Barth & Ineke go Nordkapp

Na het ontbijt gaan we Odda in, we hebben een spiegeltje nodig die de laatste twee dagen van de vakantie als buitenspiegel kan fungeren. Vind je in Nederland in iedere winkelstraat legio drogisterijen met een keur aan make-up/scheerspiegels, in Odda liggen zowel drogisterijen als spiegels niet voor het oprapen. Na 1,5 uur onverrichterzake in iedere winkel in het stadje gezocht te hebben vinden we uiteindelijk in de allerlaatste winkel een ronde spiegel. Niet ideaal, maar qua diameter past de spiegel tenminste dus zo durven we de weg wel op te gaan.

Voor we vertrekken raken we nog in gesprek met de beheerders van Camp Lothepus, zoals de camperplaats tegenwoordig heet. Het is genoemd naar de artiestennaam van Leif Einar Lothe, een Noorse televisiepersoonlijkheid, ondernemer en muzikant, vooral bekend van zijn hoofdrol in de documentaireserie Fjorden Cowboys. Hij en zijn vriendin hebben het terrein in mei gekocht en sinds die tijd loopt het, waarschijnlijk mede door zijn bekendheid, storm. Het staat iedere dag vol. In een oud gebouwtje hebben ze nieuwe toiletten en douches aangelegden verderop zijn ze bezig om een tweede camping te realiseren. Zowel Lothepus als zijn vriendin lijken doorzetters, dus we hebben er alle vertrouwen in dat ze het voor elkaar gaan krijgen. Als we weer in Noorwegen zijn zullen we zeker gaan kijken.

Over de E134 rijden we via het Røldal (waar we vorig jaar twee nachten in een trekkers hut hebben overnacht) verder in zuid-oostelijke richting. Het schiet niet erg op. Was vorig jaar alleen de Haukelintunnelen afgesloten in verband met onderhoud, dit jaar zijn er drie tunnels dicht. Dat betekent lange files, want het verkeer moet in konvooien over de weggetjes om de tunnels heen, ze zijn te smal om elkaar snel en veilig te kunnen passeren. We moeten dus telkens wachten tot alle verkeer van de andere kant voorbij is en dan trekt het konvooi de andere kant op.

Bij Edland slaan we definitief af naar het zuiden, richting Kristiansand. We hadden een wat grotere weg verwacht, maar tot onze verbazing (en toch ook wel blijdschap) is het een vrij kleine, stille weg dat midden door prachtige natuur leidt, vol vennetjes, meertjes en heidevelden. Na verloop van tijd gaat het over in wintersportgebied. Het is er vrijwel uitgestorven. In de winter zal het hier ontzettend druk zijn (de vele in aanbouw zijnde vakantiehuizen en hotels wijzen hierop) maar in de zomer is dit blijkbaar een gebied dat minder toeristen trekt.

Verder zuidelijk wordt het weer er niet beter op, af en toe vallen er fikse regenbuien. Maar als we tegen half zeven Kristiansand bereiken is het gelukkig droog. We rijden naar Roligheden Camping, dat op een minuut of 12 rijden afstand ligt van de terminal waar morgenvroeg de veerboot naar Denemarken gaat. De camping staat aardig vol, lijkt het en we krijgen een heel vervelende plek toegewezen op wat meer een parkeerplaats dan een kampeerplaats lijkt. We beginnen met het uitklappen van het hefdak en het aansluiten van de elektriciteit maar de plek bevalt ons voor geen meter. Hier willen we niet de laatste nacht in Noorwegen doorbrengen. Ik loop terug naar de receptie en vraag of er niet toch nog een andere plek is, bij voorkeur op een lapje gras. Het meisje achter de balie antwoordt dat haar favoriete plek op de camping nog vrij is en we daar mogen staan. Op haar elektrische stepje rijdt ze voor ons aan en wijst ons de plek. Omdat het veel geregend heeft de afgelopen week is de plek deels wat modderig, zegt ze, maar als we de bus wat handig plaatsen zullen we daar geen last van hebben. De plek is fantastisch! Het lijkt alsof we midden in de vrije natuur staan. Dankbaar nemen we de plek in gebruik.

We eten een soepje met wat brood en niet veel later gaat onze laatste nacht in Rez in. Ik zal het missen, de knusheid van het leven en slapen in onze bus. Hoeveel reizen we er ook nog mee gaan maken, deze eerste samen met Rez zal altijd de meest speciale blijven!