Barth & Ineke go Belize

Na een mislukt ontbijt (de melk die we voor onze cornflakes hadden gekocht blijkt zuur) zetten we koers naar alweer een grens: ditmaal die met Guatemala. We zitten er maar een paar kilometer vanaf dus is het leuk om naast de Mexicaanse grens ook even hierheen te rijden. 

Na dit hoogtepunt (nou ja…) gaan we naar Xunantunich (spreek uit shoe-naan-toe-nietsch), ongeveer de meest toegankelijke maar ook een van de meest indrukwekkende maya-ruïnes van het land. Om er te komen moeten we eerst weer met een hand-aangedreven pontje over de Mopan rivier en rijden dan de heuvel op naar de ruïnes. 

Xunantunich is mogelijk al zo’n 1000 jaar BC bevolkt geweest maar de grote bouwwerken stammen uit de 7e eeuw AD. Zo’n driehonderd jaar later werd ook deze stad verlaten door de Maya’s. 

Het mooiste en hoogste bouwerk is El Castillo, de 40 meter hoge tempel die als begraafplaats voor de voorouders is gebouwd. Bovenop de tempel hebben we een fantastisch 360 graden uitzicht over de andere bouwwerken, de jungle en een paar kilometer verderop Guatemala. 
We blijven er wel een uur om te genieten van de rust ( net als bij de andere sites zijn er maar weinig andere mensen) en het uitzicht. 

We hebben trek gekregen en rijden het dorpje San José Succotz in, hier zit Benny’s Kitchen, een goed restaurantje met veel lokale gerechten. Beiden twee bananenmilkshakes en een paar lekkere gerechten verder rijden we over nog meer onverharde wegen vol gaten door de prachtige omgeving van Cristo Rey naar the Green Hills Butterfly Farm maar als we daar aankomen blijkt het op zondag gesloten.

Wat te doen? Blijven we in de buurt zodat we de volgende dag kunnen gaan of rijden we richting Belmopan en zoeken daar een kamer om dan de volgende dag direct de Hummingbird Highway naar het zuid-oosten op te kunnen draaien? We maken de keuze om in de buurt te blijven en raadplegen de Lonely Planet voor een leuke locatie. Wat opvalt is Moonracer, de beschrijving is goed en de naam bijzonder, en het zit maar een paar kilometer vanaf de plek waar we zijn. 

Als we daar aankomen bij Moonracer (www.moonracerfarm.com) komt er direct een man op ons aflopen, hij stelt zich voor als Tom en heet ons welkom. We hebben de keuze tussen twee cabañas: een soort twee-onder een-dak maar ook een zogenaamde casita, dit is een houten huisje met alleen een bed, wastafel en een toilet (om te douchen moeten we naar een apart gebouwtje) maar het geweldige hieraan is dat het rondom helemaal van fijn kippengaas is, wat maakt dat je het idee krijgt dat je middenin de jungle slaapt. De privacy wordt gewaarborgd door gordijntjes die je voor de nacht open schuift zodat je een natuurlijke airco hebt. Er is geen electriciteit, twee lampen op zonne-energie zorgen voor het benodigde licht. We kiezen natuurlijk voor de laatste! 

We hebben nog een paar uur deze middag en op advies van Tom rijden we naar Rio On Pools, een heerlijke zwemspot met een paar lage watervalletjes op een half uur rijden van Moonracer. Het is er heerlijk! Het water is koel en verfrissend en de omgeving is prachtig. Zeker een uur dobberen we in het heldere water tot het tijd is om te vertrekken, we willen wel voor het donker het park uit zijn. Rio On Pools ligt in het Mountain Pine Ridge Reserve, we hebben ons op de heenweg laten registreren, er wordt bijgehouden of je weer bent vertrokken omdat overnachten in het park niet wordt toegestaan. 

Nadat we ons bij terugkomst op Moonracer een beetje opgefrist hebben lopen we naar de grote palapa waar zich de keuken en eettafel bevinden. Rondom de palapa hangen meerdere nektarbakjes voor kolibries. Het is inmiddels donker dus kolibries zijn er niet meer maar dat belooft veel goeds voor morgen! 

We maken kennis met Marge, de vrouw des huizes. Zij en Tom (beiden Amerikaans) waren de ratrace beu en zijn tien jaar geleden gestart met Moonracer. Het blijkt een allerhartelijkst stel met veel humor. Er zijn nog twee andere gasten: jonge leraren uit Californie. Het wordt een ontzettend gezellige avond met heerlijk door Marge gekookt eten. Mijn zenuwen worden echter behoorlijk op de proef gesteld als Marge Tom naar de keuken roept omdat er een tarantula zit. Ze heeft de redrumptarantula (dit zou in het Nederlands de krulhaarvogelspin moeten zijn)  tijdelijk ergens in geschoven om hem door Tom te laten wegbrengen maar de mannen willen de spin zien en verdwijnen allemaal in de keuken. Barth laat weten dat het maar een kleine is en uiteindelijk wint mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst (want voor wie het niet weet: ik ben als de dood voor spinnen. Ik laat zonder problemen slangen, leguanen en allerlei ander lopend en kruipend spul op me hangen en zetten maar spinnen: nope nope nope!!! Wanneer ik de eerste poot zie deins ik terug maar durf even later de spin toch helemaal te bekijken. En toegegeven: het is een prachtige spin. Door het formaat en de betrekkelijk kleine romp is deze voor mij minder angstaanjagend dan de grote zwarte tarantula in Suriname een paar maanden geleden. 

Wanneer de mannen naar buiten gaan om de spin vast te pakken blijven Marge en ik in de palapa. Ze voorspelt “girly screams” van de eerste man als die de spin op zijn hand krijgt, ze heeft het nog niet gezegd of Abe, een van de Californische jongens gilt inderdaad als een meisje als hij de spin van Tom krijgt. We liggen slap van de lach maar als ook Barth (mijn held!!!) de spin beetpakt ga ik toch naar de tuin om foto’s te maken. 

En eerlijk gezegd ben ik zelf ook wel een beetje trots dat ik dit durf, misschien dat ik zo een beetje van mijn spinnenangst afkom, ik vind het vreselijk vervelend dat ik altijd op mijn hoede ben als ik in het regenwoud ben. De eerste stap is gezet in ieder geval. Toch ben ik nog wel een beetje alert als we later die avond terug lopen naar onze casita...