Barth & Ineke go Nordkapp

Ook vandaag beginnen we weer met een wandeling, een stevige ditmaal. Vanaf de parkeerplaats lopen, klimmen, glijden en klauteren we de 2,8 kilometer over het ‘pad’ naar de Nigardsbreen gletsjer.

De Nigardsbreen gletsjer is de meest toegankelijke gletsjer in Noorwegen, vooral omdat je een deel van de wandeling er naartoe ook met een boot over het prachtig blauwe gletsjermeer kunt afleggen. Dat doen we niet, we gaan gewoon te voet. Ook kun je er (met een gids) wandelingen over de gletsjer maken. Dat doen we ook niet (we moeten later vandaag nog een aardig eind rijden, de gletsjer wandeling duurt te lang).

Nog geen honderd jaar geleden bedekte de gletsjer het hele meer en zouden we 50 meter hoger hebben gestaan dan nu.

Tijdens de wandeling worden we regelmatig gewaarschuwd om vooral niet buiten de aangegeven route te gaan. Er kunnen ieder moment stukken van de gletsjer afbreken die een tsunami-achtige golf kunnen veroorzaken.

We kunnen tot zo’n 150 meter vanaf de gletsjer komen. Hier is een viewpoint gemaakt van waar je een mooi zicht op de Nigardsbreen gletsjer hebt.

Op dit punt zie je aan de hand van een overzicht dat op een bankje is aangebracht ook pas goed hoe ver de gletsjer teruggetrokken is in de afgelopen eeuwen.

Om toch zoveel mogelijk van de gletsjer te kunnen zien laat Barth de drone op en maakt weer een aantal prachtige beelden van de bovenkant van de gletsjer, de mond en de gletsjer met het smeltwater.

Tegen half een zijn we terug op de parkeerplaats en zetten we definitief koers zuidwaarts. We rijden wederom via een bekende weg, ook deze route hebben we vorig jaar gereden. Als we aankomen bij de majestueuze Sørfjorden herinneren we ons de verkoop van kersen, pruimen en appels die uitbundig groeien op de steile, zonnige oostelijke hellingen van de fjord. Ook nu wordt er weer allerlei fruit verkocht en stoppen we om wat te kopen.

En dan, niet ver van Odda, gebeurt het. Het is bijna vijf weken goed gegaan, op de soms extreem smalle wegen in Scandinavië, maar vandaag is het dan toch misgegaan. Een witte camper komt veel te ruim uit de bocht, wij kunnen niet verder opzij (want muurtje) en met een enorm luide klap wordt de buitenspiegel er aan de bestuurderskant afgetikt. We zetten de bus iets verderop aan de kant, de camper rijdt door en verdwijnt in een bocht en uit zicht. Ik ren terug en kan nog net de delen die op de weg zijn gevallen oppakken voordat ze helemaal stuk gereden worden. Ik kan voorbij de bocht kijken en zie dat er een heel eind verderop een witte camper geparkeerd staat, maar onze aandacht gaat eerst uit naar de spiegel. Als we alles weer zo goed en kwaad als gaat in elkaar zetten lijkt alleen het glas in diggelen te zijn, de rest lijkt redelijk intact. We kunnen er nu niet veel meer aan doen en lopen naar de bocht. De witte camper rijdt net weg. We weten niet of zij ook schade hebben maar we zullen het nu nooit meer weten.

Voor nu kunnen we niks meer doen en we rijden door naar Odda, een klein half uurtje verderop. Dat kennen we goed, we waren hier vorig jaar ook en ook kennen we het van de Noorse serie ‘Ragnarok’ (daar heet het stadje Edda). We hebben vorig jaar wat plekken opgezocht waar de serie is opgenomen.

Nu rijden we in streep door naar de camperplaats pal aan het water aan het einde van de Sørfjorden. Vorig jaar was deze vrijwel leeg en maakte een desolate indruk. Ditmaal staat het er bomvol en het ziet er zelfs gezellig uit! En er zijn nog plekken vrij bij het water dus we parkeren de bus en betalen de 270Nok (iets meer dan 25 euro).

Eten doen we bij de Odda Grill, een paar honderd meter van de camperplaats. Het restaurantje is ook als filmlocatie gebruikt voor de serie Ragnarok en de pizza die ik bestel is op z’n minst indrukwekkend te noemen met z'n diameter van 45 centimeter… Ik krijg de helft nog niet op en dan eet Barth ook nog mee ;-)
We weten in ieder geval wat we morgen voor de lunch eten!