Victoria Falls, Zimbabwe
Dinsdag 6 augustus 2019 - Dag 22
Om half zes gaat de wekker. Nog even een paar minuten snoozen en dan eruit. Tent leeghalen en inklappen, douchen (met koud water, de donkey was uit) en dan naar de receptie waar we wachten op de minibus. Bestemming: the Victoria Falls!
We delen onze minibus met een viertal Zuid-Afrikanen en een Nederlandse vrouw, de rest van haar groep zit in een van de andere minibusjes maar die was vol dus is ze welkom bij ons.
Binnen een kwartier staan we bij de grens van Botswana en Zimbabwe. Ehm, Zimbabwe??? Dit is een andere grens dan waar we gisteren waren. De oplettende lezer heeft misschien op de pagina van gisteren op een van de foto's het bordje “Zambia” gezien. Ervaren reizigers dat we zijn stonden we gewoon bij de verkeerde grens ;-) Alhoewel, verkeerd… De Vic Falls hebben een Zambiaanse en Zimbabwaanse kant, ze liggen op de grens van beide landen. De meeste bezoekers uit Namibië gaan echter naar Zimbabwe en wij dus ook.
Er staan lange rijen vrachtwagens voor de grensovergang. Wij moeten eerst Botswana uit en melden ons bij de immigratie. Zonder problemen krijgen we de exit-stempel en kunnen we doorrijden naar de grens met Zimbabwe. Omdat we zo vroeg zijn valt de rij voor de visa mee. Er is nog maar één loket open en er zijn zo'n twintig wachtenden voor ons, bijna allemaal van onze campsite. De douaniers zitten in oude keten, je zou denken dat met 25 euro p.p. aan visumkosten en minimaal honderden bezoekers per dag er wel geld zou zijn voor een knap gebouwtje maar Mugabe heeft dat geld waarschijnlijk in zijn privéhuizen gestoken...
Maar: de mannen hebben er bijzonder veel lol in, al gaat dat ook weer ten koste van de snelheid. Uiteindelijk kost het iets meer dan een uur voor we weer in het busje zitten maar het visum is in the pocket! De slagboom gaat voor ons omhoog en dan zijn we in Zimbabwe.
Binnen een kwartier staan we bij de grens van Botswana en Zimbabwe. Ehm, Zimbabwe??? Dit is een andere grens dan waar we gisteren waren. De oplettende lezer heeft misschien op de pagina van gisteren op een van de foto's het bordje “Zambia” gezien. Ervaren reizigers dat we zijn stonden we gewoon bij de verkeerde grens ;-) Alhoewel, verkeerd… De Vic Falls hebben een Zambiaanse en Zimbabwaanse kant, ze liggen op de grens van beide landen. De meeste bezoekers uit Namibië gaan echter naar Zimbabwe en wij dus ook.
Er staan lange rijen vrachtwagens voor de grensovergang. Wij moeten eerst Botswana uit en melden ons bij de immigratie. Zonder problemen krijgen we de exit-stempel en kunnen we doorrijden naar de grens met Zimbabwe. Omdat we zo vroeg zijn valt de rij voor de visa mee. Er is nog maar één loket open en er zijn zo'n twintig wachtenden voor ons, bijna allemaal van onze campsite. De douaniers zitten in oude keten, je zou denken dat met 25 euro p.p. aan visumkosten en minimaal honderden bezoekers per dag er wel geld zou zijn voor een knap gebouwtje maar Mugabe heeft dat geld waarschijnlijk in zijn privéhuizen gestoken...
Maar: de mannen hebben er bijzonder veel lol in, al gaat dat ook weer ten koste van de snelheid. Uiteindelijk kost het iets meer dan een uur voor we weer in het busje zitten maar het visum is in the pocket! De slagboom gaat voor ons omhoog en dan zijn we in Zimbabwe.
Vanaf de grens is het nog 75 kilometer dus een uurtje rijden naar de Vic Falls, We dachten in een keer door te rijden maar stoppen al eerder. De Nederlands blijken een helikoptervlucht boven de Victoria Watervallen te willen maken. Of we ook een vlucht willen maken, vraagt onze gids. Hij overvalt ons met deze vraag, we hebben hier eigenlijk helemaal niet over nagedacht. Maar vandaag is wel een bijzondere dag voor ons. Op deze dag, negentien jaar geleden heb ik Barth mijn liefde verklaard en in 2005 heeft Barth mij in Kashgar, China ten huwelijk gevraagd. We hebben dus wel wat te vieren. Dus bedenk ik me niet en boek twee vluchten van een kwartier. De kosten vallen mee, €275,- voor twee personen. Natuurlijk nog steeds een heel bedrag maar het zal ongetwijfeld een onvergetelijke ervaring worden.
