Etosha National Park: Namutoni - Ngepi Camp, Okavango River
Donderdag 1 augustus 2019 - Dag 17
Om zes uur gaat de wekker. Niet voor een game drive maar voor de 640 kilometer lange rit van Namutoni naar Ngepi Camp aan de Okavango rivier, waar we drie nachten zullen blijven.
Na het ontbijt wandelen we naar het fort, dat inmiddels door het eerste rood van de opkomende zon lichtroze wordt gekleurd om vanaf hier de laatste zonsopgang in Etosha te bekijken.
Na het ontbijt wandelen we naar het fort, dat inmiddels door het eerste rood van de opkomende zon lichtroze wordt gekleurd om vanaf hier de laatste zonsopgang in Etosha te bekijken.
Vlak na het openen van de poort rijden we Namutoni uit om na een half uurtje bij de Von Lindequist Gate aan te komen, onderweg worden we nog uitgezwaaid door een drietal olifanten en wat antilopen. Bij de gate wordt gecontroleerd of we onze permit wel hebben betaald (hebben we) en worden de de achterbak van de auto en de koelbox gecontroleerd of we niet stiekem een impala jong hebben mee gesmokkeld (hebben we niet).
Net als we willen gaan rijden wordt er door een vrouwelijke medewerker gebaard dat we moeten stoppen. Of we tot aan Tsumeb een collega mee willen nemen. Dat willen we natuurlijk wel. We maken ruimte en vertrekken. Binnen een uur zijn we in Tsumeb waar we onze passagiere afzetten bij het winkelcentrum en zelf boodschappen gaan doen. We moeten op zoek naar een vervanging voor de ketel en gasbrander die we een paar dagen geleden per ongeluk kapotgereden hebben. De Pick & Pay heeft een ketel, maar geen gasbrander, daarvoor moeten we naar een bouwmarkt en daar lukt het om een nieuwe gasbrander te vinden. Dan nog even de tanks volgooien (een Hilux heeft er 2, er gaat in totaal 120 liter in) en we kunnen weer op pad.
Nog geen 100 meter nadat we de weg op zijn gedraaid worden we staande gehouden door de politie, ze lijken controles te doen. De agent gebaart ons de auto langs de kant te zetten en komt dan naar ons toe lopen. We hebben ons licht niet aan, zegt hij, en dat is verplicht overdag. Dat is ons ontgaan, we hebben het nergens gelezen en de verhuurmaatschappij heeft het ook niet verteld. De agent laat een papier zien waarop staat dat er buiten de bebouwde kom met licht aan moet worden gereden. We zijn in overtreding en de boete kost N$250, 15 euro. We kunnen het ter plekke met hem regelen maar dan krijgen we geen betaalbewijs. Als we die willen moeten we betalen bij het politiebureau. We kijken elkaar aan. Dit is de scam waarover we gelezen hebben. De verhuurmaatschappij heeft ons geadviseerd om altijd op het bureau te gaan betalen dus we besluiten om dat aan de agent te melden. Vanaf dat moment wordt het vervelend. We moeten niet alleen naar het politiebureau maar hij laat ook een formulier zien "notice to appear in court", dus we moeten ook voor het gerecht verschijnen. Voor het feit dat we ons licht niet aan hadden moeten we voor het gerecht komen? Het moet niet gekker worden! Ik moet mijn rijbewijs ophalen zodat hij mijn gegevens kan noteren. Ik loop terug te auto en overleg met Barth. Dit kan wel even duren en daar hebben we geen tijd voor, iets wat we de agent ook hadden verteld. We besluiten om zijn aanbod het direct te betalen aan te nemen, dan zijn we er tenminste vanaf. Barth loopt naar hem toe maar hij blijft vervelend doen. We lijken er ook zo niet af te komen, is hij uit op meer geld?
