Windhoek - Ondekaremba
Vrijdag 19 juli 2019 - Dag 4
Vandaag wordt een spannende dag: zal de bagage er zijn of niet? We willen niet op de zaken vooruit lopen en nadenken over wat we moeten doen als de bagage vandaag ook niet aankomt maar merken toch dat we niet helemaal kunnen ontspannen zolang we onze spulletjes niet hebben.
Per taxi laten we ons naar Eros Airport brengen, het nationale vliegveld ligt op een kleine 5 km afstand van onze hostel. Het autoverhuurbedrijf waar we onze 4x4 hebben gehuurd is Bidvest. In het kleine kantoortje worden we hartelijk welkom geheten door een medewerkster. In het half uur dat volgt gaan we alle regels, do's en don'ts en papierwerk door. Daarna worden we naar de auto gebracht. Het is vooraf nooit helemaal zeker wat je krijgt als je een auto huurt maar voor ons staat een blinkend witte Toyota Hilux double cab met een al uitgeklapte Howling Moon tent op het dak.
Per taxi laten we ons naar Eros Airport brengen, het nationale vliegveld ligt op een kleine 5 km afstand van onze hostel. Het autoverhuurbedrijf waar we onze 4x4 hebben gehuurd is Bidvest. In het kleine kantoortje worden we hartelijk welkom geheten door een medewerkster. In het half uur dat volgt gaan we alle regels, do's en don'ts en papierwerk door. Daarna worden we naar de auto gebracht. Het is vooraf nooit helemaal zeker wat je krijgt als je een auto huurt maar voor ons staat een blinkend witte Toyota Hilux double cab met een al uitgeklapte Howling Moon tent op het dak.
Een medewerker van Bidvest loopt vervolgens met ons alle ins en outs van de auto na, van hoe de tent in- en uitgeklapt moet worden tot de wijze waarop we de 4x4 moeten in- en uitschakelen. Al met al zijn we ruim een uur bezig. In de achterbak van de auto staat een 12V koelkast op een uitschuifbare rail en er zitten twee grote lades in waar alle keukens pullen en de slaapzakken en kussens zitten. Verder liggen er een gasfles, twee stoelen en een tafel, nieuw in de doos. Het ziet er allemaal prima uit!
Maar dan blijkt de kabel van de koelkast niet goed te werken, die moet vervangen worden en ook de tweede reserveband die onder de auto bevestigd zou moeten zitten is er niet. Ze gaan dit direct in orde maken maar we moeten wel wat langer wachten. Ondertussen raken we aan de praat met een andere medewerker. Hij adviseert ons om eerst met het vliegveld te bellen om te horen of onze bagage wel onderweg is. Hij wil dit wel even voor ons doen. En dan blijkt er goed nieuws te zijn: de bagage is onderweg en zal met de vlucht van 14:00 uur aankomen. We zijn blij maar durven nog niet helemaal te ontspannen, eerst zien dan geloven!
We vertellen hem onze plannen om, nadat we bij het vliegveld zijn geweest naar Ondekaremba te rijden om daar te overnachten. De man adviseert om eerst te bellen of er een campingplek is, we krijgen zijn telefoon en ik ga bellen. Er is plek, we moeten alleen nog even een mail sturen. Zodra de bevestiging binnen is lopen we terug naar de auto. De werkzaamheden blijken nog niet klaar te zijn, het reservewiel is er nog niet en volgens de dame van Bidvest hebben we die wel nodig als we de grens met Botswana over willen. We maken de afspraak dat ze het wiel naar Ondekaremba brengen maar dan wordt er toch een band gebracht en binnen vijf minuten zit die erop. We kunnen vertrekken!
We vertellen hem onze plannen om, nadat we bij het vliegveld zijn geweest naar Ondekaremba te rijden om daar te overnachten. De man adviseert om eerst te bellen of er een campingplek is, we krijgen zijn telefoon en ik ga bellen. Er is plek, we moeten alleen nog even een mail sturen. Zodra de bevestiging binnen is lopen we terug naar de auto. De werkzaamheden blijken nog niet klaar te zijn, het reservewiel is er nog niet en volgens de dame van Bidvest hebben we die wel nodig als we de grens met Botswana over willen. We maken de afspraak dat ze het wiel naar Ondekaremba brengen maar dan wordt er toch een band gebracht en binnen vijf minuten zit die erop. We kunnen vertrekken!
