Barth & Ineke go Belize

Wat een geweldige plek om wakker te worden is deze casita! Vanaf het moment dat de zon opkomt worden we getrakteerd op een geweldig concert van talloze vogels! 

Gisteravond hebben we het plan opgevat om toch naar Caracol, de grootste en belangijkste Maya ruïnes van Belize te gaan. Het is een flinke autorit over een slechte weg en we hebben er benzine voor nodig, we hadden het niet gepland en we hebben niet genoeg in de tank. En Tom en Marge moeten ons nog een avondje extra kunnen hebben. De benzine blijkt geen probleem, in het kleine dorpje San Antonio op tien minuten rijden van Moonracer Farm moeten we wat benzine kunnen krijgen. En ook een extra overnachting blijkt geen probleem.

Het blijkt wel wat lastig om me los te rukken van de kolibries, die inmiddels in groten getale om ons heen zoemen. Tom en Marge zijn een bijna een euro per dag kwijt aan suiker om de nektarbakjes altijd gevuld te houden, zoveel wordt er van geconsumeerd! 

Het lukt me toch om de kolibries (en de toekan!) achter te laten om benzine te gaan halen. Er blijkt wat op voorraad en we laten zes gallon (24 liter) in de auto overhevelen, dit gebeurt gewoon met de hand met een grote trechter. En dan is het op naar Caracol! 
Volgens de Lonely Planet (en ook Tom) mag je er alleen heen in convooi welke wordt bewaakt door gewapende park rangers na meerdere incidenten enkele jaren geleden waarbij bezoekers zijn overvallen door gewapende overvallers maar ook als ondersteuning mochten er problemen met de auto optreden. 

Als we bij het vertrekpunt, het Douglas D’Silva Ranger Station, aankomen moeten we ons wederom registreren bij een hokje waarin een aantal gewapende mannen zit. Tot onze verbazing hangt er een bordje met de tekst “Niet klagen maar dragen, bidden om kracht” aan het hokje. Vaag…

Er blijkt echter geen sprake van een konvooi, we mogen gewoon op eigen gelegenheid vertrekken. Dat doen we dus maar. Het is vanaf dat punt nog 21 mijl (35 kilometer) rijden over een voornamelijk erg slechte weg, pas enkele kilometers voor Caracol is de weg geasfalteerd. Er is al meerdere malen geld beschikbaar gekomen voor het aanleggen van een volledig geasfalteerde weg maar dat geld is verdwenen in de zakken van corrupte politici die er mooie villa’s van hebben laten bouwen. Dus hobbelen we verder. Een stukje verderop worden we ingehaald door enkele jeeps en rijden dan toch nog een beetje in convooi verder. 

Als we aankomen bij Caracol blijkt het ook hier betrekkelijk rustig. Er staan wat tourbusjes maar buiten ons zijn er geen bezoekers op eigen gelegenheid gekomen. We kopen toegangskaarten en gaan op weg naar de hoogste van de tempels, Caana (hemelplaats). Met zijn 43 meter hoogte is deze tempel nog steeds het hoogste gebouw van Belize! Caana is in meerdere fasen gebouw tot haar uiteindelijke hoogte in 800 AD werd bereikt. 
De ruines zelf zijn in 1937 door een houthakker ontdekt en in 1938 kreeg de site haar naam Caracol (Spaans voor slak, mogelijk vanwege de slakkenhuizen die in de grond werden gevonden). Het duurde tot 1950 voor alle bouwwerken werden geregistreerd en tussen 2000 en 2004 zijn er opgraafwerkzaamheden uitgevoerd door het Tourism Development Project. 

We klimmen naar de top van Caana en kijken uit over de jungle en een deel van de andere tempels, gedurende haar hoogtijdagen bedroeg het inwonertal van Caracol zo’n 150.000 mensen, meer dan twee keer het huidige inwonertal van Belize City. 

Terwijl we rondlopen worden de toeristen goed in de gaten gehouden door gewapende rangers en politie, wat veilig voelt, zo dicht bij de grens met Guatemala. 
We zijn blij dat we hierheen zijn gegaan, het is zoals beschreven inderdaad een erg indrukwekkende plek, helemaal als je je het probeert voor te stellen zoals het er ooit uitgezien moet hebben.

In een van de bomen hangt het vol met nesten van de Montezuma Oropendola, een van de mooiste vogels die er zijn (naar mijn bescheiden mening tenminste). Ook de roep is één van mijn favorieten. Ik heb er helaas geen eigen videobeelden van en hieronder slechts een redelijke foto maar gelukkig is er Youtube: https://youtu.be/-HjNZ1a0PTY

Nadat we zo’n beetje alles hebben gezien genieten we van een heerlijke mac&cheese lunch (nog warm zelfs!) van Marge, geweldig om zo verwend te worden!

We zien de sommige auto’s alweer vertrekken, weer zonder escorte, dus stappen wij ook in de auto. Als we ons afmelden bij de controlepost worden we aangesproken door een gids. Of we al in de Rio Frio Cave zijn geweest, die is zeker de moeite waard en slechts een klein stukje rijden. Hij gaat er zelf ook met zijn klanten heen dus rijden we achter hem aan. De grot is inderdaad mooi, we lopen eerst naar een punt waar we mooi zicht hebben op de ingang van de grot en gaan dan de grot in. Je kunt er aan de achterkant wel weer uit maar dat is zeker niet zonder gevaren omdat het erg glad is, dat doen we daarom dus ook maar niet. We lopen nog wel naar het water beneden, daar zie je de druipstenen beter. Een goede tussenstop!

We stoppen ook vandaag even weer bij Rio On Wheels, het is fijn afkoelen in het heldere water. Vooral de watervaldouche is genieten na zo’n lange hete dag. 

‘s Avonds neemt Tom ons mee naar zijn gibnuts, ofwel paca’s, een nacht knaagdier. Hij heeft er vijf in een van de oude kooien die ooit zijn gebouwd toen het terrein nog toebehoorde aan een opvangcentrum voor wilde dieren. Er wordt flink op ze gejaagd omdat ze veel schade berokkenen aan landbouwgebieden, waardoor ze in sommige gebieden niet meer voorkomen. Maar Tom heeft er dus vijf, en die gaan we voeren met fruit en groente. De vijfde laat zich niet zien maar de andere vier komen graag een hapje bij ons halen. 
Wanneer we teruglopen naar het huis struikelen we bijna nog over een reuzenpad. Wat een enorm en mooi dier! Hij laat zich gemakkelijk oppakken, hij voelt koel en een beetje als leer. We laten hem snel weer in de nacht verdwijnen. Wat was vandaag ook weer een diverse dag vol verassingen!