Nog geen 100 meter nadat we de weg op zijn gedraaid worden we staande gehouden door de politie, ze lijken controles te doen. De agent gebaart ons de auto langs de kant te zetten en komt dan naar ons toe lopen. We hebben ons licht niet aan, zegt hij, en dat is verplicht overdag. Dat is ons ontgaan, we hebben het nergens gelezen en de verhuurmaatschappij heeft het ook niet verteld. De agent laat een papier zien waarop staat dat er buiten de bebouwde kom met licht aan moet worden gereden. We zijn in overtreding en de boete kost N$250, 15 euro. We kunnen het ter plekke met hem regelen maar dan krijgen we geen betaalbewijs. Als we die willen moeten we betalen bij het politiebureau. We kijken elkaar aan. Dit is de scam waarover we gelezen hebben. De verhuurmaatschappij heeft ons geadviseerd om altijd op het bureau te gaan betalen dus we besluiten om dat aan de agent te melden. Vanaf dat moment wordt het vervelend. We moeten niet alleen naar het politiebureau maar hij laat ook een formulier zien "notice to appear in court", dus we moeten ook voor het gerecht verschijnen. Voor het feit dat we ons licht niet aan hadden moeten we voor het gerecht komen? Het moet niet gekker worden! Ik moet mijn rijbewijs ophalen zodat hij mijn gegevens kan noteren. Ik loop terug te auto en overleg met Barth. Dit kan wel even duren en daar hebben we geen tijd voor, iets wat we de agent ook hadden verteld. We besluiten om zijn aanbod het direct te betalen aan te nemen, dan zijn we er tenminste vanaf. Barth loopt naar hem toe maar hij blijft vervelend doen. We lijken er ook zo niet af te komen, is hij uit op meer geld?
Na een tijdje loop ik er weer naartoe. De agent doet moeilijk over het feit dat ik niet met mijn rijbewijs ben gekomen, blijkbaar is hij vergeten dat hij net nog aangeboden heeft hem om te kopen? Ik ben het zat en vraag hem waarom hij dit doet. We komen naar zijn prachtige land en we komen heel veel geld uitgeven. Hij had ook ervoor kunnen kiezen een waarschuwing te geven maar gaf direct een boete, waarom. Ik doe alsof ik erg van streek raak, dat we 's avonds moeten rijden en dat niet willen, deins achteruit als hij gebaart dat ik dichterbij moet komen, alsof ik bang voor hem ben. Dan begin ik te huilen, raak nog meer van streek. De agent, die duidelijk steeds minder op z'n gemak is, vooral omdat er inmiddels meer auto's met toeristen door zijn collega tegen zijn gehouden, gebaart en zegt dat we kunnen gaan. We aarzelen geen moment, lopen terug naar de auto en stappen in. Na een paar honderd meter zeg ik tegen Barth: "het is niet echt hè, ik huilde helemaal niet". Ik had zelfs Barth even voor de gek weten te houden. Ik blijf nog een tijdje in de spiegel kijken of hij niet alsnog achter ons aan komt maar dat is niet het geval. We kijken elkaar aan beginnen te lachen. Daar zijn we goed afgekomen! Wie weet wat er op dat politiebureau gebeurd was, hoeveel tijd dat gekost had en wat ze ons uiteindelijk hadden laten betalen. We praten nog een tijdje na over de corrupte agent, we hebben hier te maken gehad met de minder leuke kant van Namibië en moeten het even van ons af praten.
Ondertussen zijn we al aardig dicht bij de korte tussenstop die we willen maken: de Hoba meteoriet. Deze is hier zo'n 80.000 jaar geleden neergekomen maar heeft geen krater geslagen, omdat hij door zijn vorm op de atmosfeer gestuiterd (zoals een platte steen op het water) en vervolgens als een vliegtuig geland is.
Het is de grootste meteoriet die op aarde gevonden is. De ontdekking ervan is gedaan in 1920 door een lokale boer en de meteoriet ligt nog steeds op de originele vindplaats: het ding is ongeveer 54.000 kilo en bestaat uit 82% ijzer, 16% nikkel, 0,8% kobalt en nog wat andere metalen. Best indrukwekkend, het moet toch nog steeds een behoorlijke klap zijn geweest!
Ondertussen zijn we al aardig dicht bij de korte tussenstop die we willen maken: de Hoba meteoriet. Deze is hier zo'n 80.000 jaar geleden neergekomen maar heeft geen krater geslagen, omdat hij door zijn vorm op de atmosfeer gestuiterd (zoals een platte steen op het water) en vervolgens als een vliegtuig geland is.
Het is de grootste meteoriet die op aarde gevonden is. De ontdekking ervan is gedaan in 1920 door een lokale boer en de meteoriet ligt nog steeds op de originele vindplaats: het ding is ongeveer 54.000 kilo en bestaat uit 82% ijzer, 16% nikkel, 0,8% kobalt en nog wat andere metalen. Best indrukwekkend, het moet toch nog steeds een behoorlijke klap zijn geweest!
Vanaf hier is het de uren erna gas geven op een behoorlijke goede weg, we mogen hier 120.
