Palmwag - Olifantsrus (Etosha National Park)
Vrijdag 26 juli 2019 - Dag 11
Om drie uur zitten we allebei recht overeind in bed. Vanaf de savanne klinkt een luide diepe roep, zo te horen van een groot dier maar we herkennen het niet als een olifant. In het half uur erna horen we het nog een aantal keren, het klinkt alsof het dier in nood is maar dan blijft het stil en vallen we weer in slaap.
Er vertrekken al vroeg veel mensen en dat brengt het nodige lawaai met zich mee dus kruipen wij ook maar de tent uit. Het was een vrij warme nacht, pas in de vroege ochtend dook ik wat dieper in mijn slaapzak.
We ontbijten rustig en nadat we gedoucht en ingepakt hebben vertrekken we zo rond tien uur. Bij de veterinaire controle wordt de auto nu extra goed gecontroleerd, zelfs onze koelbox wordt doorzocht. Van een afstandje roepen vrouwen van de lokale stam naar ons, we moeten iets van ze kopen. Ze zijn schaars gekleed, de borsten onbedekt en meerdere vrouwen dragen een kind. Het voelt als een Volendamse verkleedpartij, ik heb de indruk dat ze zich straks weer in hun jeans en T-shirt hijsen. Later lees ik dat het afgeraden wordt om bij deze vrouwen iets te kopen omdat het hen wegtrekt bij de traditionele manier van leven.
Terwijl de medewerker van de veterinaire dienst onze auto checkt ziet een man onze voorraad wc-papier. Het is onduidelijk wie of wat hij is maar hij wijst naar de rollen en vermeldt dat de zijne op zijn en of hij een rol mag hebben. Natuurlijk mag dat, we wensen hem er veel plezier mee en vertrekken dan richting Kamanjab op zo'n 1,5 uur rijden.
Er vertrekken al vroeg veel mensen en dat brengt het nodige lawaai met zich mee dus kruipen wij ook maar de tent uit. Het was een vrij warme nacht, pas in de vroege ochtend dook ik wat dieper in mijn slaapzak.
We ontbijten rustig en nadat we gedoucht en ingepakt hebben vertrekken we zo rond tien uur. Bij de veterinaire controle wordt de auto nu extra goed gecontroleerd, zelfs onze koelbox wordt doorzocht. Van een afstandje roepen vrouwen van de lokale stam naar ons, we moeten iets van ze kopen. Ze zijn schaars gekleed, de borsten onbedekt en meerdere vrouwen dragen een kind. Het voelt als een Volendamse verkleedpartij, ik heb de indruk dat ze zich straks weer in hun jeans en T-shirt hijsen. Later lees ik dat het afgeraden wordt om bij deze vrouwen iets te kopen omdat het hen wegtrekt bij de traditionele manier van leven.
Terwijl de medewerker van de veterinaire dienst onze auto checkt ziet een man onze voorraad wc-papier. Het is onduidelijk wie of wat hij is maar hij wijst naar de rollen en vermeldt dat de zijne op zijn en of hij een rol mag hebben. Natuurlijk mag dat, we wensen hem er veel plezier mee en vertrekken dan richting Kamanjab op zo'n 1,5 uur rijden.
Via de Grootberg pas op 1540m hoogte rijden we verder oostwaarts. Langzaam wordt de aarde wat roder en doemen er links en rechts bijzondere rotsformaties op. Ze zien eruit alsof reuzen hebben lopen opruimen en alle grote keien op hoopjes bij elkaar gelegd hebben.
Aan de kant van de weg bij een kamp ergens halverwege staat een jonge vrouw te liften. We stoppen en ze vraagt of ze mee mag rijden naar Kamanjab. In eerste instantie weigeren we, de auto zit behoorlijk vol maar terwijl we verder rijden begint het toch wat te knagen dus we keren om en halen haar alsnog op. Onze passagiere is Alex, een Italiaanse die al ruim een jaar door Afrika trekt. Ze is ontzetten blij met de lift en algauw blijkt dat we veel overeenkomsten hebben en dezelfde festivals bezoeken, het klikt dus erg goed. Haar gezelschap maakt dat de rit naar Kamanjab zo voorbij is. We zetten Alex af bij een tankstation en nemen afscheid, grote kans dat we elkaar ooit wel eens weer ergens zullen ontmoeten.
