Barth & Ineke go Namibia & Botswana

De afstand van Halali naar Namutoni camp is maar 56 kilometer maar ook vandaag staan er weer veel waterpoelen op het programma dus we verheugen ons weer op een dier-rijke dag.

We rijden eerst naar de Nuemes waterpoel maar daar zitten alleen wat duiven en verder gebeurt er niks. Verder daarom naar de Etosha Lookout. De weg leidt hier een paar honderd meter over de zoutvlakte, dit is ook de enige plek waar je met de auto de vlakte op mag. Aan het einde van de weg krijg je het gevoel alsof je midden op deze enorme zoutvlakte staat, zeker als je naar het noorden kijkt. In de verte zindert de horizon, waanzinnig mooi!

We rijden terug naar de hoofdweg en zien een auto langs de weg geparkeerd staan. We denken dat ze gestopt zijn voor een prachtige havik die in de boom zit en pakken onze camera om de vogel te fotograferen. De inzittenden van de auto kijken echter een andere kant op en dan zien we hem ook: het is een honingdas! Een nieuw dier voor ons om te spotten, we hebben ze ook in Zuid-Afrika vorig jaar niet gezien. En daarom beloont de das ons met een paar mooie foto momenten.

Een paar honderd meter verder staat een eenzame witte neushoorn bosjes te molesteren op zoek naar een smakelijk hapje en nog iets verder loopt een tweede das te scharrelen. En wat hebben we een geluk als er even verderop vlak langs de weg twee magnifieke olifanten staan te eten. We hebben alle kans en tijd om ze te bewonderen en te filmen en fotograferen. Zo komen we natuurlijk nooit in Namutoni…

Het is vandaag sowieso weer een overdaad aan dieren: honderden zebra's, tientallen giraffes, nog meer olifanten, duizenden springbokken, kuddes wildebeesten, het houdt niet op. En het bijzondere is: het verveelt geen moment! Ieder bokje die we zien blijft leuk om te zien, ieder gestreept paard is weer genieten, iedere giraffe is een streling voor het oog.

Tegen half 2 zijn we bij Namutoni Camp. Er loopt een groep zebramangoesten over de parkeerplaats op zoek naar snackjes. Ze vinden wat fruit, wat in razend tempo door de groep wordt verorberd.

Namutoni Camp werd oorspronkelijk opgericht als controlepost tijdens de gekke-koeienziekte (BSE)-epidemie van 1897 in Namibië. Het kenmerkende witte fort werd in 1902-1903 gebouwd door de Duitse Schutztruppe en herbouwd in 1906 nadat de ethnische Ovambo-stam het oorspronkelijke gebouw verwoestte. Het fort diende later onder meer als een politiepost en als Zuid-Afrikaanse legerbasis. Fort Namutoni werd in 1950 uitgeroepen tot nationaal monument en werd in 1957 geopend voor het toerisme.

We registreren ons bij de receptie en gaan vervolgens ons plekje even checken. De kampeerplaats is prima, het is ook maar voor een nachtje en dan is het niet zo belangrijk waar we staan. We maken een wandeling over het terrein, onder andere naar de King Nehale's Waterhole aan de rand van het terrein. Onder het mooie rieten afdak zit een aantal mensen te kijken maar dieren zijn er op dit heetste moment van de dag niet.

Na een snelle lunch rijden we vanaf Namutoni noordwaarts over de prachtige uitgestrekte Andoni vlakte naar de Andoni waterpoel vlakbij de King Nehale Gate. Het is een rustige route, we passeren onderweg maar één andere auto. Als we Andoni naderen neemt het aantal dieren toe: wrattenzwijnen, giraffes en zebra's die de weg blokkeren. Ook bij het water staan veel dieren. We parkeren de auto op een strategische plaats en wachten op wat komen gaat. Wat komt is een jonge olifant. Hij is in een recalcitrante bui, lijkt zich te vervelen. Zeker een uur lang terroriseert hij de waterpoel door andere dieren die willen komen drinken weg te jagen. Hij heeft het tevens voorzien op de waterslang die de poel voedt. Hij neem de slang in zijn slurf en trekt net zo lang tot de slang losschiet en het water alle kanten op spuit. Dan verliest hij de interesse in het water en wandelt weg.

Ondertussen is tot mij mijn grote blijdschap een tiental blauwe kraanvogels aan komen vliegen. De Blue Crane, ernstig bedreigd in Namibië, komt hier uitsluitend voor in het Etosha National Park en de Omadhiya-meren, een reeks oshanas (seizoensgebonden ondergelopen meren) ten noorden van het park. In de jaren 70 waren er meer dan 100 blauwe kraanvogels in het Etosha National Park en het aangrenzende Omadhiya Lake-gebied (1976: 138). In december 1994 waren er nog maar 60 van deze zeldzame vogels over en de laatste jaren varieerde het aantal tussen 30-35 dieren (volwassenen en kuikens). Het is niet bekend wat de oorzaak is van de afname van de populatie in Namibië. Het is echter zeker dat de kleine bevolking in Namibië geen contact heeft met de 25.000 blauwe kraanvogels in Zuid-Afrika. De vogels, endemisch in zuidelijk Afrika, worden bedreigd door uitsterven, omdat het aantal voortdurend afneemt. Reden genoeg dus om blij te zijn met het spotten van deze prachtige, statige vogels.

Nadat de opstandige olifant is vertrokken krijgen eindelijk de andere dieren kans om te drinken: giraffes, wildebeesten en zebra's lopen af en aan om hun dorst te stillen.

Wij houden het na anderhalf uur bij de waterpoel te hebben gestaan voor gezien. Via een omweg de over de vlakte leidt rijden we terug naar de hoofdweg. Onderweg stoppen we nog voor een aantal dieren: een steenbok, een prachtige roodsnaveltok, een witte neushoorn die in het struikgewas scharrelt.

De laatste stop van vandaag is Tsumcor waterpoel. Hier treffen we maar liefst een dozijn giraffes aan. Zoveel hebben we er nog nooit bij elkaar gezien! Het blijft mooi om te zien hoe de sierlijke dieren hun poten spreiden om te kunnen drinken. Onze laatste volle dag in Etosha is echt een kadootje geweest!

Maar het blijkt nog niet klaar. Als we af willen slaan om terug te rijden naar Namutoni zie ik in de verte op de goudgele savanne een dier met een onmiskenbare tred lopen. De trotse mannetjesleeuw loopt in de avondzon onze kant op en blijft dan staan. We hebben de auto inmiddels geparkeerd en wachten af wat hij doet. Na even stilgestaan te hebben zakt hij door de poten en blijft ons een tijdje aanstaren om vervolgens languit op zijn zij op de grond te gaan liggen. Na een kort powernapje komt hij weer overeind en blijft daar ontspannen om zich heen kijken. Een mooier afscheid van Etosha hadden we ons niet voor kunnen stellen!

Met tegenzin laten we de leeuw achter en rijden terug naar Namutoni, het hek sluit over enkele minuten. We zijn net op tijd om op het fort van de zonsondergang te genieten en melden ons bij het restaurant. We krijgen een mooi plekje op het terras, waar even later een sfeervol houtvuur in een oud metalen vat waarin dierenpatronen uitgestanst zijn wordt ontstoken. We genieten van onze Savanna Dry ciders en de maaltijd en praten na over deze fantastische dag in Etosha. Ondanks het moois dat ons nog te wachten staat zal het moeilijk worden om dit prachtige gebied morgen te moeten verlaten...