Barth & Ineke go Belize

Vandaag staan de laatste twee duiken voor ons Advanced brevet op het programma. Voor deze duiken varen we naar het Belize Barrier Reef. We hebben als vierde specialiteit gekozen voor de Peak Performance Buoyancy, ofwel drijfvermogen. We leren nieuwe technieken om ons drijfvermogen zo optimaal mogelijk te maken en met in- en uitademen zo effectief mogelijk te stijgen en dalen zodat we soepel over obstakels kunnen zwemmen.

We zijn nog maar net onder water als Joey ons attent maakt op een zeer bijzondere vis die over de zeebodem lijkt te vliegen. Het blijkt een vliegende poon, of vliegende knorhaan (flying gurnard) te zijn. Joey vertelt later dat het bijzonder is dat we er een zien, het is al maanden geleden dat er voor het laatst een gespot is, dus dit is goed nieuws!

Als oefening heeft Joey een aantal hoepels op de zeebodem vastgemaakt waar we doorheen moeten zwemmen, liefst zonder die dingen een stuk over de zeebodem te trekken. Dat lukt de eerst test bij mij uitstekend, de tweede keer blijft een van de hoepels achter mijn fles haken en sleep ik hem, zonder het in eerste instantie door te hebben, achter me aan. Gelukkig hebben we Joey, anders had ik dat ding nu nog achter me hangen ;-) Barth legt de testen goed af en de rest van de duik bestaat uit relaxt rondscharrelen.

De tweede duik van de dag is Gallows Point, en dit is de vijfde en afsluitende duik van de cursus. We hebben gekozen voor een fun-onderdeel: vis identificatie. Naast de theorie over de verschillende groepen waarin de vissen kunnen worden opgedeeld en waarom het belangrijk is om vissen te kunnen herkennen (en dat is zeker niet alleen zodat je weet wanneer je snel weg moet zwemmen!) is het uiteindelijk niet veel meer dan een super ontspannen duik van 46 minuten waarbij we aan de hand van een kaart vissen benoemen. We zien, naast alle standaard vissen een aantal trompetvissen en redden samen met Joey grote krab die al geruime tijd vast leek te hebben gezeten in een lang touw dat aan een stuk touw op de bodem ligt. Maar het allerleukst is de remora die het grootste deel van de duik pal naast ons zwemt. Deze tot 86 cm lange en tot 6 kilo zware, zilvergrijze vis heeft een hechtschijf op de kop, die ervoor dient om zich vast te hechten aan walvisachtigen, dolfijnen en haaien. Deze vissen maken handig gebruik van de voortbeweging van andere zeedieren door mee te liften op hun huid, waardoor ze energie sparen en bescherming genieten bij hun gastheer. Ook worden hun kieuwen van vers water voorzien. Ze voeden zich met de restjes die hun gastheer achterlaat, die in ruil daarvoor gevrijwaard wordt van parasieten. Het is jammer om onze vriend achter te moeten laten als onze duik erop zit.

Eenmaal weer op de boot feliciteert Joey ons: we hebben ons advanced brevet gehaald, yesssss! Nu ligt er nog een veel grotere wereld voor ons open!

We vieren het met het boeken van nog een tweede nachtduik, de volgende dag. Het is bijna volle maan wat maakt dat we waarschijnlijk nog meer kunnen zien onder water. We willen graag nog een nachtduik doen zonder oefeningen en zouden ook graag langer de lampen uit willen hebben.

De smile op onze gezichten is er de rest van de dag niet meer af te krijgen, we zijn blij!