De helikopters vliegen af en aan, het is er behoorlijk druk. We moeten wachten tot we aan de beurt zijn maar dat is geen enkel probleem, het is gezellig met de andere Nederlanders. Niet veel later zijn zij aan de beurt en worden wij meegenomen voor de briefing, die bestaat uit wegen (om de verdeling van het gewicht in de helikopter te kunnen bepalen) en een opsomming van de do’s en dont’s tijdens de vlucht. En dan zijn we al aan de beurt. We delen de helikopter met een Engelse man (ook een piloot) die niet bij onze groep hoort, hij mag voorin zitten en wij mogen samen achterin. We doen de veiligheidsgordels om en de koptelefoon op en dan zijn we los!
De helikopters vliegen af en aan, het is er behoorlijk druk. We moeten wachten tot we aan de beurt zijn maar dat is geen enkel probleem, het is gezellig met de andere Nederlanders. Niet veel later zijn zij aan de beurt en worden wij meegenomen voor de briefing, die bestaat uit wegen (om de verdeling van het gewicht in de helikopter te kunnen bepalen) en een opsomming van de do’s en dont’s tijdens de vlucht. En dan zijn we al aan de beurt. We delen de helikopter met een Engelse man (ook een piloot) die niet bij onze groep hoort, hij mag voorin zitten en wij mogen samen achterin. We doen de veiligheidsgordels om en de koptelefoon op en dan zijn we los!
(Foto gemaakt door Eva Pieper)
Barth heeft al twee keer eerder een helikoptervlucht gemaakt maar voor mij is het de eerste keer. Het valt me op hoe licht het opstijgen gaat. Niet het gebulder van vliegtuigmotoren en het zware gevoel waarmee je in je stoel wordt gedrukt wanneer je met een vliegtuig opstijgt. Niets van dat alles, moeiteloos stijgt de helikopter op. Zo moet het misschien voor een vogel zijn om te vliegen. Ik vind het geweldig!
Even later zien we in de verte nevel. Dat moeten de watervallen zijn! Het natuurgeweld veroorzaakt een nevel die op bijna vijftien kilometer te zien is en ook de reden is dat de lokale bevolking de Vic Falls 'Mosi-oa-Tunya', - 'de Rook die Dondert' heeft gegeven. Grappig genoeg verbaast het ons beiden dat ze, net als de Grand Canyon, in een kloof vallen. Blijkbaar hadden we allebei iets anders verwacht ;-)
De Victoria watervallen liggen in de rivier de Zambezi (die tevens de natuurlijke grens met Zambia vormt) en zijn de breedste watervallen van Afrika. Ze zijn 1708 meter breed en 100 meter hoog en hebben een maximale valhoogte van 128 meter. Per minuut valt er (in het regenseizoen) 500 miljoen liter water over de rotswand. De eerste blanke die de watervallen heeft gezien was David Livingstone op 17 november 1855. Hij noemt de watervallen naar de Engelse Koningin Victoria en schreef later: Geen enkel ander uitzicht in Engeland kan de schoonheid hiervan overtreffen" en "zulke lieflijke beelden moeten de engelen met bewondering bekeken hebben tijdens hun vluchten".
Overigens worden ook de Victoria watervallen bedreigd door de opwarming van de aarde. Afgelopen november lagen de waterstanden van Victoria Falls 11 centimeter onder het tienjaars gemiddelde. Dit is slechts 3 centimeter hoger dan het laagste niveau dat in 1995 werd genoteerd.
