkig bewaard is gebleven, toont hoe dit essentiële deel van het paleis is gebouwd en wat een enorme vernieuwer hij in de architectuur van zijn tijd was.
Nadat ze uit hun mallen werden gehaald, werden ze gedroogd en op Gaudi's verzoek versierd met behulp van een veer van de rechtervleugel van een kip en witte specie.
De laatste stap in het proces was het behandelen met "bladalcohol" (loodsulfide), waardoor ze die typische geglazuurde look zouden krijgen. Het proces was na 7 uur in de oven en 24 uur afkoelen voltooid. Nu waren de stenen klaar voor vervoer en gebruik in het paleis.
De kelder van het bisschoppelijk paleis is zonder twijfel de meest Gaudiaanse ruimte van het paleis. Een foto van het bouwproces, dat gelukkig bewaard is gebleven, toont hoe dit essentiële deel van het paleis is gebouwd en wat een enorme vernieuwer hij in de architectuur van zijn tijd was.
In de middag besluiten we om lekker een eindje te gaan toeren. De oude weg van Astorga naar Ponferrada maakt deel uit van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella en wordt veel belopen momenteel. Vanochtend in Astorga zagen we veel wandelaars vertrekken. Het is nog zeker 250 kilometer lopen vanaf hier, we hebben zoveel respect voor deze mensen, die met zware rugzak in de hitte deze enorme afstanden lopen. We zien zelfs twee wandelaars met muilezels lopen!
We volgen de weg tot aan de Murias de Rechivaldo en Castrillo de los Polvazares, twee typische maragato-dorpen. De huizen aan de oude keienstraaties stralen in het zonlicht een oranjeachtige gloed uit en zien er prachtig uit, met al het houtwerk in dezelfde kleur groen. De huizen hebben een grote poort zodat de lastdieren mee naar binnen kunnen.
Van een groep lokale meisjes kopen we een sleutelhangertje, ze vinden het leuk om voor ons te poseren met hun koopwaar.
In een restaurantje eten we op het heetst van de dag onder een dak van druivenbladeren een heerlijke salade met o.a. noten en chorizo gebakken in olijfolie en cider. Yummie...
We stappen weer in de auto en rijden verder richting Ponferrada door de onbewoonde Montes de León, waar passerende pelgrims beschreven en/of beschilderde stenen neerleggen onder de “Cruz de Ferro”, het IJzeren Kruis.
In de tekst op deze steen kunnen we ons volledig vinden!
We rijden de laatste kilometers naar Ponferrada. Hier drinken we iets in een cafétje en doen gelijk even de Mona Lisa aan. Aan de overkant bevindt zich het Castillo de los Templarios. Dit voormalige tempeliersbolwerk, zoals zoveel historische gebouwen in Spanje gebouwd op Romeinse funderingen, is in 1811 verwoest door de Fransen.
We willen het kasteel eigenlijk bezoeken maar het zit ons niet lekker dat we nog niks van de garage of de ANWB gehoord hebben. Bellen is geen optie dus besluiten we terug te rijden naar de garage in Astorga. Daar aangekomen krijgen we de diagnose: de spanrol is stuk en zowel deze als de multiriem moeten worden vervangen. Dit verbaast ons, omdat het volledig afwijkt van de bevindingen van de garages in Puebla de Sanabria. Maar wat hebben wij er voor verstand van, dus we geven akkoord om de reparatie uit te voeren. Morgen om 12 uur kunnen we bellen, dan is de reparatie uitgevoerd. De kosten vallen gelukkig ook nog mee.
Toch enigszins opgelucht rijden we terug naar het hotel. Als dit het is zijn we hopelijk vrijdag weer op pad!
Later die avond gaan we eten bij de pizzeria (nee, de Spanjaarden zijn geen geboren pizzabakkers…) en als we het restaurant verlaten voelen we wat druppels en horen we wat gerommel. Nog geen honderd meter verderop worden we verrast met een enorme stortbui. Die zagen we echt niet aankomen! De terrasjes zijn in een mum van tijd leeg, mensen schuilen onder de parasols en onder overhangende delen van de gevels. Minutenlang staan wij onder een parasol van een restaurantje terwijl de zware regen aanhoudt. Uiteindelijk, als de regen ietsje minder wordt, sprinten we terug naar ons hotel. Dit was een welkom buitje!
Toch enigszins opgelucht rijden we terug naar het hotel. Als dit het is zijn we hopelijk vrijdag weer op pad!
Later die avond gaan we eten bij de pizzeria (nee, de Spanjaarden zijn geen geboren pizzabakkers…) en als we het restaurant verlaten voelen we wat druppels en horen we wat gerommel. Nog geen honderd meter verderop worden we verrast met een enorme stortbui. Die zagen we echt niet aankomen! De terrasjes zijn in een mum van tijd leeg, mensen schuilen onder de parasols en onder overhangende delen van de gevels. Minutenlang staan wij onder een parasol van een restaurantje terwijl de zware regen aanhoudt. Uiteindelijk, als de regen ietsje minder wordt, sprinten we terug naar ons hotel. Dit was een welkom buitje!
