Barth & Ineke go Namibia & Botswana

Het was een frisse nacht, de temperatuur is zeker 8 graden lager dan de afgelopen twee nachten. Ik trek de slaapzak nog eens wat dichter om me heen. Nog even wat langer slapen. Een minuut later gaat de wekker. Het is kwart voor zes. Een half uur later, net voor de zonsopgang, zijn we bij de waterpoel.

We hadden verwacht dat het hier druk zou zijn met auto's maar er is niemand. Een half uur lang gebeurt er behalve een bezoek van een statige Roan antilope niets maar dan zien we haar uit het struikgewas komen lopen, prachtig in de opkomende zon. Het is een leeuwin! Ze lijkt wat te hinken met haar rechter voorpoot. Eenmaal bij het water drinkt ze, zeker tien minuten lang. Dan staat ze op, kijkt om zich heen en loopt terug naar waar ze vandaan gekomen is. De dag begint goed!

In het volgende half uur komen er geen grote dieren meer. Wel horen we in de verte brullen, het klinkt als een grote mannetjes leeuw. We twijfelen: moeten we gaan rijden of blijven we staan? We besluiten naar de kill van gisteren te rijden, misschien is de luipaard nu aan het ontbijten.

Van afstand zien we de arme springbok (of wat er van over is) al bungelen. Maar pas als we dichterbij komen zien we dat de luipaard bovenin de boom zit en aan de kill aan het trekken is. En met ons zien de inzittenden van zo'n 10 andere voertuigen dat ook. Het is even zoeken naar een plekje waar we alles goed kunnen zien maar dat lukt. De jonge, licht loensende mannetjes luipaard trekt uit alle macht aan de overblijfselen van de impala in de joop er nog een lekker hapje uit te kunnen halen.

In het half uur dat volgt zien we hoe de jonge luipaard tevergeefs probeert om een stuk van de springbok af te krijgen. Opeens zien we beweging onder de boom: de tweede luipaard is er ook! Dan springt de luipaard in het onderste deel van de boom. Het wacht heel even en neemt dan een sprong naar de bovenste tak. Of daarmee de jonge luipaard eraf geduwd wordt of dat het zijn evenwicht verliest kunnen we niet goed zien maar hij komt aan één poot aan de boom te hangen. Daar bungelt hij even en blaast dan de aftocht naar beneden. Hij heeft verloren...
De video van de herovering van de prooi kun je hieronder zien:

We blijven tot alle andere auto’s zijn vertrokken en rijden dan net als gisteren iets dichter naar de boom. De luipaard ligt niet ver van de boom uit te hijgen. De jonge luipaard zien we niet meer. We schieten nog een paar plaatjes en rijden terug naar Savuti Camp.

We moeten nog een kampeerplaats regelen voor vanavond. We besluiten het te proberen bij onze Zuid-Afrikaanse buren. Ze zijn erg aardig en hebben een grote plek die meer dan ruim genoeg is voor twee auto’s zonder dat we ze storen in hun privacy. We lopen naar ze toe, stellen ons voor en leggen uit dat we een reservering hebben voor Linyanti maar mede vanwege de problemen met de banden maar ook omdat het niet ideaal is voor onze reisroute niet meer terug willen rijden naar Linyanti. Wederom maken we kennis met de ruimhartige gastvrijheid van de Zuid-Afrikanen. Het is geen enkel probleem, we zijn van harte welkom op hun kampeerplek. En ze bieden aan om het lek in onze band te repareren. Ze laten er geen gras over groeien en pakken direct de reparatieset erbij. Niet veel later vinden ze het lek. Ze maken het gat groter en duwen de prop erin. Even een beetje zeepsop om te testen of het gat volledig is gedicht, band oppompen en klaar. De reparatie heeft nog geen kwartiertje geduurd. We zijn hen heel erg dankbaar voor hun hulp, we zullen de laatste dagen van de reis met een veel geruster hart rondrijden.

Nu we ons geen zorgen meer hoeven maken over de band laten we ons helemaal niet meer tegenhouden en gaan we direct weer op safari. Bij de waterpoel staat één olifant te drinken. We wachten even maar er komen geen dieren bij. De rest van de middag rijden we ontspannen door Chobe en genieten we van de mooie plaatjes.

Net na zonsondergang zijn we terug in Savuti Camp. Aan de horizon verdwijnt het laatste avondrood en onze Zuid-Afrikaanse buren hebben al een warm houtvuurtje branden. We zetten voor de laatste maal in Chobe National Park de tent op en schrapen de restjes eten bij elkaar voor een simpel maaltje witte bonen, rauwkost met fetakaas en een heerlijke koude Savannah Dry.

Na het eten schuiven we aan bij onze buren, ze hebben ons uitgenodigd om de avond met hen door te brengen. We krijgen een heerlijk kopje koffie van ze en wij bedanken hen met bier voor hun hulp met de band eerder vandaag.

We praten over hun leven in Zuid-Afrika. Ze blijken boeren te zijn, beide stellen hebben een ananas plantage. Gemakkelijk hebben ze het niet. Ze zijn in hun eigen huis overvallen, waarbij de vrouw van een van de boeren schoten heeft moeten lossen om de indringers te verjagen. Ook worden de wegen vaak geblokkeerd door demonstrerende lokale bevolking. De oogsten kunnen hierdoor niet vervoerd worden en verrotten in de vrachtwagens. Ze voelen zich altijd onveilig en ondervinden geen steun van de landelijke en lokale overheid. Ze vertellen dat niet precies bijgehouden wordt hoeveel blanke boeren er vermoord worden, deze worden opgeteld bij de totale moorden waardoor er geen exacte cijfers zijn. Ze menen dat er sprake is van genocide op blanke boeren die door de overheid ontkend wordt.

Later zoeken we hierover meer informatie. Het blijkt dat er een redelijk beeld is van het aantal moorden op boeren, tussen de 60-75 boeren over een periode van 3 jaar. Ook zwarte boeren zijn slachtoffer van gewelddadige aanvallen. Er zijn echter geen betrouwbare cijfers die erop wijzen dat met name witte boeren het doelwit zijn of dat zij een onevenredig groot risico lopen om te worden gedood. Aan de andere kant kunnen deze cijfers ook met opzet door de overheid worden verzwegen.

Hoe het ook zij, het moet verschrikkelijk zijn om je niet veilig te voelen in je eigen huis. Maar hier kunnen ze ontspannen en genieten van de avond. Af en toe schijnt een van hen met een sterke lamp over de savanne en vrijwel iedere keer zien we reflecterende oogjes. Ze wijzen ons op vier paar ogen een stukje verderop. Hyena’s, menen ze. En dat zou best kunnen, want naast luid gegrom van leeuwen en getrompetter van olifanten horen we regelmatig het kakelende gelach van hyena’s.

Rond tienen begint het sterk af te koelen. Ik besluit nog even een warme douche te nemen om wat op te warmen, pure verwennerij deze reis! Nog nagloeiend duik ik de slaapzak in, uit voorzorg inclusief thermokleding. Ook Barth is tot de tanden gewapend tegen de kou. Afrika is prachtig in de winter maar 's nachts wel k-k-k-k-koud…