Barth & Ineke go Norway

Vandaag verlaten we Aurland en rijden we verder zuidwaarts naar Røldal. We nemen de route via Hol en gaan dan westwaarts over de 7 richting Eidfjord boven Hardangervidda Nasjonal Park langs.

We maken een korte stop in Hol om het uit 1924 stammende kerkje te bekijken en nog een stop bij het Ørteren meer. Dit meer is gereguleerd voor Ørteren is gereguleerd voor Ørteren Kraftverk, een waterkrachtcentrale in Haugastøl. De centrale maakt gebruik van een verval van 160 meter tussen Ørteren en Sløtfjorden. Op de plek waar wij stoppen loopt het water over een brede rand, want leuke plaatjes oplevert.

Terwijl we langzaam door de vallei rijden stijgt de weg naar het grootste hoge bergplateau van Noord-Europa, Hardangervidda. De route is mooi, langs het blauwe water en de besneeuwde bergtoppen.

Net voor Eidfjord begint het hard te regenen en zitten we in lage bewolking, wat erg jammer is. We willen naar de ten oosten van Eidfjord op een dramatisch steile bergrichel 600 meter boven het Simadalsfjord gelegen bergboerderij Kjeåsen ligt. We besluiten het (tegen beter weten in) toch te doen. De weg naar Kjeåsen is zo smal dat auto’s elkaar niet kunnen passeren, daarom is de weg eenrichtingsverkeer. Op ieder heel uur mag je naar boven, op het halve uur weer naar beneden. We hoeven maar een klein kwartiertje te wachten en om klokslag twee uur begint de eerste auto in onze enorme colonne van drie auto’s te rijden.

De weg naar boven valt erg mee, het is steil en smal maar prima te doen en nog geen tien minuten later zijn we boven. Zoals verwacht zit het er potdicht. We trekken onze regenjassen aan en wandelen toch via het smalle pad naar de boerderij .

De boerderij is door de mist nauwelijks te zien, laat staan dat we de mooie fjord beneden ons zien. En dat is spijtig, want het verhaal van Kjeåsen is bijzonder. De boerderij is sinds de 1650’s in gebruik en was tot de 1930’s, toen er een kabelbaan aangelegd is, alleen via een steil pad bereikbaar. In 1974 is de, wat nu bekend staat als ‘’s werelds duurste boerenweg' aangelegd; het is 5 kilometer lang, waarvan ongeveer 2,6 kilometer een smalle eenrichtingstunnel is. In 1962 werd de boerderij verlaten, in 2016 is het na enkele honderden jaren in de dezelfde familie geweest te zijn verkocht en nu wordt het alleen in de zomer bewoond voor toeristen.

We besluiten niet te blijven en de kans te grijpen om op het halve uur weer naar beneden te rijden, anders moeten we een uur wachten. We rijden de smalle weg weer naar beneden en rijden langs de Hardangerfjord zuidwaarts via het stadje Odda, na nog een korte stop gemaakt te hebben bij het mooi gelegen, in de 13e eeuw gebouwde kerkje van Ullensvang in het dorpje Lofthus.

In Odda stoppen we voor een zeer smakelijke Thaise maaltijd en rijden dan door naar Røldal, waar we een hytte hebben geboekt voor twee nachten. De hut is leuk ingericht met een 2-persoons stapelbed en zelfs een bank en een schommelstoel maar de keuken is minimaal uitgerust en de matrassen zijn bedroevend slecht, een groot verschil met de erg complete hut in Aurland. Het is koud, zo'n 9 graden, wat maakt dat we de kachel er 's avond maar bij aansteken en dat is dan wel weer erg knus!