Het is even weer wennen: een grote auto, links rijden, andere voorrangsregels, de drukte van de stad. Maar we komen zonder kleerscheuren aan bij het winkelcentrum waar we een boodschappenkar volgooien met de belangrijkste etenswaren. We laden de auto vol, betalen de parkeerwacht die op onze auto heeft gelet en rijden richting luchthaven.
Als we vlakbij het vliegveld zijn grap ik nog dat we zometeen nog ingehaald worden door het vliegtuig met onze bagage. Een paar minuten later scheert er een toestel van British Airways over onze hoofden: de vlucht van 14:00 uur die als het goed is onze bagage aan boord heeft!
Als we vlakbij het vliegveld zijn grap ik nog dat we zometeen nog ingehaald worden door het vliegtuig met onze bagage. Een paar minuten later scheert er een toestel van British Airways over onze hoofden: de vlucht van 14:00 uur die als het goed is onze bagage aan boord heeft!
We doen nog steeds ons best om ons enthousiasme wat te temperen maar dat wordt wel steeds lastiger, totdat we bij de balie van de zoekgeraakte bagage een niet zo aardige man treffen. Hij gebiedt ons zeker een half uur te wachten. En ook na een half uur moeten we nog een half uur wachten. Als we dan weer naar de balie lopen staan daar inmiddels de nieuwe gedupeerden van de zojuist aangekomen vlucht. We praten even met ze en vertellen ons verhaal en terwijl we daar staan zie ik opeens mijn rugzak op een trolley liggen! En op een tweede trolley vlak naast ons blijkt ook die van Barth te liggen. We zijn eindelijk herenigd met onze spullen! Barth tekent nog wat formulieren en dan kunnen we weg. Bij een bureau van MTC, de grootste telefonie provider van Namibië kopen we nog een lokale simkaart met een databundel zodat we tenminste zelf lokale gesprekken kunnen voeren en af en toe onze mail kunnen checken en dan kunnen we het vliegveld echt verlaten. We hopen hier de komende 4 weken niet meer te komen.
De rit naar de afslag naar Ondekaremba Lodge duurt nog geen twintig minuten. Vlak na de afslag moeten we stoppen voor een hek. Een man controleert onze boeking, zonder boeking kom je dit terrein niet op. We rijden een paar kilometer door de droge Afrikaanse savanne en komen dan bij de lodge aan. Voor ons schieten grondeekhoorns over de weg, er scharrelen wrattenzwijnen en parelhoenderen tussen de droge aarde.
De rit naar de afslag naar Ondekaremba Lodge duurt nog geen twintig minuten. Vlak na de afslag moeten we stoppen voor een hek. Een man controleert onze boeking, zonder boeking kom je dit terrein niet op. We rijden een paar kilometer door de droge Afrikaanse savanne en komen dan bij de lodge aan. Voor ons schieten grondeekhoorns over de weg, er scharrelen wrattenzwijnen en parelhoenderen tussen de droge aarde.
We melden ons bij de receptie, de reservering is goed doorgekomen en we krijgen campingplaats 3 toegewezen. De camping bevindt zich een meter of 500 van de lodge vandaan. Aan een drooggevallen stroompje zijn drie plaatsen, elk met een picknicktafel, een spoelgelegenheid en een braaiplaats. We parkeren de auto en gaan eerst even op onderzoek uit. Via een bruggetje over het stroompje komen we bij een douchegebouwtje, er is een kant voor de heren en een voor de dames. Het is een prachtige grote natuurstenen en houten ruimte met een toilet en douche, zonder deuren. Ik kan niet wachten om eronder te springen, maar eerst moeten we de tent opzetten. We laten ons nog wel even afleiden door een ander gebouwtje vlak bij ons. Hier blijkt zelfs nog een klein zwembadje te zijn!
Het gaat inmiddels richting zessen en om half 7 is het donker dus we moeten een beetje voortmaken. Het duurt niet lang voor we de tent hebben opgezet. We pakken ook de donzen slaapzakken en kussens uit en maken de bedjes alvast op. Als alles klaar is besluiten we nog even te gaan zwemmen. Maar dat valt tegen. Het water is ijskoud, de zon is bijna onder en de temperatuur daalt snel. We vergeten aldoor dat het hier winter is...