Meer over de bedreiging van de watervallen door het extreme weer is in dit artikel van National Geographic te lezen: https://www.nationalgeographic.nl/reizen/2020/02/extreem-weer-bedreigt-een-van-de-grootste-watervallen-op-aarde
Even later zien we in de verte nevel. Dat moeten de watervallen zijn! Het natuurgeweld veroorzaakt een nevel die op bijna vijftien kilometer te zien is en ook de reden is dat de lokale bevolking de Vic Falls 'Mosi-oa-Tunya', - 'de Rook die Dondert' heeft gegeven. Grappig genoeg verbaast het ons beiden dat ze, net als de Grand Canyon, in een kloof vallen. Blijkbaar hadden we allebei iets anders verwacht ;-)
De Victoria watervallen liggen in de rivier de Zambezi (die tevens de natuurlijke grens met Zambia vormt) en zijn de breedste watervallen van Afrika. Ze zijn 1708 meter breed en 100 meter hoog en hebben een maximale valhoogte van 128 meter. Per minuut valt er (in het regenseizoen) 500 miljoen liter water over de rotswand. De eerste blanke die de watervallen heeft gezien was David Livingstone op 17 november 1855. Hij noemt de watervallen naar de Engelse Koningin Victoria en schreef later: Geen enkel ander uitzicht in Engeland kan de schoonheid hiervan overtreffen" en "zulke lieflijke beelden moeten de engelen met bewondering bekeken hebben tijdens hun vluchten".
Overigens worden ook de Victoria watervallen bedreigd door de opwarming van de aarde. Afgelopen november lagen de waterstanden van Victoria Falls 11 centimeter onder het tienjaars gemiddelde. Dit is slechts 3 centimeter hoger dan het laagste niveau dat in 1995 werd genoteerd.
Meer over de bedreiging van de watervallen door het extreme weer is in dit artikel van National Geographic te lezen: https://www.nationalgeographic.nl/reizen/2020/02/extreem-weer-bedreigt-een-van-de-grootste-watervallen-op-aarde
"The most wonderful sight I have witnessed in Africa. No one can imagine the beauty of the view from anything witnessed in England. It had never been seen before by European eyes, but scenes so lovely must have been gazed upon by angels in their flight".
David Livingstone
De helikopter vliegt 8-vormen boven de watervallen en als we vanuit het oosten aan komen vliegen zien we zowel de watervallen als de Victoria Falls Bridge, die Zambia en Zimbabwe met elkaar verbindt. De pad langs de kloof, die bovenin onderstaande foto aan de kop van de watervallen begint en tot aan de brug voert, zullen we later vandaag gaan lopen.
De piloot maakt een bocht en dan kijken we tegen de Victoria Falls aan. Het is het droge seizoen, dus de watervallen zijn veel minder breed dan in de regentijd, maar nog steeds zijn ze imposant. Over een breedte van meer dan anderhalve kilometer stort het water van de Zambezi rivier meer dan honderd meter over de rand van de kloof naar beneden. We kunnen niet wachten tot we dit natuurgeweld straks van dichterbij kunnen zien.
En dan is ons kwartier alweer om. We vliegen nog even over de Zambezi Nature Sanctuary en landen dan keurig op het heliveld. Wat een geweldige ervaring was dit!
Als we uitstappen wordt er een foto van ons gemaakt en worden we kort geïnterviewd over de vlucht. Waarschijnlijk kunnen we straks een (veel te dure) USB-stick met de foto’s en videobeelden kopen… En inderdaad, we worden naar een ruimte gedirigeerd waar een groot scherm hangt waar direct al (en daar moet je toch wel een beetje respect voor hebben) de foto’s en videobeelden van ons worden getoond, afgewisseld met standaard videobeelden van de watervallen. En ja, we hebben de stick gekocht…
Als we uitstappen wordt er een foto van ons gemaakt en worden we kort geïnterviewd over de vlucht. Waarschijnlijk kunnen we straks een (veel te dure) USB-stick met de foto’s en videobeelden kopen… En inderdaad, we worden naar een ruimte gedirigeerd waar een groot scherm hangt waar direct al (en daar moet je toch wel een beetje respect voor hebben) de foto’s en videobeelden van ons worden getoond, afgewisseld met standaard videobeelden van de watervallen. En ja, we hebben de stick gekocht…
Onze chauffeur staat ons al op te wachten, we moeten verder, er wachten nog watervallen op ons. De ingang van Victoria Falls National Park is zo’n vijf kilometer verderop. De chauffeur parkeert de auto op het tegenovergelegen parkeerterrein en terwijl we naar de ingang lopen koopt Barth nog een paar triljard Zimbabwaanse dollars. Sinds de invoering van de Zimbabwaanse dollar in 1980 (nadat Rhodesië Zimbabwe werd) is de munteenheid onderhevig geweest aan een inflatie van meer dan twee miljoen procent in juli 2008 (officieel cijfer, onafhankelijke economen spreken echter van het tienvoudige). Om een beeld te vormen: voor 175 miljard kreeg men vijf Amerikaanse dollar… Uiteindelijk is de dollar afgeschaft en tegenwoordig worden de Amerikaanse dollar, Zuid-Afrikaanse rand en de euro als betaalmiddel gebruikt.
