Barth & Ineke go Suriname

Het weer is niet best wanneer we vanuit Paramaribo oostwaarts vertrekken naar Albina, het grensstadje van waaruit de bootjes naar Saint-Laurent-du-Maroni in Frans Guyana. Vlak na de brug over de Cottico, in de buurt van het plaatsje Moengo, rijden we in een permanente politiefuik. Volgens de beambte zijn ze bezig met een algehele controle en we moeten allemaal onze identiteitspapieren laten zien. De beambte bedankt ons en laat ons verder rijden, alles is in orde. We leggen de 145 kilometer in ruim 2 uur af, de weg is goed maar het landschap is minder boeiend dan het gebied ten westen van Paramaribo. Als we aankomen in Albina regent het nog steeds. Als we uitstappen komt er gelijk een man naar ons toe die ons in zijn boot naar de andere kant wil vervoeren. We gaan akkoord maar hij zal even moeten wachten, we moeten eerst langs de "douane visitatiepost". Er blijkt een tiental mensen voor ons te zijn, de wachttijd valt meer. We krijgen een "Uit"-stempel in ons paspoort en volgen de bootsman naar de waterkant.

In tegenstelling tot alle andere boten waar we tot nu toe in hebben gezeten heeft deze boot wél een huif, want al duurt de overtocht over de Marowijnerivier maar een minuut of tien, dat is met deze regen voldoende om flink nat te worden. Bij de douane zijn we snel aan de beurt om onze stempel te krijgen en dan opeens zijn we in een stukje Frankrijk in Zuid-Amerika, waar iedereen Frans spreekt, er borden staan om je erop te attenderen dat je in Frankrijk bent en je hier vooral réchts moet rijden! Het slechte nieuws is dat de douanier ons verteld heeft dat het Surinaamse consulaat in Saint-Laurent-du-Maroni dicht is. En dat is de voornaamste reden dat we hier zijn, want Tarah en Raoel moeten een nieuw visum halen om ook de komende 90 dagen (het tweede en laatste deel van hun verblijf) in Suriname te kunnen blijven. We besluiten om toch naar het consulaat te lopen, er is misschien een kleine kans dat de douanier verkeerd geïnformeerd is.

Als we aankomen bij het consulaat blijkt deze inderdaad gesloten, en niet alleen vandaag maar ook gisteren en morgen. Een reden staat niet op het papier aangegeven. Wat volgt is een verkenning van de opties, want zoals het lijkt kan Tarah Suriname niet meer in zonder nieuwe toeristenkaart. Als ze er blijven moet dat ook gelijk twee nachten en daar zitten ze natuurlijk niet op te wachten. We vinden bij een grote supermarkt een koffieshop met gratis wifi en hier wordt info opgevraagd bij de Nederlandse ambassade in Paramaribo en wordt het Surinaams consulaat in Cayenne (de hoofdstad van Frans Guyana) gebeld (ook dicht). We duiken in de paspoorten en komen dan tot de conclusie dat Tarah vandaag waarschijnlijk Suriname nog wel weer in mag en besluiten het erop te wagen en gaan (na nog even een echt Franse baguette te hebben gescoord, we hebben inmiddels honger gekregen) onverrichterzake terug naar de kade. Veel meer dan een blik op de hoofdstraat hebben we helaas dus ook niet gehad op Saint-Laurent-du-Maroni.

Op verzoek wil de bootsman nog wel even langs de kade varen en vooral ook langs het strafkamp dat daar ligt. Deze is bekend geworden door Henri Charrière, ook wel Papillon genoemd. Papillon wordt (naar eigen zeggen onterecht) veroordeeld voor moord door valse getuigenissen en krijgt een levenslange gevangenisstraf opgelegd in een gevangenis van waaruit bijna nog niemand ontsnapt is, die in Saint-Laurent-du-Maroni. Hij probeert negen keer te ontsnappen waarbij zijn laatste poging slaagt. Hij schrijft er een boek over en deze wordt in 1973 verfilmd met Steve McQueen in de hoofdrol. Zo zien we gelukkig toch nog iets van het stadje.

Langs en in de rivier liggen meerdere oude schepen, zoals deze hieronder maar vooral ook een schip die meer op een tuin lijkt dan op een schip (tweede foto hieronder). Het is het Britse schip de Edith Cavell, die op 30 november 1924 tijdens een reis over de rivier vast kwam te zitten en een jaar ofzo later in tweeën gebroken is. Het schip is nooit geborgen en in de loop van de jaren volledig overgroeid geraakt.

Langs de Surinaamse oever van de rivier varen we terug naar de steiger en lopen naar de douane. Gelukkig komt hier alles met de visa goed en mogen we allemaal Suriname weer in! En tot zover ons Frans Guyana avontuur...