Barth & Ineke go Belize

We moeten Moonracer helaas verlaten vandaag. Eerste stop is wederom de vlinderranch van een Nederlands echtpaar. Nu is het wel open en we worden rondgeleid door een van de medewerkers. We beginnen met de kast waar de poppen van de verschillende vlindersoorten hangen. We krijgen uitleg over de duur voordat de poppen openbarsten, de voorkeur voor planten waarop de vlinders hun eieren leggen en we zien alle soorten vlinders in de vlindertuin. Na deze rondleiding worden we opgevangen door Tineke Meerman, de vrouw van het Nederlandse echtpaar. Ze laat ons alle stadia van eitje naar rups van de blauwe morpho zien. Zeker de moeie waard deze stop, we leren veel bij over de vlinders.

Over de 15 kilometer lange gravelweg rijden we terug naar de Western Highway. Bij Belmopan draaien we de Hummingbird Highway op. Deze weg naar het zuidoosten van Belize moet de mooiste route van het land zijn. En ondanks de bewolking is het dat ook. De weg kronkelt door afwisselend jungle en citrus boomgaarden.  
We hebben eerst St. Herman’s Cave op de wenslijst staan. Deze grot is een van de weinige die je zonder gids mag bezoeken. Na een korte wandeling komen we bij de ingang van de grot. Een pad leidt ons zo’n 200 meter de grot in: verder mogen we niet zonder gids. 
Het is er aardedonker en we hebben absoluut onze zaklampen nodig om het pad te kunnen zien. De grot is mooi, maar niet spectaculair. 

We rijden een mijl door naar the Blue Hole, een 25 meter diep gat gevuld met helder water. De zon komt er steeds meer door en het is drukkend heet, een koele duik lijkt ons dus heerlijk. We betalen een kleine toegangsprijs en lopen het pad naar beneden af. Het is er druk, een grote groep jeugd is er aan het zwemmen en estafettes aan het houden. We dobberen er een beetje naast, het is een bijzondere plek, zo’n gat midden in de jungle. 

Opgefrist gaan we een uurtje later de Hummingbird Highway weer op. Langs de kant van de weg staan overal bordjes met beloftes wat er met je gebeurt als je niet in God gelooft. We nemen het risico maar… ;))
We stoppen voor een kop koffie met een kaneel broodje bij Kropf’s Bakery, die naar eigen zeggen “the bread of life” verkopen. Het warme kaneelbroodje is heerlijk, nu maar afwachten of we er een paar jaar bij hebben gekregen…

We hadden tot nu toe geen vastomlijnd plan voor de laatste dagen op het vasteland van Belize maar we hebben besloten om een dag naar het Cockscomb Basin Forest Reserve te gaan. Het meest handige is om dan te overnachten in de buurt, dus rijden we naar Maya Center, een klein dorpje een kilometer of tien van het bezoekerscentrum vandaan. Aurora & Ernesto’s Nu’uk Che’ll Cottages komt er in de reviews goed vanaf en we nemen ongezien een kamer voor zo’n 45 euro. Het complex met de gebouwen ziet er best leuk uit maar als we de kamer binnenkomen valt het flink tegen. Het is redelijk schoon, maar daar is ook alles mee gezegd, de kamer lijkt meer op een gevangeniscel dan een guesthouse, het tweepersoons bed bestaat bijna uitsluitend uit springveren (gelukkig zijn er nog twee éénpersoons bedden die beter zijn), de vloer van de smalle douche loopt rond het putje naar beneden zodat je nauwelijks kan blijven staan en het geheel kan echt wel een fris verfje gebruiken. Het was de helft van het geld nog niet waard. Maar we hebben geen zin meer om iets anders te zoeken. 

Om zes uur nemen we plaats in de grote palapa voor het diner. Er is weinig te merken van enige kook-activiteit maar een klein half uurtje later komt er een grote bus voorrijden waar een twintigtal Amerikaanse kinderen plus hun begeleiders uit komen. Het eten is ook voornamelijk op kinderen gericht en is saai en smakeloos. Na een bak lauwe koffie lopen we terug naar onze cel. Gauw maar slapen, des te eerder kunnen we weg.