Bij de ingang van Victoria Falls National Park kopen we de entreekaartjes (30 US$ per stuk). Het is inmiddels bijna 12 uur en we hebben trek dus gaan we samen met de Nederlanders lunchen in het restaurant van het park. Dan is het toch echt tijd kom te gaan wandelen, er wordt geadviseerd om twee uur uit te trekken voor de wandeling langs de watervallen en we moeten om drie uur terug zijn bij de minibusjes.
We bereiken de rand van de kloof door een aantal koele ‘tunnels’ door het regenwoud dat op die plek nog steeds aanwezig is: er groeien mahoniestruiken, vijgen- en palmbomen en andere plantensoorten. Dit ecosysteem wordt in stand gehouden door de fijne spray van het vallende water.
Er zijn 16 uitzichtpunten die zicht bieden op de watervallen, of liever gezegd 14: bij de eerste staat een beeld van David Livingstone en de laatste is bij de Victoria Bridge.
Uitzichtpunt nummer twee geeft een mooie blik op de zijkant van de kloof. Leken de watervallen vanuit de helikopter misschien nog wat mager, dit ziet er toch heel wat indrukwekkender uit! Met donderend geweld stort het water over de rand. De bodem van de kloof is maar deels te zien door de opstijgende spray. Het is overweldigend mooi. We maken foto's, maar die doen de werkelijkheid absoluut geen recht aan.
Er zijn 16 uitzichtpunten die zicht bieden op de watervallen, of liever gezegd 14: bij de eerste staat een beeld van David Livingstone en de laatste is bij de Victoria Bridge.
Uitzichtpunt nummer twee geeft een mooie blik op de zijkant van de kloof. Leken de watervallen vanuit de helikopter misschien nog wat mager, dit ziet er toch heel wat indrukwekkender uit! Met donderend geweld stort het water over de rand. De bodem van de kloof is maar deels te zien door de opstijgende spray. Het is overweldigend mooi. We maken foto's, maar die doen de werkelijkheid absoluut geen recht aan.
Niet alle uitzichtpunten zijn even indrukwekkend en ook zijn ze niet allemaal even nat van de spray, maar punt acht leidt naar de ‘Main Falls’ en dat punt is toch wel het allermooist. We laten onderstaande video maar voor zichzelf spreken…
De wandeling door het regenwoud langs de kloof is prachtig en het is een welkome afkoeling van de hete zon. De paarsblauwe lobelia groeit welig langs de rand van de kloof. Verderop worden de watervallen smaller, het water in de Zambezi staat niet hoog genoeg om ook dit deel van de watervallen te voorzien van veel water.
We komen bij het een na laatste punt op het pad: Danger Point. Vanaf hier kijk je naar Zambia, dat slechts een paar honderd meter verderop ligt. Hier maakt de Zambezi een scherpe bocht naar rechts om daar diep onder de Victoria Bridge door te stromen.
Danger Point is zo genoemd omdat je hier letterlijk op de rand van de kloof staat, 101 meter hoog. In het regenseizoen is het hier gevaarlijker dan nu omdat de spray de ongelijke rotsen spekglad maakt. Ook nu is dit punt niet zonder gevaar omdat er nergens hekken staan, je moet dus echt goed uitkijken waar je je voeten zet.
Danger Point is zo genoemd omdat je hier letterlijk op de rand van de kloof staat, 101 meter hoog. In het regenseizoen is het hier gevaarlijker dan nu omdat de spray de ongelijke rotsen spekglad maakt. Ook nu is dit punt niet zonder gevaar omdat er nergens hekken staan, je moet dus echt goed uitkijken waar je je voeten zet.
