Groningen - Washington, USA
Donderdag 13 juli 2017 - Dag 1
Om half zes gaat de wekker. Ik pak mijn iPhone en zie dat onze vlucht 75 minuten vertraging heeft, dus we draaien ons nog maar eens lekker om. Een uur later gaat de wekker opnieuw. We hebben onszelf toch iets te weinig tijd gegund waardoor het alsnog een beetje haasten wordt. De trein naar Schiphol halen we desondanks nog ruim.
Het is druk op Schiphol, maar niet extreem. Binnen drie kwartier hebben we onze bagage afgegeven, is onze handbagage gecheckt, zijn we door de scanner gegaan en hebben we de douaneformaliteiten afgehandeld via de self-service passport control. Het gaat allemaal heel relaxed.
Het is druk op Schiphol, maar niet extreem. Binnen drie kwartier hebben we onze bagage afgegeven, is onze handbagage gecheckt, zijn we door de scanner gegaan en hebben we de douaneformaliteiten afgehandeld via de self-service passport control. Het gaat allemaal heel relaxed.
We vertrekken perfect op tijd voor de 8 uur en 35 minuten durende vlucht naar Washington. Ben toch stiekem wel benieuwd naar de service van United na al die rare verhalen over mensen die uit het vliegtuig getrokken werden en dergelijke… De vlucht verloopt prima, qua catering is het geen KLM maar de chicken curry lunch is smakelijk en ook de warme cheddar sandwich tegen het einde van de vlucht is lekker.
Als we op Dulles International Airport uit het extreem koude vliegtuig (zelfs een fleece + dekentje waren niet voldoende) stappen is de overgang naar de hitte in Washington enorm. Het is er 37 graden en dat is even wennen.
Als we op Dulles International Airport uit het extreem koude vliegtuig (zelfs een fleece + dekentje waren niet voldoende) stappen is de overgang naar de hitte in Washington enorm. Het is er 37 graden en dat is even wennen.
De douanier die we treffen is erg aardig, naast de standaard vragen (wat komen we doen, waar gaan we heen) vertelt hij tijdens het nemen van de vingerafdrukken en de foto’s dat hij in Nederland geweest is, hij kon zelfs Krimpen aan de IJssel aardig uitspreken! We krijgen een stempel in onze paspoorten, hij wenst ons een fijn verblijf en we mogen doorlopen.
De shuttlebus naar het Crowne Plaza Hotel waar we voor de nacht een kamer hebben geboekt laat een klein half uurtje op zich wachten maar we zijn binnen tien minuten bij het hotel. Tijdens het inchecken laten we ons informeren over de verschillende mogelijkheden om naar Washington te komen. Een rechtstreekse verbinding met een metro is er (nog) niet.
We kunnen kiezen tussen een Uber taxi, een airport shuttle bus vanaf het vliegveld, maar daarvoor moeten we terug naar Dulles en een combi van een bus/metro naar het dichtsbijzijnde metrostation. We kiezen voor het laatste.
Na onze bagage in de kamer gedumpt te hebben lopen we naar de bushalte vlakbij het hotel. De bus is er een klein kwartiertje later. Het blijkt dat we alleen gepast kunnen betalen en we hebben nog geen kleingeld. De buschauffeur doet er niet moeilijk over, we mogen zonder te betalen mee!
De rit naar Reston Train Station duurt een klein half uur en daar stappen we over op de metro. In 2018 moet de verbinding met het vliegveld klaar zijn en ook op dit station wordt nog hard aan infrastructuur en de gebouwen gewerkt.
De deels bovengrondse rit naar McPherson Square station (deze ligt het dichtst bij het Witte Huis) duurt een klein uur.
De deels bovengrondse rit naar McPherson Square station (deze ligt het dichtst bij het Witte Huis) duurt een klein uur.
Het is bijna half acht als we het stationsgebouw uitlopen. We orienteren ons en lopen dan richting Witte Huis, een wandeling van een minuut of vijf. Een stukje verderop zien we een grote groep mensen en een aantal politiewagens. Daar zal het zijn! En inderdaad, daar is het Witte Huis. We kijken er op de een of andere manier raar tegenaan. Het gebouw is veel kleiner dan we dachten en er lijkt iets te missen. Wat is er anders? Hoe dan ook, het is een mooi gebouw en de ondergaande zon werpt er een prachtige gloed op.
Omdat we zeker ook nog het Washington Monument en het Lincoln Monument bij licht willen zien lopen we verder.
Het Washington Monument ligt op een kwartiertje lopen van het Witte Huis. We hebben trek maar alle foodstalls zijn al dicht. Er is nog wel een icetruck open en daar kopen we twee strawberry milkshakes. We rekenen $14 af, ruim 12 euro. Damn…
Het Washington Monument ligt op een kwartiertje lopen van het Witte Huis. We hebben trek maar alle foodstalls zijn al dicht. Er is nog wel een icetruck open en daar kopen we twee strawberry milkshakes. We rekenen $14 af, ruim 12 euro. Damn…
Het Washington Monument is een 170 meter hoge obelisk op een heuvel, het hoogste gebouw in het district. Het is in twee fasen gebouwd, wat ook te zien is aan het verschil in de tinten van het steen.
