Barth & Ineke go Nordkapp

We proberen zo veel mogelijk de normale routes te vermijden wanneer we reizen. Ook de route die we vandaag afleggen naar Kirkenes (Noorwegen) willen we liever niet over de gebaande paden doen. Meestal pakt het goed uit maar als we ergens in the middle of nowhere in Fins Lapland ruim 30 kilometer over een zandpad moeten gaan rijden kiezen we in plaats daarvan toch maar voor een stuk omrijden.

Zweden is qua landschap vrijwel ongemerkt overgegaan in Finland. De huizen zijn ook ongeveer gelijk, maar het is minder opgeruimd. Er liggen autowrakken, veel troep en daarnaast staat overal zwaar materieel zoals tractoren, sneeuwschuivers en soms ook sneeuwscooter. Op de huizen liggen trappen om de daken sneeuwvrij te kunnen maken en de randen van de daken zijn voorzien van rekken zodat de sneeuw er niet af schuift. Naast de huizen liggen enorme houtvoorraden. Ook hier is alles gebouwd voor zware winters met veel sneeuw.

Naast de steeds slechter wordende wegen wordt het weer er de eerste twee uur ook niet beter op, af en toe dikke buien en de temperatuur komt niet boven de 9 graden.

Pas na Köngäs knapt het weer op. De weg blijft gravel, maar we kunnen toch zo'n 80 kilometer per uur blijven rijden, al maken we ons af en toe zorgen over de banden. Vanaf hier is het nog dik 300 kilometer naar Kirkenes.

We drinken koffie in een café dat opeens middenin het niks staat. Het staat bomvol en overal hangen opgezette dieren. Maar de koffie smaakt goed en de spijs- en appelbroodjes die we erbij hebben genomen nog beter.

We komen veel motorrijders tegen. Ze zijn van alle leeftijden. Sommigen op Harleys maar anderen op stoere, afgeragde, vuile motoren vol bepakking. Ik hoop stiekem dat onder een van de vieze helmen Ewan McGregor zit die na zijn andere documentaires nu een van Scandinavië maakt ;-)
Onze eigen Rez begint er inmiddels ook steeds bereisder uit te zien!

Als we bij de grens tussen Finland en Noorwegen aankomen kunnen we Finland zonder problemen uit. Bij de grens met Noorwegen moeten we stoppen. Een jonge en vriendelijke douanier vraagt om onze QR-code. Helaas is er geen netwerk waardoor die van Barth niet laadt. We wachten even maar het wordt hem niet. Als hij onze vaccinatieboekjes ziet mogen we die ook geven en daarna mogen we doorrijden. We zijn opgelucht. Noorwegen was het spannendste land om binnen te komen dus we zijn blij dat het gelukt is. Als we Noorwegen over drie weken weer verlaten ziet alles er waarschijnlijk al weer heel anders uit.

Vlak na de grens is een mountain lodge, Neiden Fjellstue waar ook gekampeerd kan worden. Het is prachtig gelegen en we kunnen er eten in een warme, gezellige eetzaal. De kaart is lokaal, er kan gekozen worden uit gerechten met zalm uit de rivier of van rendieren. Barth kiest een pasta met gerookte zalm en ik ga voor rendierfilet met cranberry saus. Goede keuzes, want beide gerechten zijn heerlijk!

Rozig van de warmte en de lekkere maaltijd drinken we nog een kop koffie en praten nog wat met de Duitse eigenaresse en een Nederlandse familie die ook op de camping staat. En dan wordt het tijd om te gaan slapen. We proberen zo zorgvuldig mogelijk alle kiertjes dicht te stoppen om het licht dat erdoorheen schijnt te weren maar dat lukt slechts deels. Het is nog steeds wennen dat het gewoon niet donkerder wordt ’s nachts.

Het ruisen van het water in de Njávdánjohka rivier onder ons zorgt er uiteindelijk voor dat we in slaap vallen.