Dan komen we bij het laatste punt van de wandeling: Victoria Bridge. De brug werd in 1904 gebouwd in opdracht van Cecil Rhodes, een Britse ondernemer en politicus en later de stichter van de Britse kolonie Rhodesië (het latere Zimbabwe en Zambia). Hij liet de brug bewust vlakbij de watervallen bouwen zodat de treinpassagiers de nevel konden voelen. Het was zijn bedoeling om een spoorlijn van Kaapstad naar Cairo aan te leggen. Uiteindelijk is het grootste deel van deze lijn gebouwd maar er mist een belangrijk deel tussen Oeganda en Soedan. Vandaag de dag zijn veel delen in verval geraakt.
Enkele feitjes: de lengte van de stalen brug is 250 meter, de hoogte is 128 meter en de spanwijdte van de grootste boog is 156,5 meter. Over de brug loopt dus de spoorlijn, een weg en een voetpad.
Enkele feitjes: de lengte van de stalen brug is 250 meter, de hoogte is 128 meter en de spanwijdte van de grootste boog is 156,5 meter. Over de brug loopt dus de spoorlijn, een weg en een voetpad.
We wandelen terug naar het beginpunt en komen onderweg een grote groep bavianen tegen. Ze lopen midden op het pad en laten zich door niets of niemand tegenhouden. Als we verder lopen zien we het spoor van vandalisme dat ze achter hebben gelaten. Hoe netjes de toeristen hun afval ook in de afvalbakken gegooid hebben, de bavianen hebben alle bakken omgegooid op zoek naar voedsel. Het is een chaos. En dit doen ze waarschijnlijk iedere dag opnieuw.
Met nog een klein half uur te gaan voor we terug moeten zijn bij de busjes lopen we ditmaal wel door naar het standbeeld van David Livingstone. Hij heeft een mooie plek gekregen: vanaf het voetstuk kijkt hij uit over zijn geliefde watervallen. Zo kan hij voorgoed blijven genieten van zijn ontdekking.
Vanaf het beeld lopen we nog eenmaal naar de rand van de kloof waar we een schitterend afscheidscadeau krijgen van de Victoria Falls. Op de nevel beneden ons danst een prachtige regenboog! Erop gokkend dat de busjes niet zonder ons zullen vertrekken nemen we uitgebreid de tijd om dit fenomenale natuurverschijnsel te fotograferen. Een mooier afscheid hadden we ons niet kunnen wensen!
Vanaf het beeld lopen we nog eenmaal naar de rand van de kloof waar we een schitterend afscheidscadeau krijgen van de Victoria Falls. Op de nevel beneden ons danst een prachtige regenboog! Erop gokkend dat de busjes niet zonder ons zullen vertrekken nemen we uitgebreid de tijd om dit fenomenale natuurverschijnsel te fotograferen. Een mooier afscheid hadden we ons niet kunnen wensen!
We zijn gelukkig nog op tijd terug bij de busjes, de anderen zijn er al dus we kunnen direct vertrekken.
Om vier uur zijn we terug bij de grenspost. Er staat een flinke rij toeristen die Zimbabwe willen verlaten maar we hebben onze exitstempel snel en kunnen dan doorrijden naar de grens met Botswana. Terwijl we staan te wachten vragen we aan onze chauffeur of hij ook iedere keer weer door de immigratie moet. Hij toont ons zijn paspoort. Het staat vol met exit- en entrystempels van Botswana en Zimbabwe. Om de paar maanden moet hij een nieuw paspoort aanschaffen, vertelt hij. Er zijn geen speciale regelingen voor hen, ze moeten iedere keer weer net als wij door de immigratie.
Nadat we de entrystempel gekregen hebben moeten we weer met de voetjes door de desinfecterende vloeistof en lopen dan de grens over. We zijn weer terug in Botswana.
Om vier uur zijn we terug bij de grenspost. Er staat een flinke rij toeristen die Zimbabwe willen verlaten maar we hebben onze exitstempel snel en kunnen dan doorrijden naar de grens met Botswana. Terwijl we staan te wachten vragen we aan onze chauffeur of hij ook iedere keer weer door de immigratie moet. Hij toont ons zijn paspoort. Het staat vol met exit- en entrystempels van Botswana en Zimbabwe. Om de paar maanden moet hij een nieuw paspoort aanschaffen, vertelt hij. Er zijn geen speciale regelingen voor hen, ze moeten iedere keer weer net als wij door de immigratie.
