Barth & Ineke go South Africa

Voor de vierde achtereenvolgende dag gaat om kwart voor vijf de wekker. Omdat we nu geen cabin met drie personen delen zijn we sneller klaar met douchen en inpakken wat maakt dat we om tien voor half zes al bij de gate zijn. We sluiten als zesde aan in de rij en om klokslag half zes wordt het hek wat Satara camp van het park scheidt opengeschoven. Onze laatste uren in het Kruger Park gaan in.

We nemen net als gisteren de H6 naar Singita in de hoop weer leeuwen te kunnen zien. Een aantal kilometers lang zien we niets behalve zebra's en wildebeesten maar dan spot Barth een jakhals! Het is een andere soort dan we gisteren gezien hebben, de gestreepte jakhals (witkwasjakkals). De auto voor ons komt achteruit rijden omdat wij gestopt zijn en wijst ons op een hyena die iets verderop loopt.

Vlak nadat we weer zijn gaan rijden zien we dat de auto die voor ons reed volledig ingesloten is door een grote kudde buffels. Ze kunnen geen kant op en samen wachten we geduldig tot de kudde is gepasseerd.

Tot Singita zien we behalve impala's geen andere dieren meer. We draaien om hetzelfde stuk nog een keer te rijden. Ook nu zien we weer jakhalzen, ditmaal de zwartrug jakhals. Een troep bavianen steekt de weg over, met elkaar dollend. Een grote baviaan kan wel een heel bijzonder trucje: hij doet een achterwaartse salto, vlak voor ons. Wat een clown!

Bij de kruising nemen we de H7 naar Orpen gate, waar we het park zullen verlaten. Vlak nadat we deze weg zijn ingeslagen zie ik in de verte nog een wensdier van mijn lijstje: een struisvogel (volstruis). Hij is helaas ver weg maar het is onmiskenbaar een struisvogel.

Bij de Nsemani Waterhole is het een drukte van belang. In het water ligt een grote groep nijlpaarden te snuiven en te toeteren, verderop staan tientallen rooibokken en langs de oever loopt een zestal waterbokken. Zeker de moeite waard om even voor te stoppen, vooral nu we over niet al te lange tijd Kruger zullen verlaten.

En dan hebben we een hele bijzondere sighting: langs de kant van de weg staan twee bromvoëls, ofwel Zuidelijke hoornraaf. Deze prachtige vogels zijn in de laatste jaren zeer zeldzaam geworden en dat we ze zien is dus heel speciaal.

De zuidelijke hoornraaf heeft te lijden onder verlies aan leefgebied vooral door het verdwijnen van geschikte nestgelegenheid. Hoge bomen worden gekapt om plaats te maken voor weidegronden of landbouw, gaan door branden verloren of worden vernietigd door olifanten. Hoewel de vogel vroeger als heilig en/of nuttig werd beschouwd, wordt deze tegenwoordig als hinderlijk beschouwd omdat hij soms ruiten vernielt waarin hij zijn spiegelbeeld als indringer te lijf gaat. Vogels worden uit bijgeloof gedood omdat dit de droogte zou verdrijven en vogels vliegen zich dood tegen hoogspanningskabels. Het veiligst is de vogel nog in natuurparken zoals Kruger. Daarom is in 2010 de zuidelijke hoornraaf als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN (International Union for Conservation of Nature and Natural Resources) gezet,
Sanparks, de overkoepelende organisatie die alle nationale parken in Zuid-Afrika beheert heeft overal in de kampen posters opgehangen om sightings van deze vogels te melden. We noteren daarom de locatie waar we ze gezien hebben om dit later door te kunnen geven.

Een van hoornraven komt statig op ons afgelopen, hij lijkt nieuwsgierig. En alsof hij ons wil laten weten dat zijn soort bedreigd is en dat ze toch echt de moeite van bestaan waard zijn poseert hij als een volleerd model trots voor onze camera's. Als dank krijgt hij veel aandacht en drie foto’s op onze site!

Net voordat we Orpen bereiken steekt er vlak voor onze auto een grote kudde impala's over. Ze komen uit het struikgewas en springen soepel en elegant de weg over, hun hoefjes voorzichtig op de weg plaatsend om niet uit te glijden op het asfalt. Een mooi afscheid!

Als we Orpen gate bereiken halen we in de winkel een broodje en een grote bak cappucino. Nog één laatste zwaai naar Kruger en dan zijn we door het hek. Denken we, want een paar honderd meter verderop is een slagboom. Hier wordt ons exit-formulier gecontroleerd en kijkt de man even in de auto of we niet stiekem wat welpjes in de kofferbak hebben. Behalve een paar duizend foto's, onze herinneringen en zo'n 10 kilo aan boeken hebben we niks het park mee uitgenomen. We mogen doorrijden nadat de man ons heeft verteld dat we nog 7 kilometer door het park zullen rijden voor we er écht uit zijn en op dat stuk ook de maximum snelheid van 50km/u geldt. En dan is het echt voorbij. Ik had hier nog wel een maand willen zijn, maar er wacht familie en nog meer avonturen in Zuid-Afrika op ons.

Het is vanaf Orpen Gate zo'n 450 kilometer rijden naar Nigel en we verwachten er een uur of zes over te doen. Niet ver buiten het park wordt ons de weg wederom versperd. Niet door vliegende herten, zoals de waarschuwingsborden lijken aan te geven, maar door hele trage koeien...

Via de A40 rijden we zuidwaarts. De weg leidt door prachtig heuvelachtig landschap met in de verte hoge bergen. Het is druk op de weg, de auto's gaan alle kanten op en komen overal vandaan, je moet voor en achter ogen hebben. Het duurt dan ook niet lang voor we het volgende ongeluk zien. Gelukkig alleen blikschade en zoals ze hier rijden is dat een klein wonder.
We lunchen op een parkeerplaats langs de weg met overgebleven pizza van de avondmaaltijd van gisteren en geven dan flink gas voor de laatste paar honderd (saaie) kilometers naar Nigel.

Om half vijf rijden we Nigel binnen. Tante Trijn is ontzettend blij om ons te zien en wij zijn erg blij om haar weer te zien. We brengen een genoeglijke avond samen door, terwijl we in de watten gelegd worden door Anna, de hulp van tante Trijn. Ze zorgt al jaren erg goed voor tante Trijn en heeft haar vrije zaterdag opgegeven om er voor haar en ons te zijn, ontzettend lief! We zijn blij dat we onze plannen gewijzigd hebben om deze momenten nog met de familie door te kunnen brengen.