Johannesburg - Groningen
Zaterdag 17 augustus 2019 - Dag 33
Rond half acht in de ochtend landen we op Heathrow. We hebben een kleine twee uur om over te stappen op de vlucht naar Amsterdam. Ook nu moeten we weer van terminal wisselen dus dat betekent wederom een lange busrit over de luchthaven.
Wanneer we door de bagagecontrole gaan wordt de bagage van Barth eruit gepikt. Hij is niet de enige bij wie dit gebeurt dus we moeten lang wachten totdat hij door de beambte wordt geroepen. Er is onder de reizigers veel boosheid over de traagheid van de bagagecontrole, meerdere mensen klagen dat ze hun vlucht missen maar de beambte is onvermurwbaar en gaat stoïcijns door met de controles.
Als de tas van Barth eindelijk aan de beurt is hebben we maar een klein half uur meer. Tergend langzaam wordt het een na het andere item uit de tas gehaald en bekeken. Na een kwartier blijkt eindelijk de oorzaak: Barth is (stom natuurlijk maar kan een keer gebeuren) vergeten om zijn iPad uit de tas te halen. Hij mag de boel weer inpakken, zijn schoenen aantrekken, de riem mag weer om en met maar een kleine tien minuten te gaan trekken we een sprint naar de gate. En natuurlijk moet dat net de achterste gate zijn. Buiten adem bereiken we de gate. We hebben nog één minuut over. We scannen onze boardingpas, lopen de slurf in en zien dat achter ons de incheckbalie worden gesloten. Pffffff…
Een uurtje later landen we op Schiphol, we gaan door de paspoortcontrole en wachten bij de bagageband op onze trolleys. En wachten en wachten… Een unheimisch gevoel maakt zich van ons meester. Het zal toch niet waar zijn… Na heel lang wachten komt eindelijk mijn trolley aanrollen. Maar alles wat er verder nog komt, niet die van Barth. Als duidelijk is dat alle bagage gelost is meldt Barth de vermissing aan en stappen we op de trein naar Groningen. Op dat moment weten we nog niet dat het 54 (!) dagen zal duren voordat de trolley terecht is.
Op 10 oktober krijgt Barth een WhatsApp bericht van een man die vraagt of hij zijn bagage kwijt is:
Wanneer we door de bagagecontrole gaan wordt de bagage van Barth eruit gepikt. Hij is niet de enige bij wie dit gebeurt dus we moeten lang wachten totdat hij door de beambte wordt geroepen. Er is onder de reizigers veel boosheid over de traagheid van de bagagecontrole, meerdere mensen klagen dat ze hun vlucht missen maar de beambte is onvermurwbaar en gaat stoïcijns door met de controles.
Als de tas van Barth eindelijk aan de beurt is hebben we maar een klein half uur meer. Tergend langzaam wordt het een na het andere item uit de tas gehaald en bekeken. Na een kwartier blijkt eindelijk de oorzaak: Barth is (stom natuurlijk maar kan een keer gebeuren) vergeten om zijn iPad uit de tas te halen. Hij mag de boel weer inpakken, zijn schoenen aantrekken, de riem mag weer om en met maar een kleine tien minuten te gaan trekken we een sprint naar de gate. En natuurlijk moet dat net de achterste gate zijn. Buiten adem bereiken we de gate. We hebben nog één minuut over. We scannen onze boardingpas, lopen de slurf in en zien dat achter ons de incheckbalie worden gesloten. Pffffff…
Een uurtje later landen we op Schiphol, we gaan door de paspoortcontrole en wachten bij de bagageband op onze trolleys. En wachten en wachten… Een unheimisch gevoel maakt zich van ons meester. Het zal toch niet waar zijn… Na heel lang wachten komt eindelijk mijn trolley aanrollen. Maar alles wat er verder nog komt, niet die van Barth. Als duidelijk is dat alle bagage gelost is meldt Barth de vermissing aan en stappen we op de trein naar Groningen. Op dat moment weten we nog niet dat het 54 (!) dagen zal duren voordat de trolley terecht is.
Op 10 oktober krijgt Barth een WhatsApp bericht van een man die vraagt of hij zijn bagage kwijt is:
Volgens Bright, de man die de trolley op de luchthaven van Johannesburg heeft gevonden, waren de labels van onze trolleys verwisseld. Waarom die van mij dan wel is aangekomen en die van Barth niet blijft onduidelijk, maar de trolley heeft dus bijna twee maanden in Johannesburg gestaan voor hij door een medewerker werd opgemerkt. We willen Bright wel door de telefoon trekken zodat we hem kunnen bedanken maar we moeten volstaan met uitbundige bedankjes via WhatsApp. "It's my pleasure sir", antwoordt Bright. Wat een topper.
De trolley is dezelfde avond nog op het vliegtuig naar Londen gezet en vervolgens naar Schiphol gevolgen en op 12 oktober rijdt het witte busje voor waaruit de trolley geladen wordt. De trolley is thuis. En alles zit er nog in. Wauw.
De trolley is dezelfde avond nog op het vliegtuig naar Londen gezet en vervolgens naar Schiphol gevolgen en op 12 oktober rijdt het witte busje voor waaruit de trolley geladen wordt. De trolley is thuis. En alles zit er nog in. Wauw.