Nadat we de entrystempel gekregen hebben moeten we weer met de voetjes door de desinfecterende vloeistof en lopen dan de grens over. We zijn weer terug in Botswana.
Helaas hebben we niet nog een nacht op Senyati Camp kunnen boeken, het kamp is vol. We hebben de afgelopen dagen al bij meerdere kampen geprobeerd om voor de komende nacht een plek te krijgen maar alles is volgeboekt. We vragen de baliemedewerkster van Senyati om hulp, heeft zij misschien nog tips? Ze pleegt een aantal telefoontjes en zegt dan dat ze mogelijk een plaats voor ons kan krijgen op het kampeerterrein van Kwalape Safari Lodge. Tot onze blijdschap lukt het om de laatste kampeerplek te reserveren.
We zijn er nog niet aan toe om deze prachtige plek te verlaten. Er zijn weer olifanten bij de waterpoel en we willen nog even van ze genieten. We hebben geluk: het kleine kalfje komt aangedraafd in het kielzog van mama.
We zijn er nog niet aan toe om deze prachtige plek te verlaten. Er zijn weer olifanten bij de waterpoel en we willen nog even van ze genieten. We hebben geluk: het kleine kalfje komt aangedraafd in het kielzog van mama.
En dan is het tijd om Senyati definitief te verlaten. Voor de laatste maal zetten we onze auto in 4WD om over het zandpad de hoofdweg te bereiken. Ver komen we niet, de weg wordt geblokkeerd door een kudde overstekende olifanten, ze zijn naar de waterpoel onderweg. We rijden een stukje naar achteren om ze rustig te laten oversteken maar zijn zo gefocust op de olifanten voor ons dat we niet doorhebben dat er links naast ons ook een aantal olifanten staat. Wij schrikken meer van hen dan zij van ons, onverstoorbaar grazen ze door. Voor de zekerheid zetten we toch de motor maar even uit en wachten tot ze verder lopen. Als alle olifanten gepasseerd zijn hobbelen we verder door naar de hoofdweg.
Kwalape Safari Lodge lijkt voornamelijk op groepen te zijn ingesteld en is gezien het grote aantal landgenoten vooral erg in trek bij de Nederlanders. Het restaurant is niet open maar er is een braai bij het zwembad. We hebben ons hier nog voor kunnen inschrijven maar als we bij het zwembad aankomen zijn er geen tafels meer vrij. We worden vriendelijk gevraagd om te wachten tot er een tafel vrij is maar in het half uur dat volgt gebeurt er niks. We vragen maar eens wanneer we kunnen eten. Het buffet vlak naast ons ziet er steeds smakelijker uit en we hebben inmiddels flinke trek. Gelukkig krijgen we afleiding: een dansgroep verzamelt zich op het podium voor ons om een show te geven. De show is mooi, de zang en dans is boeiend maar we voelen ons heel erg niet op onze plek in deze lodge en willen niets anders dan eten, douchen en slapen.
Kwalape Safari Lodge lijkt voornamelijk op groepen te zijn ingesteld en is gezien het grote aantal landgenoten vooral erg in trek bij de Nederlanders. Het restaurant is niet open maar er is een braai bij het zwembad. We hebben ons hier nog voor kunnen inschrijven maar als we bij het zwembad aankomen zijn er geen tafels meer vrij. We worden vriendelijk gevraagd om te wachten tot er een tafel vrij is maar in het half uur dat volgt gebeurt er niks. We vragen maar eens wanneer we kunnen eten. Het buffet vlak naast ons ziet er steeds smakelijker uit en we hebben inmiddels flinke trek. Gelukkig krijgen we afleiding: een dansgroep verzamelt zich op het podium voor ons om een show te geven. De show is mooi, de zang en dans is boeiend maar we voelen ons heel erg niet op onze plek in deze lodge en willen niets anders dan eten, douchen en slapen.
Na een uur wachten wordt er voor ons eindelijk een tafel neergezet: een hoge bartafel met twee barstoelen. Het zit voor geen meter maar de Savannah Dry is koud en we mogen eindelijk aanvallen op het buffet. Tegen tijd dat we aan het toetje toe zijn is vrijwel alles op en wordt er ook niets meer aangevuld. We besluiten het voor gezien te houden, nemen nog een verfrissende douche en duiken dan onze tent in. Morgen gaan we het grote avontuur dat Chobe National Park heet aan!