Wij tanken onze auto weer vol, doen boodschappen bij de Spar en vervolgen dan onze weg naar Etosha National Park. We rijden eindelijk weer eens op een geasfalteerde weg in plaats van een stoffige gravelweg en mogen hier zelfs 120! Wel wordt er om de paar kilometer gewaarschuwd voor overstekende dieren en mensen en aan de vele remsporen op de weg te zien staan die borden er niet voor niets.
Om twee uur rijden we via de Galton Entrance Gate in het uiterste westen van het park Etosha binnen. We worden staande gehouden door een medewerker die de gegevens van de auto noteert en moeten dan de auto parkeren om een permit te halen. We blijven 6 nachten in Etosha en betalen ongeveer 65 euro voor de permit, die we weer in een ander gebouwtje moeten betalen. En dan mogen we Etosha binnenrijden!
Wij tanken onze auto weer vol, doen boodschappen bij de Spar en vervolgen dan onze weg naar Etosha National Park. We rijden eindelijk weer eens op een geasfalteerde weg in plaats van een stoffige gravelweg en mogen hier zelfs 120! Wel wordt er om de paar kilometer gewaarschuwd voor overstekende dieren en mensen en aan de vele remsporen op de weg te zien staan die borden er niet voor niets.
Om twee uur rijden we via de Galton Entrance Gate in het uiterste westen van het park Etosha binnen. We worden staande gehouden door een medewerker die de gegevens van de auto noteert en moeten dan de auto parkeren om een permit te halen. We blijven 6 nachten in Etosha en betalen ongeveer 65 euro voor de permit, die we weer in een ander gebouwtje moeten betalen. En dan mogen we Etosha binnenrijden!
Na een paar honderd meter worden we opgewacht door een impala. Hij verroert ook geen hoef als we langzaam naast hem stoppen. De oryx iets verderop is ook best nieuwsgierig wie de nieuwe gasten zijn.
We zijn Etosha binnengekomen in de uiterste westzijde van het park. Dit deel is nog niet lang opengesteld voor het publiek en we komen dan ook nauwelijks andere auto's tegen.
Etosha National Park is begin 20e eeuw gesticht door de gouverneur van Duits Zuid-West Afrika, Dr. von Lindequist. Hij maakte zich zorgen over de afnemende wildstand en verklaarde bijna 100.000m2 gebied, waaronder Etosha Pan, tot nationaal park. In die tijd was het gebied nog niet afgeschermd met hekken en konden dieren hun reguliere migratieroutes volgen. In de jaren erna werden de grenzen een aantal malen aangepast en is de omvang van het park afgenomen tot de huidige ruim 20.000m2.
Onderweg naar het eerste kamp doen we alvast wat waterplaatsen aan. Er zijn voor zover we weten geen natuurlijk waterplaatsen meer, alle water wordt omhoog gepompt. De eerste waterplaats is Jakkalswater en dat is gelijk een prachtige plek. Het loopt er over van de dieren: giraffes, oryxen, wrattenzwijnen, zebra's en springbokken. Wat een geweldig begin!
Etosha National Park is begin 20e eeuw gesticht door de gouverneur van Duits Zuid-West Afrika, Dr. von Lindequist. Hij maakte zich zorgen over de afnemende wildstand en verklaarde bijna 100.000m2 gebied, waaronder Etosha Pan, tot nationaal park. In die tijd was het gebied nog niet afgeschermd met hekken en konden dieren hun reguliere migratieroutes volgen. In de jaren erna werden de grenzen een aantal malen aangepast en is de omvang van het park afgenomen tot de huidige ruim 20.000m2.
Onderweg naar het eerste kamp doen we alvast wat waterplaatsen aan. Er zijn voor zover we weten geen natuurlijk waterplaatsen meer, alle water wordt omhoog gepompt. De eerste waterplaats is Jakkalswater en dat is gelijk een prachtige plek. Het loopt er over van de dieren: giraffes, oryxen, wrattenzwijnen, zebra's en springbokken. Wat een geweldig begin!
De tweede waterplaats is Okawao. Hier vallen we echt met de neus in de boter. Bij het water staat een witte. neushoorn en er staat een grote groep olifanten fe drinken. Eerst staan ze met z'n allen in een cirkel te drinken maar later verspreiden ze zich zodat we ze individueel kunnen bewonderen. Ook vliegt een zestal bateleurs af en aan om wat te drinken en hun veren te ordenen.
Een van de olifanten is mank, haar linker voorpoot is gebroken geweest waardoor ze niet zo snel loopt. Maar wat zijn ze prachtig! Het is bijna onmogelijk om een keuze te maken welke foto's te plaatsen, we kunnen er wel 50 plaatsen maar onderstaand een aantal van de mooiste.
