Barth & Ineke go Belize

We worden wakker als de zon net opkomt. We hadden de deur openstaan en de oranje zon werpt een prachtig licht over de kalme zee en de vloer van het huisje. Wat is dit heerlijk wakker worden…

Na het ontbijt rijden we terug naar Cockscomb. We zijn helemaal vergeten om te stoppen bij een andere bezienswaardigheid in het park: een in 1983 in de jungle neergestorte Cessna. En die moet Barth als ex-vliegtuigspotter natuurlijk gezien hebben! 

Het vliegtuig ligt een meter of honderd vanaf de weg in de jungle en het is een wonder dat de inzettenden (lees de foto van het bord hieronder voor nadere uitleg) het overleefd hebben.

Gedurende de hele reis hebben we in ieder restaurant waar we hebben gegeten, groot of klein, duur of local, dezelfde flesjes met saus op tafel zien staan. Het is Marie Sharp’s hot sauce, ontwikkeld door een Belizaanse vrouw in 1980. Iedereen was laaiend enthousiast over haar saus en ze begon er meer te ontwikkelen. Uiteindelijk is ze ermee de markt op gegaan en nu worden er duizenden flessen per dag gemaakt in haar fabriek net buiten Gangriga. Daar willen we natuurlijk heen! 

Bij de fabriek blijkt een proeflokaaltje te zijn waarin je zo’n beetje al haar producten kunt proeven, nu niet meer alleen een tiental verschillende sauzen maar ook jams, chutneys en siroop. We beginnen met het proeven van verscheidene sauzen en gaan dan met een meisje mee voor de rondleiding door de fabriek (hier mochten we geen foto's maken). Er worden meerdere soorten sauzen er dag gebotteld en er zijn speciale sauzen voor bepaalde landen zoals Japan. En er komen steeds meer landen bij waar de saus verkocht wordt. In tegenstelling tot pepersauzen als Tabasco worden je smaakpapillen niet volledig lamgelegd (ok, misschien op de Beware (“Comatose heat level”) versie na. De productieband is maar kort: met de hand worden dozen flesjes omgedraaid en op de band gezet, dan wordt het flesje gevuld, de hals wordt schoongemaakt en er worden dopjes op gedaan (met de hand!), er komt een etiket op en de flesjes worden weer in dozen gedaan. We zien de enorme vaten met saus en het laboratorium, waar nog steeds nieuwe smaken worden ontwikkeld. Eenmaal weer in het proeflokaal koop ik me arm aan flesjes. Dat wordt sjouwen wanneer we terug gaan naar Nederland…

Verder rijden we over de Hummingbird Highway, al is “snelweg” misschien iets teveel eer voor deze weg, zeker gezien de smalle bruggetjes die we regelmatig over moeten. We eten een broodje met een heerlijk ijsje na bij the Country Barn, helaas is er vandaag geen bijbelklasje bij te volgen ;)

Rond vier uur zijn we terug bij de autoverhuur. We waren graag bij de afslag linksaf gegaan maar we moeten de auto helaas weer inleveren. 

Een medewerker van het autoverhuurbedrijf rijdt ons terug naar Belize City, naar het Belcove hotel. De dames begroeten ons vriendelijk maar verrast. We zijn een dag te vroeg, menen ze. Neeeeee, zeg ik. Toch??? Ik check de datums. En dan blijkt inderdaad dat we de auto een dag te vroeg hebben ingeleverd. Totaal alle besef van tijd kwijt. Dan heb je echt een goede vakantie, zeggen ze altijd. Dat hebben we zeker, maar wat nu? Er is een kamer voor ons beschikbaar, dus we checken eerst maar eens in. En dan controleer in in de AirBnB app of ons huisje morgen misschien al beschikbaar is. Dat lijkt zo te zijn dus stuur ik een verzoek om de data te wijzigen en binnen een kwartier heb ik antwoord terug: we kunnen morgen al komen! Ach, een dag eerder naar Caye Caulker zal vast niet erg zijn maar we hadden nog wel een aantal leuke dingen kunnen bedenken voor die extra dag op het vasteland van Belize. Het is niet anders. Morgen dus naar Caye Caulker!