Barth & Ineke go Namibia & Botswana

Om kwart voor zes worden we wakker, de wekker is nog niet gegaan. Het was een waterkoude, heldere nacht en als we een half uur later richting waterhole rijden hangt er een fijne nevel boven het land. De temperatuur overdag was de afgelopen dagen een stabiele 30 graden maar 's nachts koelt het hier weer flink af naar een graad of 8.

We zijn de eersten bij de waterhole en nemen positie in. Onze Zuid-Afrikaanse buren komen even later achter ons staan. Er komt een enkele giraf aanwandelen. Om de zoveel passen staat ze stil en eet een blaadje of kijkt om zich heen of er gevaar dreigt. De leeuwin van gisteren laat vooralsnog op zich wachten.

Voor ons ligt de vogelsnelweg. Alle vogels komen vanuit dezelfde richting aanvliegen. Opeens vliegen ze allemaal op: er komt een roofvogel aanvliegen. Één duif is achtergebleven in het water en is het doelwit. Meerdere malen duikt de valk op de arme duif maar krijgt hem niet te pakken. De duif heeft geluk vandaag.

Na een uur wachten geven we het op. We hebben van onze buren gehoord dat de leeuwin die we gisteren gezien hebben welpjes heeft en ze hebben op de kaart aangewezen waar we ze zouden kunnen vinden. Dus rijden we in de richting waar de welpjes zouden moeten zijn maar net als gisteren zien we ze niet. Wel zien we een schattig steenbokje, dat ons nieuwsgierig aankijkt.

We rijden terug naar de waterhole waar op dat moment net weer een grote groep olifanten aan komt rennen. We hebben het deze reis al zó vaak gezien maar het blijft een prachtig gezicht, al die drinkende, badderende, spuitende, slurpende, spelende (en ook plassende en poepende) olifanten in het water. Ook dit keer blijven we daarom weer staan genieten van deze geweldige dieren.

We rijden terug naar Savuti Camp voor een snel ontbijtje en pakken dan in. Om kwart over negen zijn we weer op pad, ditmaal laten we Savuti Camp definitief achter ons. We hebben besloten om onze laatste reservering in Chobe niet te gebruiken. Hoe fantastisch het hier ook is, we willen niet terug hoeven rijden naar Linyanti Camp. Onze Zuid-Afrikaanse buren vertrekken vandaag ook en het voelt niet goed om nogmaals andere kampeerders aan te spreken en hen te vragen of we bij hen mogen staan.

Na een uurtje rijden komen we aan bij Rhino Vlei, een actieve waterpoel waar we twee wrattenzwijnen en een tiental olifanten aantreffen. We nemen de Eastern road rond Jackal Island met uitzicht over de prachtige Savuti Marsh.

Langzaam beginnen we weer de eerste tekenen van de moderne beschaving te zien. Af en toe een huis en enkele hoge zendmasten, voorzien van zonnepanelen. De weg is hier overgegaan in een spoor over de drooggevallen rivierbedding van de Thamalakane rivier. Het bijzondere aan deze rivier is dat er geen duidelijke bron is en ook geen delta, het is het resultaat van de Thamalakane breuklijn, die ongeveer twee miljoen jaar geleden is ontstaan en Afrika momenteel opsplitst langs de Oost-Afrikaanse Rift.

Dieren zien we hier nauwelijks meer, we zien alleen enkele giraffes, wat kuddes impala's en af en toe zien we een vogel vliegen.

Niet ver voor de ingang van Chobe zien we een grote vogel in de lucht. We stoppen om foto’s te maken maar kunnen ook met behulp van de verrekijker niet vaststellen wat voor vogel het is. Pas later zal blijken dat we ein-de-lijk een van de vogels die het hoogst op mijn vogel-verlanglijst staat hebben gespot: de secretarisvogel. De naam van de secretarisvogel komt waarschijnlijk van de lange veren achter de kop van de vogel, die lijken op een veer achter het oor van een secretaris. Een recentere hypothese is dat de naam afgeleid is van het Arabische saqr-et-tair, 'jachtvogel'. De Latijnse naam van de secretarisvogel betekent letterlijk: 'boogschutter van slangen'. De secretarisvogel vangt zijn prooi (vaak slangen) door deze met zijn lange poten dood te trappen.

Ik had in deze blog nu graag een prachtige foto van een secretarisvogel op de grond getoond maar jullie moeten het doen met een redelijk gelukte foto van de prachtige vogel in vlucht.

Om half drie bereiken we Mababe gate, de zuidelijke ingang naar Savuti. Hier hebben we voor het eerst sinds een kleine week weer mobiel bereik. Het is vanaf hier nog 133 kilometer rijden naar Maun, we zijn nu 5 uur onderweg. We schrijven ons uit Chobe National Park uit en vervolgen onze weg. De eerste kilometers is de weg nog erg slecht, daarna wordt de weg weliswaar breder maar deze gravelweg wordt er niet echt beter op. Ook hier zien we nog af en toe olifanten.

Een stukje verderop passeren we weer een veterinaire controle, maar we mogen doorrijden. Controle is vanaf deze kant blijkbaar niet nodig.

Tegen half vijf rijden we Maun (uitspraak: 'mau-uun') binnen. Na wat zoeken vinden we Old Bridge Backpackers, een reizigers kamp met kampeerplaatsen en vaste tenten. We hopen dat ze ons twee dagen een plekje kunnen bieden. Dat kunnen ze, en voor dat plekje betalen we BWP 320 (26 euro) voor twee nachten. Het is een heerlijke plek met een bar rond een grote boom en vijf nijlpaarden in de hippo-pool (de nijlpaarden worden overigens binnenkort verplaatst, het kleine beetje ruimte wordt te krap voor vijf dieren, ze gaan struinen om aan voedsel te komen en worden gevaarlijk voor bewoners en gasten). Verder drijven er enkele joekels van krokodillen en is er een enorme variëteit aan vogels.

We willen morgen graag naar de Okavango Delta en het boeken ervan gaat gesmeerd via de receptie van Old Bridge. Een uurtje later staat Oscar (niemand stelt zich hier voor met zijn eigen - Afrikaanse - naam) aan onze tafel. Hij vertelt wat we morgen kunnen verwachten en we maken kennis met twee Italianen die ook mee gaan.

De rest van de avond brengen we door in de bar, het is hier erg gezellig en na een week in de wildernis is het toch wel weer leuk om onder de mensen te zijn en het is ook bijzonder fijn om het eten weer eens voorgezet te krijgen!