Barth & Ineke go Belize

Op een half uurtje na hebben we de klok rond geslapen. We gunnen onszelf de tijd om rustig wakker te worden en wandelen dan naar Spoonaz voor een ontbijtje van muffins met bacon en ei voor mij, een kaneel broodje en cottage cheese met fruit voor Barth. 

Dan wordt het tijd om eens goed om ons heen te gaan kijken. Vlak bij ons hotel, over Haulover Creek, ligt de befaamde Swing Bridge. Deze handmatig te bedienen brug, gebouwd door Liverpool’s staalwerken, is in 1923 geïnstalleerd. Tegenwoordig wordt de brug nauwelijks meer geopend, alleen bij orkanen worden grote boten doorgelaten om in Haulover Creek te kunnen schuilen voor de storm. We gaan er maar vanuit dat we het openen van de brug niet gaan meemaken. 

Belize stad is meer een groot dorp, het heeft maar ruim 60.000 inwoners. Het licht is hier prachtig, doet erg Caribisch aan en zo is de sfeer hier ook. Overal is (reggae)muziek, huizen zijn in allerlei pasteltinten geverfd en het tempo ligt laag. Het doet in veel opzichten denken aan Suriname waar we in februari /maart waren. 
In 1931 en 1961 is de stad verwoest door orkanen. Nadat orkaan Hattie in 1961 had huisgehouden heeft de regering besloten de hoofdstad te verplaatsen naar Belmopan, een kleine 100 kilometer landinwaarts. De bevolking voelde zich door de overheid in de steek gelaten en de stad verloederde in de 80’er en 90’er jaren door drugs misbruik en geweld door bendes. Toen de cruiseschepen enkele jaren geleden Belize City aan gingen doen (sinds 2004 hebben jaarlijks  ongeveer een miljoen cruiseschip toeristen de stad bezocht) is de situatie hier gelukkig behoorlijk verbeterd. Wij zien overigens maar nauwelijks toeristen in de stad. Het is laag seizoen voor de cruiseschepen (gelukkig). 

In een boekenwinkel naast Spoonaz koop ik een mooi boek met vogels van Belize en we raken aan de praat met de eigenaar. In de expositieruimte achter de winkel worden in de maand juli iedere dag evenementen georganiseerd. Vandaag presenteert een Chinees-Canadese vrouw organische producten van haar boerderij in een poging om de band tussen de Belizianen en Chinezen, die net als in veel landen hier de winkels uitbaten, nauwer te maken. Ze nodigt je uit om een keuze te maken uit de producten die er liggen en maakt vervolgens een praatje met je. Ik vind het een interessant concept en ga wachten tot ik aan de beurt ben terwijl Barth teruggaat naar de boekenwinkel. Als ik aan de beurt ben loop ik met haar langs de producten en leg uit dat ik niets kan kopen omdat ik toerist ben en dus geen mogelijkheid heb om te koken maar graag meer over haar wil weten. Ik zoek wél wat thee uit en neem dan plaats tegenover haar aan tafel. ‘I’ll write your receipt’, zegt ze maar tot mijn verbazing staat er $0. Dan legt ze uit dat het hele idee erachter is dat mensen verhalen met haar uitwisselen, in ruil voor de producten. Ze vraagt naar een van mijn mooiste dagen in mijn leven. Ik denk even na en antwoord dan dat dat mijn trouwdag is en leg uit waarom. Ze vindt het leuk om te horen, ze is net zelf verloofd en wil alles over onze dag weten. Als ik de “rekening” krijg heeft ze een tekstje onderaan geschreven :

Onderstaande foto verscheen een dag later op de website van de Image Factory:

We wandelen naar het meest zuidelijke puntje van de wijk Fort George waar we verblijven (onderweg komen we nog een héle grote leguaan - witzwarte grondleguaan ofwel zwarte stekelstaartleguaan -  tegen!). Hier staat het Fort George Lighthouse. De ranke vuurtoren loodst de schepen Haulover Creek binnen en aan de voet ligt Baron Bliss begraven. Het verhaal rond deze man is trouwens bijzonder. Deze Engelsman uit Buckinghamshire had een grote voorliefde voor de zee en zeilen. In 1920 is hij met zijn vrouw naar de Caribisch gebied vertrokken. Hij heeft vervolgens zes jaar op zijn boot voor de kust van de Bahamas en Trinidad gewoond, kreeg uiteindelijk een uitnodiging van het bestuur van Belize om daar voor de kust zijn anker uit te gooien maar bezweek helaas aan een zware voedselvergiftiging voor het zover was. Vlak voor zijn dood tekende hij een testament waarin hij zijn vermogen, ruim een miljoen Engelse pond, aan Belize na liet. Hij was verliefd geworden op Belize zonder er ooit een voet aan wal te zetten…

Als we weer bij Haulover Creek komen zien we dat er druk gevist wordt: de vissers gooien vanuit hun boot netten uit, iets wat de vele fregatvogels bijzonder fijn vinden, die pikken graag wat visjes mee. 

Het is nu rond twee uur en het wordt erg heet. Een uurtje in de koelte van de airco is aanlokkelijk en als we afgekoeld zijn gaan we met een koel biertje op het terras van het Belcove zitten terwijl Bob Marley naast ons uit de boxen schalt en het een af- en aan varen over Haulover Creek is.

Als het begint te schemeren wandelen we de 1,5 kilometer naar het Bird’s Isle Restaurant, dat op een klein schiereilandje in het zuiden van de stad ligt. Het is druk op straat nu de ergste hitte voorbij is, mensen kopen ijsjes, overal klinkt muziek. 

Bird’s Isle Restaurant blijkt een heerlijke plek te zijn, al zijn we iets te vroeg: de muggen zijn nog net niet verdwenen. We krijgen een anti-muggen spiraal bij onze tafel en daarna hebben we er gelukkig geen last meer van.