Barth & Ineke go Namibia & Botswana

De camping is nog in betrekkelijke rust als onze wekker om kwart over vijf gaat. We frissen ons op en maken een ontbijtje en klappen dan de tent in. Om een paar minuten over half zeven sluiten we als negende in de rij aan voor de binnenste gate die om klokslag kwart voor zeven geopend wordt.

In colonne rijden we tot onze verbazing over een strak geasfalteerde weg in het donker de 65 kilometer naar de 2WD parkeerplaats van Sossusvlei waar we om half 8 aankomen.

Alle wagens minder dan een 4x4 mogen niet verder. De mensen moeten de laatste drie kilometer lopen of met een shuttletruck. Waarom dat is begrijpen we een kilometer verderop: dit is letterlijk een zandbak! We zakken tot halverwege de banden weg in het rulle zand waardoor die al snel geen grip meer krijgen een we muurvast zitten. Het wordt tijd om de 4WD in te schakelen.

We hebben uitgelegd gekregen hoe we de wagen in de 4x4 stand zetten maar als je het dan ook daadwerkelijk moet inschakelen is het even zoeken. Hi 4x4, Lo 4x4, we proberen het uit en dan opeens hebben we het te pakken en de wagen graaft zichzelf zonder moeite uit.

We leggen een deel van de 4 kilometer lange route met vierwielaandrijving af, het laatste stuk is weer beter begaanbaar.

Als we op de parkeerplaats aankomen zien we dat we al te laat zijn, een deel van de rode duinen worden al door de zon verlicht. Maar dat maakt de aanblik niet minder indrukwekkend.

De Sossusvlei ligt tussen rode zandduinen die tot 325 meter boven de bodem van de vallei uittorenen. Er is hier bijna nooit water maar wanneer de Tsauchab rivier voldoende volume en kracht heeft kan het voorkomen dat de dorstige vlakte transformeert in een blauw-groen meer, omgeven door groen waar watervogels aanwezig zijn. Dat is nu niet het geval en het is ook al jaren geleden dat er zoveel water in de rivier aanwezig was.

Het rode zand van de duinen is waarschijnlijk zo’n drie tot vijf miljoen jaar geleden uit de Kalahari woestijn gekomen, meegevoerd door de Orange River en uiteindelijk in de zee beland waar de Benguela stroom het noordwaarts aan land heeft gedreven.

Zoals gezegd, de aanblik is indrukwekkend. Het rode zand van de duinen, de hoogte ervan, de silhouetten van de snelle klimmers die al ver gevorderd zijn naar de top van het hoogste duin, de Big Daddy.

Ook wij beginnen aan de klim. Ondanks dat het nog niet heel warm is klimt het moeilijk, het rulle zand glijdt onder onze schoenen vandaan: één stap naar boven, een halve naar beneden. Af en toe stoppen we even om op adem te komen en achter ons te kijken naar het steeds veranderende landschap.

Na een tijd klimmen hou ik het voor gezien. De top van Big Daddy is letterlijk te hoog gegrepen. Barth wil nog doorklimmen en met nog een laatste groet verdwijnt hij uit beeld.

Ik blijf nog een tijdje zitten op de plek waar Barth me heeft achtergelaten en begin dan aan de terugtocht naar beneden. Het kost me bijna een half uur om terug te komen bij de auto. Ik besluit even wat te drinken en wordt dan omringd door musjes die graag een hapje mee-eten van mijn crackertjes.

Inmiddels stromen ook de mensen die een uur later vanaf de hoofdingang zijn vertrokken binnen en beginnen aan de klim. Ik kan zien dat het harder is gaan waaien, het zand wordt van de duinranden afgeblazen.

Als Barth terug is van de duinen wandelen we richting Deadvlei, het volgende hoogtepunt. We moeten eerst nog een stukje door de duinen, het voelt alsof we naar zee lopen maar het is verre van nat waar we heengaan.

Zowel Sossusvlei als Deadvlei liggen in het Namib-Naukluft Park, en om precies te zijn in de Namib, de oudste woestijn op aarde. Het droge land doet zijn naam eer aan: het Nama woord “Namib” inspireerde de naam van het hele land en betekent “grote droge vlakte”.

