Barth & Ineke go Suriname

De taxi komt ons om kwart over zeven halen en rijdt ons naar hotel Torarica. Ook vandaag vertrekken we vanaf hier. We worden per auto naar Mariënburg gebracht en stappen daar in de veerboot naar plantage Frederiksdorp. We worden begeleid door gids Phil, ook weer een super aardige jongen die ons enthousiast vertelt over zijn land. Hij komt zelf uit een van de dorpen aan de Surinamerivier en heeft een opleiding in het toerisme gevolgd. Er is veel werk in de branche maar toch zijn er maar weinigen die de opleiding doen, slechts 7 in zijn jaar. Onderweg zien we in de bomen een grote kolonie roodkopgieren en tussen de de mangrovebomen verschillende soorten reigers.

Eenmaal op Frederiksdorp worden we zoals overal weer hartelijk ontvangen. Even een stukje geschiedenis. Hotel Frederiksdorp is sinds 1747 een plantage geweest. De eerste eigenaar was een Duitser uit Pruisen, Johan Friedrich Knöffel aan wie de plantage tot op heden zijn naam te danken heeft.

Oorspronkelijk was het vooral een koffieplantage maar al in 1760 wilde de eigenaar overstappen op suiker. Dat plan is nooit doorgezet, het bleef aanvankelijk bij koffie. In 1775 werden 92 hectare voor koffie bestemd, de plantage moet toen een waarde gehad hebben van 370.000 guldens en er werkten bijna 200 slaven op de plantage!

Het huidige grote plantagehuis dat de blikvanger is als je vanaf Mariënburg komt aanvaren (zie foto hierboven) is nu niet meer bewoond en kan gehuurd worden voor conferenties en dergelijke. Het was al in 1768 de directeurswoning.

Vanaf 1873 werkten er bijna 100 Javaanse en Hindoestaanse contractarbeiders op Frederiksdorp, in die tijd werd ook de productie naar voornamelijk cacao verlegd. In datzelfde jaar ontstond de politiepost, het hele complex bestond daarnaast uit het commissariaat, een gevangenis (de cellen zijn nog intact) de woning van de districtscommissaris (foto hierboven) en 7 ambtenarenwoningen waarvan er dus nu 6 als appartementen voor gasten dienst doen. Van een foto uit 1898 is bekend dat de dokterswoning (voorheen het plantagehuis) vanaf toen ook deel uitmaakte van het complex. Het is echt alsof de tijd er heeft stilgestaan. We drinken even wat en krijgen dan te horen dat we een half uurtje later mee kunnen met een boot op zoek naar de Guyanese blauwgrijze dolfijnen met hun roze buik.

Het is een lekker ontspannend tochtje naar de plek de waar de Suriname- en Commewijnerivier samenkomen, niet ver van de monding van de oceaan. Het water is hier brak en er is veel voedsel voor de dolfijnen te vinden. Volgens de bootsman zijn ze nieuwsgierig en laten ze zich vaak zien. Nou, het eerste uur gebeurt er he-le-maal niks. Wel zien we op de oever reigers, witte ibissen en een grote groep rode ibissen die langs de kust vliegen.

Het lijkt erop alsof we onverrichterzake weer terug zullen varen maar dan spotten we de eerste dolfijnen. En het half uur erna blijven de dolfijnen om onze boot heen zwemmen, het is een flinke groep en af en toe zien we zelfs een jong meezwemmen. Missie geslaagd!

Als we terugkomen van de boottocht krijgen we ons onderkomen toegewezen. Wij slapen in een van de politiewoningen. Iedere woning bestaat uit twee huisjes van twee verdiepingen, wij krijgen nummer 4 toegewezen (rechts op de foto). Een prachtige plek, niet in de minste plaats omdat het er stikt van de prachtige bontgekleurde vogels! In de verte hoor ik de roep van de oropendola en ik kan het niet laten om er naartoe te lopen. Daar zitten ze, een boom vol! We hebben ze veel gehoord in Costa Rica en het is denk ik mijn meest favoriete vogelroep.

Het is tijd voor de lunch, we kiezen voor bami kip en dat blijkt een prima keuze te zijn.
Na de lunch krijgen we een historische rondleiding over het terrein. Op het terrein staan nog meerdere potten waarin de suikerriet vroeger urenlang werd gekookt en geroerd om de suiker van te maken. Ook is aan de achterkant van het oude plantershuis nog de droogvloer van de cacao te zien, gemaakt met stenen uit Nederland die al ballast op de schepen die de goederen naar Nederland hadden vervoerd mee retour kwamen naar Suriname.

Hieronder nog een paar foto's van het huis, onder andere vanuit de woonkamer, van waaruit je gezeten in een lekker koel briesje uit kon kijken op de rivier.

Na de rondleiding hebben we nog een uurtje vrij voordat we tegen zes uur weer in de boot stappen. Hier hebben we naar uitgekeken! Vanaf Frederiksdorp varen we met een grote korjaal naar Johan en Margaretha waar we overstappen in kleine korjalen waar maximaal 4 à 5 personen inpassen. Het zijn wankele bootjes en de verdeling van gewicht moet goed zijn, anders loop je geheid een nat pak op.

Het is een fantastische tocht. De eerste dikke vijf kilometer gaat het pal noordwaarts door de voormalige plantage richting Atlantische oceaan. Het is nog licht maar aan onze rechterhand begint het al te schemeren.

