Barth & Ineke go Belize

Al vroeg worden we gewekt door een koor van vogels, met af en toe wat gekrijs van de kaketoe of papegaaien ter afwisseling van het melodieuze gezang. Voor het ontbijt wandelen we eerst wat over het terrein van Banana Bank. Want o ja, ze hebben ook een jaguar! Nadat hun eerste (geredde) jaguar was overleden aan ouderdom hebben ze enkele jaren geleden een jonge moederloze jaguar gekregen. Inmiddels is Tika Too 8 jaar oud. Ze zit alleen een redelijk ruim verblijf en krijgt gedurende de dag regelmatig bezoek van de gasten van Banana Bank. 

Tijdens het ontbijt komt Carolyn bij ons zitten. Ze vertelt over haar papegaaien, dat het onlangs geboren jong al het tweede is dat, tegen alle verwachtingen van de experts in, op Banana Bank is geboren. Ze doet er niks voor, vertelt ze, ze laat de dieren gewoon hun gang gaan. Jarenlang heeft de moeder de eieren kapotgemaakt en vorig jaar voor het eerst en dit jaar dus weer is er wel een jong geboren. Ze vraagt of we mee willen de enorme kooien in en laat ons van afstand het rozige naakte jong zien, we kunnen het net zien zitten (een foto maken was helaas niet mogelijk). De witte kaketoe schreeuwt voortdurend om aandacht en de rode macao doet zijn uiterste best om op te vallen door allerlei capriolen uit te halen. Verder zitten er pauwen en curassows, die overigens allemaal vrij rond mogen lopen. Alle vogels zien er fantastisch uit, er wordt duidelijk erg goed voor ze gezorgd. 

Dan komt John ons halen voor de toer over zijn landgoed. Hij stopt even bij zijn buren. Hier wonen voormalig (Nederlandse) MTV-presentatrice Simone Angel en haar man voormalig voetballer Andy Hunt. We maken kennis met Andy en hun zoon. Beiden spreken aardig goed Nederlands. Andy is, nadat bij hem CVS (chronisch vermoeidheid syndroom) is vastgesteld tijdens zijn carrière als profvoetballer gestopt en ze zijn naar Belize verhuisd en daar een luxe lodge begonnen. 
We rijden door naar de koeien en John legt uit hoe ze hier gefokt worden en welke rassen het zijn. De koeien worden voor het vlees gefokt. Dan rijden we langs de uitgestrekte velden met suikerriet en mais. Hij vertelt hoe hij geprobeerd heeft om genetisch gemanipuleerd zaad het land in te krijgen (het gebruik ervan is bij wet verboden in Belize) en dat hij ermee gestopt is vanwege de gevaren omdat er via dezelfde route ook drugs werd gesmokkeld. Hij is een groot voorstander van genetische manipulatie, vanwege de eliminatie van ziektes en de betere groei. Nu moet hij veel kunstmest gebruiken. Hij vertelt hoe hij tegenwoordig een pistool draagt omdat ze enkele jaren geleden zijn overvallen en anderhalf uur gegijzeld. Een enorm traumatische ervaring voor hem en zijn vrouw en de gasten die bestolen zijn van hun bezittingen. Sinds die tijd vindt hij dat hij er recht op heeft om zich te verdedigen. 

Op de terugweg naar de lodge neemt hij ons nog mee op een korte wandeling door een van de stukken jungle die hij tussen de velden met gewassen door heeft laten staan voor de afwisseling van het landschap. En staan inderdaad enorme bomen die tientallen jaren oud moeten zijn. 

Als we weer terugkomen bij de lodge nemen we afscheid, pakken onze spullen in en stappen in de auto richting San Ignacio. Als we het kleine stadje binnen komen rijden over de brug over de Macal rivier is het een drukte van jewelste: het is de dag van de Duckrace, georganiseerd door de Rotary Club, die veel aan hulp doet in Belize. En het blijkt marktdag te zijn. We hadden eigenlijk andere plannen maar besluiten eerst een paar uur in San Ignacio te blijven. We lopen de markt op en eten daar een hapje: rijst met bonen en lekker gebarbequede kip erbij. Dan nemen we een strategische plaats in met goed uitzicht op de andere brug over de Macal rivier: vanaf hier zullen de duizenden eendjes in het water worden gegooid. Het had allang zullen beginnen maar om onduidelijke redenen wordt het telkens uitgesteld. En opeens, zonder aankondiging gaat de grote blauwe zak aan de kraan op de brug open en storten de gele badeendjes de rivier in. Na een kwartiertje komen ze aan bij de fuik die is aangebracht en worden de winnende eendjes eruit gevist. Het is een belevenis… ;-))

We gaan op zoek naar de locatie van the Green Iguana Conservation Project. Na lang zoeken blijkt dit vreemd genoeg gevestigd op het terrein van een superluxe hotel, een bord staat er niet (meer) omdat het hotel het bord niet mooi genoeg vond, een nieuwe was in de maak. Ok dan…
Na een tijdje wachten begint de rondleiding. De gids legt uit dat de leguanen, net als in veel landen in Midden- en Zuid-Amerika een delicatesse zijn (“bamboe-kip”) maar dat vooral de vrouwtjes worden gegeten en er dus een groot gebrek aan dames is. Hier worden vrouwelijke leguanen gefokt (dit wordt gedaan door de omgevingstemperatuur van de eieren aan te passen, vijf graden warmer worden het vrouwtjes, vijf graden kouder worden het mannetjes. De eieren worden uitgebroed en zodra de jonge leguanen boven hun meest kwetsbare leeftijd komen worden ze uitgezet. We krijgen uitleg over hun eet- en voortplantingsgewoonten (ja, want wist je dat leguanen twee penissen hebben waarmee ze zelfs twee vrouwtjes tegelijk kunnen bedienen?? Ik wist het niet!) en mogen vervolgens de leguanen oppakken, ermee op de foto en daarna voederen (grote groene bladeren en als toetje overrijpe vijgen). Ze zijn geweldig, het lijkt af en toe wel een club gremlins! Ze buitelen over elkaar heen om bij de lekkernijen te komen! 

Als de rondleiding is afgelopen is het inmiddels vier uur geweest en we besluiten op zoek te gaan naar een kamer voor de nacht. We gaan er een paar af maar die bevalt niet of er is geen plaats. We komen uiteindelijk uit bij de Smith’s Family Farm. Het voelt er een beetje raar, alsof we in een guerillastrijderskamp of zoiets terechtkomen. Maar de eigenaar heet ons hartelijk welkom en we krijgen voor ongeveer 30 euro een cabaña met keukentje. Hiernaar waren we ook op zoek, we hadden wat blikken soep en yoghurt gehaald om een keer lekker ‘thuis’ te kunnen eten. De wifi blijkt razendsnel dus we kunnen een avondje lekker onderuit op bed om te internetten. Even een beetje rust...