Barth & Ineke go Belize

Voordat om vijf uur de wekker gaat zijn we beiden al wakker. De gids die we gisteren getroffen hadden gaf aan dat als we bijtijds op het terrein zouden zijn we kans zouden hebben om allerlei vogels te zien, dus op naar Shipstern! 
Het eerste wat ik zie als we op het terrein aankomen is een coatimundi (een soort wasbeer) die wat rondscharrelt in de bosjes, maar hij verdwijnt voor ik hem op de foto kan zetten. Dan komt een van de medewerkers aanlopen. Hij heet ons welkom en wijst ons de weg naar het uitkijkplatform. Daar gaan we dus eerst maar eens heen. Het platform is gebouwd door de Zwitserse oprichters van het park, is 23 meter hoog en vanaf daar kijk je uit over de boomtoppen, zie je de Caribische Zee en de lagune.
Het duurt niet lang voor ik verderop in de boomtoppen een toekan ontdek. Het is een zwavelborsttoekan. De zoom van mijn camera volstaat helaas niet om een echt goede foto te krijgen, daarom moeten jullie het doen met een geel/zwart/rode vlek ;-)

Na een kwartiertje komt de medewerker die we eerder beneden troffen hijgend naar boven. Of we mee willen met de vogeltoer. Dat willen we wel, dus volgen we hem naar beneden. Luís de vogelgids is nog een beginner (dat komt goed uit, dat ben ik ook) maar is erg enthousiast en weet meerdere vogels te spotten. Hij is erg begaan met het lot van Shipstern en maakt zoch zorgen over de toenemende verkoop van land dat grenst aan het natuurgebied aan de Mennonieten. Die branden alles plat om er landbouw en veeteelt te gaan bedrijven en dat doen ze nou niet op de meest milieuvriendelijke manier. De overheid is corrupt en daardoor kan het gebeuren dat voor veel geld het milieu het onderspit delft. 

Na de vogeltoer vraagt hij of we nog een korte botanische trail willen lopen. Ook dat willen we wel. Hij laat ons onder andere een giftige boom zien waarvan het sap blaren veroorzaakt en die dodelijk kan zijn. Het antigif zit in een andere boom, hak die om, kook het witte sap, smeer het er op en het laat de blaren verdwijnen. Geen enkel ander medicijn of antibiotica helpt hiertegen. 

Na in totaal drie uur stappen we weer in de auto, blij dat we van de miljoenen (nou ja, hééééél veel) muskieten verlost zijn en even kunnen afkoelen middels de airco van de auto. Zelfs om negen uur ‘s ochtends is het al bijna 30 graden. 

Gedurende de vijf kilometer terug naar het Backbacker’s Paradise begint het te regenen, maar als we bij het huis komen is het weer droog. Gelukkig maar, want we weten niet wat de regen met de gravelweg doet. 

We drinken een kopje thee en eten een broodje op de veranda en gaan dan nog even liggen voor we om half elf willen gaan rijden. Maar dan begint het zwaar te onweren en te regenen. Terwijl ik de onweersbui aan het filmen ben slaat de bliksem keihard vlak bij ons in, je ruikt de ozon zelfs! 
Een uur later onweert het nog steeds en het regent onophoudelijk zwaar. We beginnen ons af te vragen of we hier vandaag nog wel wegkomen. Het terrein voor ons huis is veranderd in een vijver en de staat van de weg…we willen het niet weten. 

Rond twaalf uur is het eindelijk droog genoeg om te vertrekken. Ik haal onze auto (fijn hoor, zo’n 4WD!), we laden onze bagage in en vertrekken. 
Na drie kwartier rijden wisselen we, het voortdurend vermijden van de nu met water volgelopen gaten in de weg is extreem vermoeiend. Een schildpadje zwart racet naar de bosrand om onze auto te ontwijken, een kleine leguaan belandt in diepe plas water, kijkt verbaasd dat ‘ie opeens tot z’n nek in het water staat en verdwijnt dan uit het zicht: als je maar zo’n vijftien kilometer per uur rijdt zie je van alles!

In anderhalf uur leggen we slechts 21 kilometer af. We passeren de Mennonieten gemeenschap Little Belize. Al een paar kilometer voor het dorp is alle vegetatie platgebrand. Wat overblijft is vlak land vol gewassen. De Mennonieten verplaatsen zich met de paardenkoets maar maken voor het bewerken van de grond blijkbaar wel gebruik van zware landbouwmachines, gezien de man met de rieten hoed die we op de tractor zien zitten. Het lijkt allemaal heel tegenstrijdig: een streng geloof en er mag van alles niet maar ondertussen verkloten ze het land en kopen ze de regering om. 

Langzamerhand wordt de weg waarop we rijden beter. Er lijken recente werkzaamheden aan de weg uitgevoerd te zijn: de bussen die ons tegemoetkomen doen een wolk van witte stof opwaaien en de eenzame wals die we verderop tegenkomen bevestigt ons vermoeden.

Na 2,5 uur gehobbel bereiken we eindelijk weer de Philip S.W. Goldson Highway. Nu kunnen we tenminste weer vaart maken! We nemen de afslag naar Crooked Tree Wildlife Sanctuary. Over de 6 kilometer lange dam door het water bereiken we het dorpje Crooked Tree, zo genoemd door de vroege houthakkers die hier vroeger kwamen kappen en een boom aantroffen die alle kanten op groeide, de zogenaamde logwood tree. Ze vonden dat de bomen “crooked” waren en de naam van het dorp was geboren. Totdat de dam werd aangelegd in 1984 was het dorp alleen per boot bereikbaar en het dorpje ziet er nog steeds uit alsof het nooit het Millennium bereikt heeft. 

De eerste lodge waar we stoppen lijkt gesloten: het hek is dicht en ondanks dat er was wappert lijkt er niemand te zijn. We proberen het bij de volgende : de Bird’s Eye View Lodge in het zuiden van Crooked Tree. Het blijkt een goede keuze. We worden verwelkomd door Verna, de eigenaresse. We blijken, los van een aantal kampeerders, de enige gasten en hebben dus alle keus in kamers. En we kunnen de volgende ochtend om kwart over zes mee met de vogeltocht naar Spanish Creek! En of we ook willen eten, dan maakt de kok wel iets voor ons. Dat willen we allemaal. En zo zitten we even later met een kop koffie onder de nektarbakjes voor de kolibries uit te kijken naar de lagune. Wat een fijne plek!

Het diner is héérlijk: bietensoep vooraf, tilapia filet (is hier niet inheems maar een aantal jaren geleden is tijdens een storm de waterstand zo hoog geworden dat het een vijvertje met tilapia bereikte, wat volgde laat zich raden ;-) ) met limoen en parmezaanse kaas met spaghetti. En als toet ijs met cashewnoten. Die cashewnoten is een dingetje hier: er zijn hier veel cashew bomen, zóveel dat er een heus festival aan gewijd is en ze maken er van alles van: van jam en cashew pasta tot zelfs wijn! 

De luiken vallen deze avond vroeg dicht, het was een lange dag.