Opeens doemt voor ons een soort glijbaan op. "Hou je vast", roept Roel voor mij. Wáááát??? Daar gaan we toch zeker niet in volle vaart tegenop, dat kan toch helemaal niet, dan worden we gelanceerd! Het gebeurt ook inderdaad niet. Rohan vaart de korjaal behendig een stukje de metalen baan op en zet dan de motor uit. Samen moeten we de boot over de baan trekken naar de andere kant. Het is flink duwen en trekken maar het lukt ons om de boot over het heuveltje naar beneden te krijgen. Daar stappen we weer in en de tocht gaat verder.

We varen inmiddels in de swamp, het moeras. Het ruikt hier naar verrotting en zwavel, een geur die je nergens anders ruikt. Dan doemt voor ons het mangrovebos op. De betrekkelijk brede waterwegen maken plaats voor smalle doorgangen door de mangrovebomen. Hoe Rohan de weg weet is ons een raadsel. Het is nog niet donker maar hier tussen de bomen al wel, we gaan links, dan weer rechts, dan nemen we weer een bocht en opeens breekt het open: we zijn bij de Atlantische Oceaan, nét op tijd voor de zonsondergang, het had geen 5 minuten langer moeten duren. Vol bewondering zien we hoe het rood en geel langzaam wordt verdreven door de duisternis. En dan is het donker, aardedonker.

De gidsen hebben inmiddels onze maaltijd uitgepakt en de tafel gedeeld. Het eten is voortreffelijk en er wordt enthousiast nagepraat over de spannende tocht hierheen. Na de maaltijd worden we gebrieft over wat ons te wachten staat. We moeten ons helemaal volspuiten met Deet, voorkant en achterkant want op het moment dat we weer naar de boot lopen zullen de muggen het verse bloed ruiken en massaal op ons duiken. Even later staat iedereen elkaar te besluiten en zich dik in te pakken. En dan gaat het terug in de boot.

Voor we bij de plek komen waar de schilpdadden aan land gaan om hun eieren te leggen (want dáar gaat deze hele onderneming om) moeten we nogmaals door het mangrovebos, nu in het pikkedonker. En dan begint het ook nog eens te regenen, eerst een beetje en dan hard. Gelukkig zijn we erop voorbereid en trekken schommelend onze poncho's aan. Helaas verhinderen die niet dat we toch behoorlijk nat worden. Niet veel later bereiken we wederom de Atlantische kust maar nu is het een stuk lastiger om vanuit het mangrovebos bij het strand te komen. Via enkele naast elkaar gelegde glibberige boomstammetjes moeten we zeker 25 meter overbruggen. We weten allemaal zonder uitglijders het strand te bereiken.

En dan kan de zoektocht naar schildpadden beginnen. Het regent en waait nog steeds hard en het is vloed, wat maakt dat het water tot onze voeten komt. Om de schildpadden niet te storen mogen we geen zaklantaarns gebruiken. En na zo'n tien minuten lopen zien we de eerste schildpad. Het is een Krapé, ofwel een soepschildpad. Dit is een flinke dame, ruim een meter groot. We kijken hoe ze zich over het strand worstelt richting bosrand. Helaas blijken er afgelopen jaar veel bomen aangespoeld te zijn waardoor ze niet bij de bomen kan komen. Zodra ze zich dit realiseert maakt ze rechtsomkeert en verdwijnt weer in de golven om het op een andere plek opnieuw te proberen. Dit moet haar ongelooflijk veel energie kosten... Met een rode zaklamp mogen we haar volgen, daar heeft ze geen last van.

We lopen verder op zoek naar de volgende schildpad, maar de volgende die we zen verdwijnt ook net onverrichterzake in zee, zo kunnen we aan de sporen zien. De gidsen besluiten terug te lopen en als we vlak bij ons startpunt zijn blijkt Rohan een stukje achter ons een schildpad uit zee te hebben zien komen. We lopen voorzichtig haar kant op en zien direct al dat ook deze poging niet gaat lukken, de boomgrens is ook hier versperd. Ze draait zich moeizaam weer om en schuifelt over het zand terug de zee in. Onderstaande foto is gemaakt bij zwak rood licht en ontkleurd, er is dus geen fel wit licht of flits gebruikt. De iPhone 7 Plus maakt gewoon hele goede foto's bij zwak licht ;-)

We vinden dat het genoeg is geweest en gaan terug naar de boten. Het regent gelukkig niet meer zo hard maar het glibberpad van stammetjes is zo mogelijk nóg gladder geworden en het duurt niet lang voor nummer één voorover in de swamp valt. Wij zijn als laatste aangekomen en vertrekken ook weer als laatste. Om toch wat zicht te hebben doen we ons Petzellampje op ons hoofd aan maar dat trekt direct talloze muggen en dat is niet echt lekker zo pal voor je ogen en mond. We komen zonder kleerscheuren in de boot en vertrekken.
Het is zo mogelijk nóg donkerder in het mangrovebos maar ook nu vaart Rohan ons foutloos door de bomen en de swamp. We moeten ook weer in het donker de glijbaan over en ook deze is door de regen vreselijk glad geworden, wat maakt dat degene die eerder al voorover was gevallen nu weer tot zijn middel in het gelukkig warme swampwater terechtkomt. De tocht verloopt verder soepel en we genieten van de geuren, geluiden en pal over onze hoofden scherende vleermuizen.

Het is ongeveer 23:00 uur als we aanleggen bij Johan en Magaretha. Daar zien we een enorme pad, zeker 25 centimeter groot. Hij beweegt zich totaal niet als ik een foto maak, er kan ook geen kwaakje (of brul) vanaf.

Er is geen boot dus lopen we het stuk naar Frederiksdorp. Daar praten we onder het genot van een welverdiend biertje na over de avond. We zijn allemaal stuk maar hebben een werkelijk gewéldige avond gehad! Het slapen kost deze avond dan ook geen enkele moeite.