Als we over de laatste duin lopen ligt voor ons de prachtige witte Deadvlei. Hier en daar staan schijnbaar versteende bomen, hun perkamenten ledematen werpen schaduwen op het uitgedroogde witte zand. De combinatie van de strak blauwe lucht, het oranje-rode zand van de duinen en de witte bodem is simpelweg adembenemend mooi. Onderstaand een selectie van de mooiste foto's (sorry voor de hoeveelheid, het was onmogelijk om een keuze te maken…).

Langzaam lopen we over de witte vlakte, die van dichtbij veel meer detail blijkt te bevatten dan van veraf. We blijven fotograferen, de vlakte is van de ene hoek nog mooier dan van de ander. Wat er ook nog zal komen deze reis, dit zal ongetwijfeld een van de hoogtepunten blijven!

Pas rond twaalf uur verlaten we Sossusvlei, we hebben hier ruim 4 uur doorgebracht. Op de terugweg naar de 2WD parkeerplaats komen we weer muurvast te zitten en krijgen het met onze summiere kennis van het 4WD rijden niet voor elkaar om los te komen. Een (schijnbare) behulpzame safari gids wil ons wel even helpen. Als de auto weer los is schudden we hem als dank de hand naar daarmee neemt hij geen genoegen, hij wil daarvoor N$200 hebben, ruim 12 euro voor 2 minuten hulp. We laten hem staan, natuurlijk betalen we dit niet. Had hij een redelijk bedrag gevraagd dan hadden we hem wel willen belonen voor zijn hulp maar dit is belachelijk veel geld.

We overleggen wat we de rest van de middag willen gaan doen. Er zijn nog enkele andere mooie plekken in het park zoals Sesriem Canyon en Elim Dune maar het idee om terug te gaan naar het kamp om even te ontspannen lokt meer, we moeten sowieso nog een uur rijden voor we weer bij het kamp zijn.

Halverwege steken er vijf struisvogels voor ons de weg over. We hadden links van ons al wel iets zien bewegen maar de kop en poten van de struisvogels vallen van veraf gezien weg tegen de achtergrond zodat er alleen een zwarte vlek overblijft.

Nog geen kilometer verderop staat een groot aantal oryxen te grazen. Als we stoppen om foto's te maken stoppen ze met eten en staren ze ons aan. Je ziet ze denken "ok, ok, we kijken we even naar de camera voor de plaatjes voor de mensen thuis…".

We rijden de laatste kilometers terug naar de binnenste poort die naar het kamp leidt. De uren die volgen besteden we aan het opruimen van de auto en proberen we toch een beter systeem te vinden voor het leven in/uit een auto. Het voordeel van je tent altijd bij je hebben is dat je altijd alles bij je hebt maar dat is tegelijkertijd ook het nadeel: het wordt gauw een grote onoverzichtelijke rotzooi. Alles moet dus een vaste plek hebben in de auto om te voorkomen dat je aldoor alles kwijt bent.

Aan het einde van de middag besluiten we toch nog even op pad te gaan. We moeten kiezen tussen Sesriem Canyon en Elim Dune. Omdat de zonsondergang vanaf Elim Dune erg mooi schijnt te zien én die maar 1,5 kilometer verder op is kiezen we voor Elim.

Helaas is het weer een fikse steile klim om boven te komen op deze duin. Ik geef halverwege de pijp aan maarten en geniet daar van het uitzicht terwijl Barth (de held!) verder naar boven glijdt.

In het donker rijden we terug naar het kamp. Opeens steken er vlak voor de auto 3 oryxen over, we moeten stevig remmen om ze niet te raken! De maximum snelheid van 60km/u is dus zeer gerechtvaardigd.

We gaan eten in het restaurant van Sesriem Camp. Na een dag als vandaag hebben we geen zin meer om te koken. We komen aan tafel te zitten bij twee Nederlanders die al 3,5 maand door zuidelijk Afrika reizen. Ze hebben mooie verhalen te vertellen en de avond vliegt voorbij. Tegen half elf zijn al onze lampjes wel zo'n beetje uit. We hebben mooie dromen te dromen na een memorabele dag als vandaag…