We kunnen hier nog wel uren zitten te kijken maar de olifanten maken aanstalten om te vertrekken en dat moeten wij ook doen om op tijd in Olifantsrus Rest Camp te zijn. Dit kamp is niet zonder verleden. Op deze plek werden tussen 1983 en 1985 jaren 525 olifanten gevangen en geslacht. Er waren drie strenge voorwaarden waaraan voldaan moest worden:
De gruwelijke getuigen hiervan staan in het midden van het kamp.
- Hele kuddes (families) moesten snel worden afgevoerd, om zo weinig mogelijk trauma te veroorzaken bij de achtergebleven olifanten;
- Alle delen van de olifanten moesten optimaal worden benut;
- Er moesten zowel mogelijk wetenschappelijke gegevens worden verkregen.
De gruwelijke getuigen hiervan staan in het midden van het kamp.
Olifantsrus is een intiem klein kamp, er kunnen hooguit 15 auto's staan. Qua voorzieningen zijn er alleen een wc en douche en een klein infocentrum waar ook bovenstaande foto is gemaakt. We hebben een mooi plekje toegewezen gekregen en zetten de tent op.
We eten snel om niks te hoeven missen van de dieren en als we de brug naar de kijkhut oplopen zien we vanaf de rechterkant al twee olifanten naderen. Een kwartiertje zijn ze alleen, ze badderen en drinken wat, een van beide olifanten staat vlak onder ons. Dan komen er twee impala's even drinken en verdwijnen dan weer in de schemer.
Als de zon onder is wordt een rode lamp ingeschakeld. De dieren zien het rood van de lamp niet, voor hen is het donker maar wij zien de dieren duidelijk.
En terwijl we ons allemaal zitten te focussen op de olifanten is aan de andere kant inmiddels een witte neushoorn aan komen lopen, kalm drinkt het kolossale dier van het water, af en toe briesend van genoegen. Ook verschijnt er kort een gevlekte hyena maar die verdwijnt weer snel.
Als de zon onder is wordt een rode lamp ingeschakeld. De dieren zien het rood van de lamp niet, voor hen is het donker maar wij zien de dieren duidelijk.
En terwijl we ons allemaal zitten te focussen op de olifanten is aan de andere kant inmiddels een witte neushoorn aan komen lopen, kalm drinkt het kolossale dier van het water, af en toe briesend van genoegen. Ook verschijnt er kort een gevlekte hyena maar die verdwijnt weer snel.
Daar zitten we dan, onder de Afrikaanse sterrenhemel met onder ons die prachtige dieren, zo dichtbij dat je ze bijna aan kunt raken. Ik voel me nederig over dit enorme voorrecht. Wat is dit prachtig...
Nadat de neushoorn is verdwenen en ook de olifanten weg zijn gelopen gebeurt er een tijdje niets bij het water. We zijn nog met vijf mensen in de hut, een aantal zit te lezen en ik zit op mijn iPhone te schrijven. Opeens beweegt er iets in mijn rechter ooghoek : vrijwel geluidloos loopt er een neushoorn met haar jong voorbij. Ze gaan niet drinken maar lopen om de waterplas heen en verdwijnen net zo stil als dat ze gekomen zijn. Lijkt het, want even later gebaart iemand dat ze toch aan de andere kant zijn gaan drinken. Vijf minuten lang genieten we van de prachtige aanblik van de drinkende witte neushoorn en haar jong.
Wauw!
Nadat de neushoorn is verdwenen en ook de olifanten weg zijn gelopen gebeurt er een tijdje niets bij het water. We zijn nog met vijf mensen in de hut, een aantal zit te lezen en ik zit op mijn iPhone te schrijven. Opeens beweegt er iets in mijn rechter ooghoek : vrijwel geluidloos loopt er een neushoorn met haar jong voorbij. Ze gaan niet drinken maar lopen om de waterplas heen en verdwijnen net zo stil als dat ze gekomen zijn. Lijkt het, want even later gebaart iemand dat ze toch aan de andere kant zijn gaan drinken. Vijf minuten lang genieten we van de prachtige aanblik van de drinkende witte neushoorn en haar jong.
Wauw!
Een half uurtje later komen er nog twee impala's drinken. Bijna iedereen is nu weg, we zijn nog met vier doorzetters over. We zitten er nu bijna 2,5 uur. Er gebeurt niet heel veel meer maar wat een fijne eerste avond hebben we gehad in Etosha!