Barth & Ineke go Namibia & Botswana

Met maar 250 kilometer voor de boeg kunnen we rustig aan doen. De campsite is gereserveerd dus rijden we niet door naar Windhoek maar gaan we rechtstreeks naar Ondekaremba, dat scheelt weer veertig kilometer rijden.

Na het ontbijt pakken we in, onze handelingen worden nauwlettend in de gaten gehouden door twee emoes die gisteren achter een hek stonden maar vanochtend vrij over het terrein mogen scharrelen.

De rit naar Ondekaremba levert onderweg nog een oryx, een paar troepen apen en de nodige wrattenzwijnen op, plus de zoveelste politiecontrole. Waar komen we vandaan, waar gaan we naartoe, even achterin spieken, prettige dag nog en jullie mogen doorrijden. Overigens werd iedereen staande gehouden dus ditmaal was het geen toeristjepesterij.

De Trans-Kalahari Highway is stoffig. Op sommige trajecten moeten we onze snelheid behoorlijk aanpassen omdat het zicht ronduit slecht is. En met allerlei overstekende en in de berm scharrelende dieren zoals wrattenzwijnen en apen moeten we voorzichtig blijven.

Om twaalf uur zijn we bij Ondekaremba. Tijd om de auto uit te gaan mesten! Terwijl een kudde geiten ons bijna onder voet loopt halen we alles uit de auto, vegen het vele zand er zo goed en kwaad als het kan uit, geven alle spullen weer een vaste plaats in onze trolleys en maken de koelbox voor de laatste keer schoon.

In de namiddag checken we in voor de vlucht van Windhoek naar Johannesburg en maken we een wandeling naar de "Sundowner Tower", een uitkijktoren op een heuvel verderop. Vanaf hier hebben we een 360 graden uitzicht op de hele omgeving, inclusief de luchthaven een paar kilometer verderop. Hier wachten we tot de zon ondergaat, een mooie plek voor de laatste zonsondergang in Namibië. Een aantal rode hartenbeesten komt nog even kijken maar ze verdwijnen alweer snel.

Niet veel later is onze laatste zonsondergang een feit. In stilte kijken we hoe de zon in de verte achter de bergen verdwijnt en overdenken we de afgelopen 4,5 week. Wat een ongelooflijke ervaring was deze reis. We hadden hoge verwachtingen en toch hebben Namibië en Botswana ons nog overdonderd. De schoonheid van de schijnbaar eindeloze vlaktes, de enorme hoeveelheid dieren, de hoge duinen van de Namib woestijn. De extreem ruige Skeleton Coast. Het magnifieke Etosha National Park en de grootste olifantenpopulatie ter wereld in Chobe National Park. Het watergordijn van de Victoria Falls en het weelderige groen van de Okavango Delta. Het was allemaal liefde op het eerste gezicht. Nog meer dan anders zal het ons moeite kosten om dit alles achter te laten. Als het ons gegund is komen we graag terug, er is nog zoveel te zien, zoveel om van te genieten.

Als de zon onder is wandelen we terug naar onze auto. Op een lekke band na heeft hij ons nooit in de steek gelaten, hoezeer we hem ook mishandeld hebben over zandpaden, door water en over hobbelwegen. Wat een beest van een wagen, de Toyota Hilux!

Boven de heuvels komt de oranje volle maan op. We hebben ditmaal geen zaklantaarn nodig om het smalle pad naar het restaurant te kunnen volgen. In het restaurant brandt wederom de open haard. We delen een tafel met meerdere reizigers en delen reisverhalen wat het een erg gezellige laatste avond maakt.

Als we rond half tien terug zijn in het kamp (we zijn vandaag de enige kampeerders) steken we andermaal een houtvuur aan, drinken we onze laatste Savannah Dry ciders op en als de vlammen beginnen te doven klimmen we de trap op naar ons ‘thuis’ van de afgelopen dertig dagen. Ons Grote Afrika Avontuur zit erop…