Barth & Ineke go Suriname

De dag van de grote boswandeling! Om negen uur vertrekken we met de boot naar Dan en nemen een pad achter het dorp. Het pad is goed begaanbaar, slechts enkele malen moeten we over een watertje heenspringen of via takken van bomen klauteren. Ook met de modder valt het mee, de droge afgelopen dagen zijn daar debet aan.

Akoafissie laat ons verschillende bomen zien en zelfs proeven: de kinineboom bijvoorbeeld, hij snijdt een stukje van de bast en laat ons een paar draadjes proeven, het is extreem bitter maar goed tegen de malaria en koorts. Ook laat hij zien hoe de daken gevlochten worden van palmbladeren, een (mits goed gevlochten) waterdicht systeem.

Een van de gidsen (naast Akoafassi hebben we nog twee) wijst ons op een bladkikker. Het was echt even zoeken terwijl je er met je neus bovenop staat, wat een goede camouflage! Een van de bomen wordt als telefoon gebruikt. Als iemand in nood is wordt er drie maal op de bijna plank-achtige basis van de boom geslagen, het geluid draagt tot in het dorp en men zal weten dat iemand hulp nodig heeft. Na 8 kilometer in twee uur gelopen te hebben komen we bij een opengehakte ruimte in het bos. Er is een hutje gebouwd en we horen water stromen. Er is blijkbaar iemand aanwezig want er liggen spullen en op een kookpot in het midden liggen op de barbacotta gebakken dieren: een boshaas, delen van een hert en een vogel.

Wij lopen naar het water, hier blijven we voorlopig om bij te komen van de wandeling en ons te laten masseren in de stroomversnellingen. Het is een prachtige, serene plek met veel vogels, dartelende vlinders en heerlijk verfrissend water.

Anderhalf uur later gaan we terug. Na een half uurtje lopen voelen we de vermoeidheid al in onze benen. Gelukkig is het nu iets meer bergaf dan op de heenweg maar het is desondanks best zwaar. De groep is stil, er zijn meer mensen die al hun aandacht en energie op het lopen moeten richten. Op sommige moment wordt de monotonie van het lopen doorbroken, zoals het moment dat een van de gidsen een zweepslang ("sweepie") spot die zojuist een kikker heeft gevangen en bezig is om deze te verorberen. We wachten tot ook het laatste deel van de achterpoten in de bek van de slang zijn verdwenen en laten hem dan met rust om zijn maaltje te kunnen verteren.

We nemen een frisse douche en dan is het tijd voor een paar uurtjes welverdiende rust in een licht schommelende hangmat.

We eten wederom onder een prachtig heldere sterrenhemel. Tegen tien uur voelen we een paar druppels en als we omhoog kijken zijn de sterren niet meer te zien. Het is snel bewolkt geworden en als we een paar minuten later in ons huisje zijn begint het hard te regenen. Die regen gaan echter volledig aan me voorbij. Want goed zichtbaar vanuit de kamer is de enorme vogelspin die (weliswaar aan de buitenkant, maar toch) tegen het gaas boven ons bed zit. Ik ben volledig in paniek. Voor mijn gevoel sta ik heel hard te gillen maar Barth zegt later dat ik binnensmonds geluid maakte, volledig onverstaanbaar. Ik durf niet meer omhoog te kijken maar kan ook niet uitleggen wat er aan de hand is. Na een tijdje kan ik wijzen en dan ziet Barth hem ook. "Hij zit aan de buitenkant en kan niet naar binnen", stelt hij me gerust. "Hij is te groot om door de kieren te kunnen en wil alleen maar de vliegen eten die op het licht van de lamp afkomen". Het zal allemaal best maar HIJ HANGT PRECIES BOVEN MIJN HOOFD EN IK MOET DAAR SLAPEN!!!!!

Als ik mezelf dwing om nog een keer te kijken slaat de paniek weer toe, ik wordt gewoon licht in m'n hoofd. Tijd voor een stukje ratio. Ik laat Barth de binnenkant van onze klamboe controleren en duik dan in bed. De spin kan niet bij me komen, hij zit buiten en kan inderdaad niet naar binnen. Maar de droom die ik vlak voor vertrek naar Suriname had over die vogelspin die over mee heen liep lijkt nu bijna werkelijkheid te worden. Uiteindelijk weet ik mezelf weer rustig te krijgen en vertrouw ik erop dat hij me met rust laat. Het duurt even maar dan val ik ook in slaap. Droomloos...