Na verloop van tijd stoppen we voor een korte lunch op een van de vele picknick plaatsen die hier aan de kant van de weg zijn. In het wildrijke deel waar we nog zijn zie je langs weerszijden van de weg hekken. Op de picknickplaatsen zijn de hekken nog wat hoger gemaakt en zit er prikkeldraad overheen. Alles voor de veiligheid.
Na verloop van tijd stoppen we voor een korte lunch op een van de vele picknick plaatsen die hier aan de kant van de weg zijn. In het wildrijke deel waar we nog zijn zie je langs weerszijden van de weg hekken. Op de picknickplaatsen zijn de hekken nog wat hoger gemaakt en zit er prikkeldraad overheen. Alles voor de veiligheid.
Het is één lange rechte weg, eerst naar Rundu in het noorden, vlakbij de grens met Angola, en later naar Divundu, dichtbij onze eindbestemming van vandaag. Hier rijden we de Caprivi Strip (nu officiëel de Namibia Zambezi regio geheten) binnen, een raar rechthoekig stuk Namibië die in het Noorden grenst aan Angola en later Zambia, in het zuiden aan Botswana en in het oosten weer aan Angola. Dit deel is lang betwist gebied geweest maar is nu hard op weg om een van de mooiste wildlife locaties van zuidelijk Afrika te worden.
De stenen huizen maken hier plaats voor kleine omheinde nederzettingen. Binnen de kraal lopen dieren en staan hutjes van leem met een rieten dak of volledig van riet. Langs de weg lopen geiten en koeien, die te pas en te onpas besluiten over te steken waardoor we regelmatig hard op de rem moeten. De kinderen komen net van school en lopen met hun schooltasjes, al dan niet in uniform, naar huis. Er wordt brandhout en riet verkocht, soms staan er emmers met fruit. Vrouwen en kinderen lopen met jerrycans water in de hand, op de rug of op het hoofd.
De stenen huizen maken hier plaats voor kleine omheinde nederzettingen. Binnen de kraal lopen dieren en staan hutjes van leem met een rieten dak of volledig van riet. Langs de weg lopen geiten en koeien, die te pas en te onpas besluiten over te steken waardoor we regelmatig hard op de rem moeten. De kinderen komen net van school en lopen met hun schooltasjes, al dan niet in uniform, naar huis. Er wordt brandhout en riet verkocht, soms staan er emmers met fruit. Vrouwen en kinderen lopen met jerrycans water in de hand, op de rug of op het hoofd.
Het wordt langzaam groener, de stof maakt plaats voor bomen. We naderen de Okavango rivier. Bij de plaats Divundu slaan we af en rijden 10 kilometer zuidoostwaarts langs de rivier door kleine dorpjes verder tot we bij de afslag naar Ngepi Camp komen. Het vier kilometer lange zandpad ernaartoe is aan alle kanten voorzien van humoristische bordjes van Ngepi Camp, een voorbode van het door bezoekers hoog aangeschreven kamp. We doen er ruim twintig minuten over om de ingang van het kamp te bereiken, zo slecht is de weg.
Maar het is alleszins de moeite waard! Ngepi Camp is kleurrijk, sfeervol en verwelkomend. We krijgen voor de eerste nacht een plek tussen de bomen toegewezen. Het is een mooie plek, zonder zichtbare buren. Direct nadat we de tent hebben opgezet verkennen we het terrein nog even, het duurt niet lang voor de zon ondergaat. Overal zijn gezellige hoekjes gecreëerd, met hangmatten, bankstellen, vuurplaatsen en een zonneterras aan het water. En er is een 'zwembad' in de rivier, het bordje geeft trots aan dat het 's werelds eerste "hippo + croc kooi" is: de drijvende kooi is zowel aan de zijkanten als aan de onderkant voorzien van dik metalen gaas om de zwemmers te beschermen tegen nijlpaarden en krokodillen.
We hebben ons nog kunnen aanmelden voor het diner, dus om half acht schuiven we aan in het restaurant aan het water. Het buffet is heerlijk, alles is in de eigen keuken gekookt en is erg smakelijk. In de verte horen we de briesende nijlpaarden, de Savanna Dry is koud, overal klinken lachende stemmen, de sfeer is vredig. We pinpointen onszelf in gedachten even weer op de wereldkaart. Daar zitten we dan, in een paradijsje aan de Okavango rivier, vlakbij Angola en Botswana. Ik heb het al vaker gezegd en zal het nog veel vaker zeggen deze reis en alle (hopelijk) volgende reizen: wat zijn we bevoorrecht en dankbaar dat we dit allemaal kunnen doen, voor ons zal dit nooit vanzelfsprekend worden...
