Barth & Ineke go Suriname

Vlak voor de wekker worden we wakker. We douchen, pakken onze spullen, zetten nog een kopje koffie en wachten dan tot de taxichauffeur belt. Klokslag zes uur krijgen we een telefoontje en nog geen vijf minuten later rijdt de taxi voor. Het is nog donker en stil in de straten van Paramaribo. Dat maakt dat we binnen tien minuten in Hotel Torarica zijn. Er is nog geen spoor van de reisorganisatie of andere reizigers.

Pas na half zeven, de oorspronkelijke vertrektijd, komt een man binnen. Ook zit er inmiddels een ander stel met een dochter. De man heet Thomas, hij is onze chauffeur naar Atjoni. Hij vraagt ons nog even te wachten en als hij ons tegen zeven uur komt halen blijken we uiteindelijk met z'n negenen te zijn. We stellen ons aan hen voor, stappen in en we vertrekken. Aan het einde van de straat waar het hotel staat ligt het Onafhankelijkheidsplein. We zien rond het plein tientallen mannen met vogelkooitjes staan. Natuurlijk, het is zondag en dat is zangvogelcompetitiedag! Iedereen brengt zijn favoriete twatwa (vogel) mee en hoopt dan dat zijn vogeltje het hardst zal zingen. We gaan het helaas niet meemaken, ook volgende week niet. We rijden over de Martin Luther King weg naar het zuiden, langs de Bovensurinamerivier. Na drie kwartier rijden blijkt het al tijd te zijn voor de eerste stop bij Paranam. We krijgen koffie met bojo (cassavecake) in Le Kasan, het kleine wegrestaurantje dat pal tegenover de voormalige, inmiddels gesloten Amerikaanse bauxietfabriek ligt.

Een stukje verderop rijden we district Brokopondo binnen. Hier blijkt een politie controlepost te zijn, maar we worden doorgewuifd. We stoppen bij Berg en Dal, een resort en adventure center, waar we hopelijk volgende week nog met Tarah, Raoel en Jeannet naartoe gaan om te gaan ziplinen. Hier pikken we de laatste twee mensen op. Onderweg zien we veel kampen waar onder andere goud gewonnen wordt. Klompjes worden hier nooit gevonden maar gelukkigen kunnen nog wel wat goudpoeder vinden.

Als we in de buurt van Brownsweg komen liggen er meerdere bomen over de weg, de brandweer is bezig om de bomen in stukken te zagen en weg te halen. Blijkbaar is hier veel regen gevallen en zijn er kleine landverschuivingen geweest die de bomen hebben doen omvallen. Om half 11 rijden we het dorpje Atjoni binnen. Hier vertrekken de boten naar de dorpen langs de rivier. Het is er een drukte van jewelste. Voornamelijk met lokale bewoners en maar één boot met gasten, de onze. Onze bagage wordt onder een dekzeil gelegd om ze te beschermen tegen de regen, we stappen in de korjaal en voor we het weten zijn we vertrokken.

De tocht naar Danpaati is prachtig. De zon schijnt uitbundig (dus we zitten, ondanks het veelvuldig smeren en zonbescherming allemaal vet te verbranden) maar het is genieten. Om de paar kilometer zien we aan een van de oevers een dorp opdoemen. De vrouwen zijn steevast de was aan het doen of zichzelf aan het wassen, de kinderen zijn aan het zwemmen en de mannen zijn bezig met hun boten of aan het vissen.

Na twee uur varen bereiken we het dorpje Dan en zien dan een eilandje middenin de Surinameriver opdoemen waar een bord staat met "Danpaati River Lodge". We zijn er! De bootsman zet koers naar de steiger en als we daar aankomen worden we begroet met gezang en getrommel. Ja, natuurlijk doen ze dat voor iedereen die aankomt maar tóch is het leuk. We voelen ons welkom.

De eerste indruk is geweldig. Langs het water staan verscheidene cottages en het gebied vanaf de steiger naar de gemeenschappelijke ruimtes is één grote bloemenzee. We nemen plaats in de bar en vieren onze aankomst met een lekker koud biertje. De man die ons op de steiger toezong blijkt Noach (ja, die van de ark) te zijn. Hij heet ons nogmaals welkom en nodigt ons uit om mee te gaan naar het restaurant waar de lunch klaarstaat: noedels, gehaktballetjes in een lekkere saus, spinazie, snijbonen en pindasaus. Het smaakt allemaal prima. Als we uitgegeten zijn voegt Noach zich weer bij ons en vertelt over het ontstaan van de Danpaati River Lodge. Het enorme toeval wil dat Barth jarenlang parachute heeft gesprongen met één van de oprichters: Henk Tjassing. Barth was daar gisteren achterkomen nadat hij op de site van de lodge was gaan lezen. En als we onze cottage toegewezen krijgen blijkt ook nog eens dat onze cottage Henk zijn naam draagt en altijd zijn verblijf is wanneer hij in Danpaati is.

