Barth & Ineke go Namibia & Botswana

Al vroeg worden we gewekt door stemmen en vertrekkende auto’s: de nieuwe lading bezoekers aan Sossusvlei vertrekt. Wij blijven nog even liggen. We hebben vandaag geen haast: het is maar 330 kilometer naar onze volgende bestemming: Walvis Bay.

We genieten van ons ontbijtje in de eerste warme zonnestralen. Althans, genieten... de melk blijkt zuur. Sinds eergisteren doet onze koelbox het niet meer. De kabel er naartoe was vrijdag vervangen voor een nieuwe en de accu is volledig opgeladen als we het groene lampje moeten geloven. We raken aan de praat met onze Utrechtse buren en zij hebben de oplossing: aan de kabel zit een kastje met een zekering erin. We controleren de zekering en deze blijkt inderdaad kapot. Nu moeten we alleen nog een nieuwe vinden, want er zijn geen reservezekeringen aan boord van de auto.

Als we alles ingepakt hebben gaan we tanken. Er wordt exact 60 liter afgetankt, de helft van de inhoud van de tanks. We tikken hier N$852,80 voor af, omgerekend zo’n 55 euro. Diesel kost hier dus ongeveer 92 cent per liter.

Om kwart voor 11 zitten we op de weg. Lang rijden we niet, want er ligt een dode oryx tegen het hek naast de weg. De Nederlanders die we gisteren tijdens het eten ontmoet hebben vertelden dat ze die dag een oryx uit een hek bevrijd hadden, hij zat met een achterpoot vast in het hek. Het kostte behoorlijk veel moeite en het was vanwege de enorme spiesen op zijn kop zeker niet zonder gevaar maar het is ze gelukt. Mogelijk is de oryx te verzwakt geweest maar het kan natuurlijk ook dat dit een ander dier is.

We rijden andermaal het Namib - Naukluft Park in. De gravelweg is redelijk, maar harder dan 80 mogen en kunnen we niet. Door de zandwolken die door tegemoetkomende auto's worden veroorzaakt zien we af en toe vrijwel niks.

Na iets meer dan een uur rijden komen we aan in het gehucht met de zeer treffend gekozen naam Solitaire. Er staat een handvol gebouwen en er is een benzinestation maar ook voor je kapotte banden kun je er terecht. Maar de meeste mensen stoppen er voor McGregor's Bakery, al helpen de in de woestijn wegroestende oldtimers waarschijnlijk ook wel.

We kopen er wat broodjes en een kopje koffie en vervolgen dan onze weg naar Walvis Baai.

Vlak na Solitaire zien we tientallen oryxen en een een behoorlijk aantal zebra’s in de verte staan. Het zou een farm kunnen zijn: zowel oryx als zebra staat hier op het menu.

En dan komen we op een bijzonder punt aan: Tropic of Capricorn, ofwel de Steenbokskeerkring. Deze denkbeeldige lijn op aarde is vernoemd naar het sterrenbeeld Steenbok toen, lang geleden tijdens een zonnewende, dit sterrenbeeld precies op de Steenbokskeerkring lag. Tegenwoordig ligt de Boogschutter overigens op deze lijn, de lijn ligt niet vast. Hoe het ook zij, het levert dankzij het bordje in the middle of nowhere een leuk plaatje op :-)

Het is best warm vandaag, de temperatuur loopt op tot over de 30 graden wat maakt dat alles in de verte vervormt maar dat we ook auto's zien rijden op plekken waar ze echt niet kunnen rijden. De zebra's die we zien lopen zijn maar nauwelijks aan hun vorm te herkennen.

We stoppen voor Walvis Baai nog één keer bij de bijzondere rotsformatie Vogelfederberg. Het is een overhangende rots met vormen die zouden moeten doen denken aan vogels maar eerlijk gezegd moeten wij er een beetje naar zoeken maar wat een geweldig uitzicht over het gebied heb je vanaf hier!

We hobbelen de laatste kilometers naar Walvis Baai. Van afstand zien we de bewolking al die aan de kust hangt maar we zijn niet echt voorbereid op een plotse daling van de temperatuur van 30 naar 15 graden, snel de airco dus uit!

De kou is snel vergeten als we opeens in de wetlands aan de linkerzijde van de weg flamingo's zien. De flamingo's zijn een van de belangrijkste redenen om naar Walvis Baai te gaan maar we hadden niet verwacht ze nu al te zien. We schuiven de auto in de berm en naderen de vogels zo voorzichtig mogelijk om ze niet te verschrikken. Ze schrikken niet van onze aanwezigheid maar schuifelen wel steeds iets verder bij ons vandaan.

We besluiten al snel om door te rijden, we zijn nog gekleed op woestijntemperaturen en vanwege de bewolking is het licht ook niet ideaal om te fotograferen. Daarnaast moeten we nog een kamp zien te vinden waar we kunnen overnachten. Dat wordt uiteindelijk Lagoon Luxury Camp, we kunnen hier een plek krijgen voor N$350, ongeveer 22,50 euro.

Het is een mooi en verzorgd kamp maar het is volgens de dame bij de receptie al een aantal dagen bewolkt en fris. Hmm, daar zijn we niet blij mee, we hebben voor morgen eigenlijk een aantal activiteiten gepland die bij mooi weer een stuk leuker zijn, zoals een boottocht. Daar moeten we dan nog maar even over nadenken.

We zetten onze tent op voor de nacht en gaan vervolgens naar het restaurant dat bij het kamp hoort. Er zit een handjevol gasten en er staan twee dames achter de bar. Uit de boxen galmt (je raadt het nooit) Pussycat. We bestellen eerst een drankje (standaard bestelling is een biertje voor Barth en een Savanna Dry Cider voor mij. Wat later bestellen we een maaltijd, terwijl de dames van Pussycat nog steeds hun grootste hits ten gehore brengen. Wanneer we nogmaals Mississippi voorbij horen komen dringt het besef door dat de cd waarschijnlijk op repeat staat. We moeten dus nog een keer alle greatest hits horen. We proberen van alles: meezingen, negeren, deinen op de maat van de muziek maar het blijft vreselijke muziek. En als Mississippi voor de derde keer in de gedachten van de Pussycats is hebben we er genoeg van. Gelukkig krijgen we op dat moment ook de rekening overhandigd want de tent gaat sluiten. En wat ons betreft voorgoed…