Dan maar douchen. Wat een genot, eindelijk onze eigen toiletspullen en vooral: schone kleren! De zon is inmiddels helemaal onder en de lucht kleurt prachtig oranje. We kleden ons warm aan en wandelen terug naar de lodge. Vanavond koken we (nog) niet zelf maar laten we een 3-gangen maaltijd in de lodge voor ons koken.
Dan maar douchen. Wat een genot, eindelijk onze eigen toiletspullen en vooral: schone kleren! De zon is inmiddels helemaal onder en de lucht kleurt prachtig oranje. We kleden ons warm aan en wandelen terug naar de lodge. Vanavond koken we (nog) niet zelf maar laten we een 3-gangen maaltijd in de lodge voor ons koken.
Als we binnenkomen brandt in het mooie restaurant de open haard. Het is toch wat verwarrend, de hele dag in een zomerse 25 graden en na zes uur wordt het winter. Maar het is bijzonder sfeervol, zo'n knetterend haardvuurtje tijdens het eten.
Na de maaltijd van aardappelsoep, Griekse salade Beef Stroganof en sticky toffee tart na (een erg bijzondere maar zeer smakelijke samenstelling) drinken we nog een kopje koffie bij het haardvuur en wandelen dan onder een prachtig heldere sterrenhemel en een mooie (volle?) maan terug naar onze tent.
We gaan nog een tijdje buiten zitten maar al snel wordt het te koud. In de tent dus maar. Daar zullen we de komende tijd vast en zeker een goed werkend systeem voor vinden maar vooralsnog is het een chaos. Waar kleed je je uit/om, in de tent, gewoon buiten, in de douche? De schoenen moeten ook mee want zonder schoenen dat laddertje af is ook niet lekker voor de voeten waarschijnlijk.
Na een hoop gerommel en gestommel liggen we dan eindelijk in de warme donzen slaapzak om er vervolgens achter te komen dat er ook een hoofddeel aan zit en die zit natuurlijk op ons hoofd in plaats van erachter. Slaapzak weer openritsen, omdraaien, er weer in, dicht ritsen en weer liggen. En dat allemaal bovenop de auto!
Het voelt als middernacht maar het is pas half tien. Af en toe horen we stemmen van de buren die in het donker nog aangekomen zijn maar verder is het doodstil. Met dikke sokken, een thermobroek en een nachthemd met lange mouwen ga ik het waarschijnlijk niet koud krijgen vannacht.
Vandaag is onze reis echt begonnen. Wat is het een voorrecht om hier te mogen en kunnen zijn. Wat hebben we vandaag weer veel fijne en behulpzame mensen getroffen en wat waren deze paar korte uurtjes op de Afrikaanse savanne al prachtig!
We doen het licht uit en luisteren naar de geluiden van de nachtdieren in de verte terwijl we langzaam in slaap vallen.
We gaan nog een tijdje buiten zitten maar al snel wordt het te koud. In de tent dus maar. Daar zullen we de komende tijd vast en zeker een goed werkend systeem voor vinden maar vooralsnog is het een chaos. Waar kleed je je uit/om, in de tent, gewoon buiten, in de douche? De schoenen moeten ook mee want zonder schoenen dat laddertje af is ook niet lekker voor de voeten waarschijnlijk.
Na een hoop gerommel en gestommel liggen we dan eindelijk in de warme donzen slaapzak om er vervolgens achter te komen dat er ook een hoofddeel aan zit en die zit natuurlijk op ons hoofd in plaats van erachter. Slaapzak weer openritsen, omdraaien, er weer in, dicht ritsen en weer liggen. En dat allemaal bovenop de auto!
Het voelt als middernacht maar het is pas half tien. Af en toe horen we stemmen van de buren die in het donker nog aangekomen zijn maar verder is het doodstil. Met dikke sokken, een thermobroek en een nachthemd met lange mouwen ga ik het waarschijnlijk niet koud krijgen vannacht.
Vandaag is onze reis echt begonnen. Wat is het een voorrecht om hier te mogen en kunnen zijn. Wat hebben we vandaag weer veel fijne en behulpzame mensen getroffen en wat waren deze paar korte uurtjes op de Afrikaanse savanne al prachtig!
We doen het licht uit en luisteren naar de geluiden van de nachtdieren in de verte terwijl we langzaam in slaap vallen.