Onze cottage is prachtig! Het bed is bezaaid met bloemblaadjes, de kamer is enorm maar het mooiste van alles is de veranda met het schitterende uitzicht op de rivier en het regenwoud aan de overkant van het water.

De komende twee uur hebben we "vrij". We nemen een verfrissende douche en nestelen ons dan op de veranda: Barth in de hangmat en ik op een ligstoel. Het duurt dan ook niet lang tot er alleen nog maar snurkgeluidjes uit huisje nummer 9 komen...

Om vier uur neemt Akoafissi, die de rest van ons verblijf onze gids blijkt te zijn ("Frits de gids") ons mee voor een korte rondleiding over het eilandje, die ongeveer 500 meter lang en 150 meter breed is. Naast het bar/restaurantgedeelte is er een keuken en zijn er cottages in verschillende prijsklassen. Aan het zuidelijke einde van het eiland is het yogadek. Bij mooi weer kan hier gegeten worden maar dat gaat vandaag niet lukken: het heeft twee dagen en nachten geregend en het water staat een paar meter hoger dan normaal. Het yogadek staat volledig onder water, al schijnt het water vandaag al zo'n 60 centimeter gezakt te zijn.

Na de rondleiding vraagt Akoafissi of er mensen zijn die zin hebben om te gaan zwemmen bij een zandbank in de rivier, een kwartiertje varen stroomopwaarts. Ach ja, waarom niet! Dus trekken we onze zwemkleding aan en stappen andermaal in de boot. Het namiddaglicht is mooi, de kleuren zijn prachtig. Helaas blijkt de zandbank 1.40m onder water te liggen en de stroming is te sterk om te gaan zwemmen. We krijgen als troost een lekkere gefrituurde cassavesnack en varen dan weer terug naar de lodge. We besluiten alsnog te gaan zwemmen. Via het yogadek laten we ons in de rivier zakken maar we moeten ons stevig vasthouden om niet meegesleurd te worden door de sterke stroming. Dan maar het zwembad in voor een frisse duik.

Na het zwemmen hebben we nog een paar uur de tijd voor we gaan eten. Dus daar zitten we weer op de veranda van ons mooie huis op palen op het eilandje in de Surinamerivier in Centraal Suriname. Om ons heen is het een kakefonie van vogelgeluiden terwijl het geleidelijk donker wordt. Er ruist iets door het struikgewas vlak bij ons: er zouden zeven apen op het eilandje zitten. Vleermuizen fladderen voor ons langs op zoek naar hun avondmaal. Ook de cicaden starten op. In de verte horen we de inwoners van het dorp Dan. Af en toe gaat het "bloep" in het water onder ons. Het is compleet windstil en het is heerlijk zwoel. Ik pinpoint mezelf even op de wereldkaart. Wat een voorrecht om hier te mogen zijn. Veel perfecter wordt het niet.

Tegen half acht lopen we naar het restaurant. Deze is leeg, er zijn buiten tafels voor ons gedekt, verlicht met olielampen. Om ons heen staan fakkels en er wordt net een vuurkorf met hout aangestoken. We gaan aan tafel zitten met Wilda en Haijo, een iets ouder echtpaar met veel mooie verhalen door hun werk in het buitenland. Het is een erg gezellige avond.

Als we weer in onze cottage zijn en ik de gordijnen dicht wil trekken spot ik iets groots met lange poten bovenop de gordijnen. Ik had me erop voorbereid, we zitten per slot van rekening in het regenwoud maar toch schrik ik me rot. Die arme Barth, als ik nog wil gaan slapen zal die enorme spin toch eerst weg moeten. Nadat hij de spin naar buiten heeft gebracht duurt het nog even voor ik weer gekalmeerd ben. Lastig hoor, zo'n spinnenfobie... Gelukkig hebben we een goede klamboe om het bed, al heeft Barth ook die eerst moeten inspecteren voor ik in bed durfde te stappen. Ja, lach maar ;-))