De zon gaat onder als we verder lopen over de Constitunional Gardens naar het World War II Memorial. Het is een behoorlijk bombastisch bouwwerk en bevat quotes uit de Tweede Wereldoorlog.
We lopen langs the Reflecting Pool naar het enorme bouwwerk dat aan de andere zijde van het water ligt: The Lincoln Memorial, waar ‘Poppa Abraham’ al jaren op zijn stoel zit.
Het begint inmiddels donker te worden maar het gebouw en Abe worden mooi verlicht. Het is misschien nog wel mooier om te zien bij avond.
In een nis in het gebouw staat de rede die Lincoln na de Slag bij Gettysburg heeft gehouden gegraveerd. De Slag bij Gettysburg was de grootste veldslag van de Amerikaanse Burgeroorlog en wordt gezien als het grote keerpunt van die oorlog.
Het begint inmiddels donker te worden maar het gebouw en Abe worden mooi verlicht. Het is misschien nog wel mooier om te zien bij avond.
In een nis in het gebouw staat de rede die Lincoln na de Slag bij Gettysburg heeft gehouden gegraveerd. De Slag bij Gettysburg was de grootste veldslag van de Amerikaanse Burgeroorlog en wordt gezien als het grote keerpunt van die oorlog.
Als we het gebouw verlaten is het negen uur en donker. We zijn doodop. Het is nog steeds ruim 30 graden en we willen niets anders dan douchen en slapen, we zijn nu ongeveer 21 uur wakker: thuis is het 3 uur ‘s nachts. Toch besluiten we nog langs de achterkant van het Witte Huis te lopen. We vergissen ons in de afstand, het blijkt nog zeker een half uur lopen te zijn. Op ons tandvlees bereiken we het Witte Huis en dan valt het kwartje. Dit is de kant die je meestal ziet: de ronde voorgevel met de pilaren.
Tja, en dan willen we natuurlijk ook nog de voorkant van het Witte Huis verlicht zien, nog een kwartier lopen om het zwaar bewaakte gebouw heen.
Het is vanaf hier nog een kwartier lopen naar het metrostation. Als we daar aankomen blijken de hekken vanwege werkzaamheden gesloten. Wááát???? Het zal toch niet waar zijn? Gelukkig vinden we ergens een poster waarop aangegeven staat dat de andere ingang wel open is. Maar waar die nou is? Gelukkig komt er een bouwvakker naar ons toe die ons de juiste kant op wijst:” It’s two blocks that way”. Fijn, nog een stuk lopen… Als de metro na 12 minuten aan komt rijden willen we instappen maar de deuren gaan niet open. Ook in de volgende coupé niet. Voor we een coupé kunnen bereiken waar de deuren wel van open staan gaan de deuren dicht. Wij en nog een aantal anderen verbijsterd (en eerlijk gezegd ook héél boos) achterlatend. Next train: 17 minutes. Neeeeee…… :-(
Terwijl we, half slapend, op de trein zitten te wachten veranderen de teksten op digitale borden ineens. Er is een aanrijding met een persoon geweest en daardoor rijden er op een deel van het traject geen treinen. We kunnen tot Clarendon met de metro en moeten daar overstappen op een bus. Als we bovengronds komen op Clarendon is het een chaos. Het is nog steeds bloedheet, er staan enorme rijen mensen te wachten die allemaal proberen een bus binnen te komen. In de paar minuten die volgen houden we ons misschien niet helemaal aan de regels van de rij maar we zitten in de bus! De buschauffeuse is niet goed op de hoogte gebracht welk deel nu eigenlijk afgesloten is en wil ons er op Virginia Square, het volgende station, alweer uitlaten maar de passagiers vertellen haar dat ze door moet rijden naar Ballston. Het is gelukkig maar een rit van een minuut of 10 in de bomvolle bus. In het metrostation lopen we naar het perron waar de trein aan moet komen maar daar worden we even later weer weggestuurd, de trein staat aan het perron aan de andere kant. Trap op en af dus maar weer. Na nog een kwartier wachten vertrekken we dan eindelijk.
Tijdens de rit naar Wiehle-Reston Park vallen we in slaap. Niet ver voor onze eindhalte worden we wakker. Het is nog even spannend hoe we zometeen naar het hotel komen. De bussen rijden vast niet meer. Eenmaal op het station zien we geen taxi’s of bussen, maar opeens staat daar om een hoek toch bus 950, onze bus! Helemaal blij stappen we in en het laatste kwartiertje naar het hotel gaat snel.
Terwijl we, half slapend, op de trein zitten te wachten veranderen de teksten op digitale borden ineens. Er is een aanrijding met een persoon geweest en daardoor rijden er op een deel van het traject geen treinen. We kunnen tot Clarendon met de metro en moeten daar overstappen op een bus. Als we bovengronds komen op Clarendon is het een chaos. Het is nog steeds bloedheet, er staan enorme rijen mensen te wachten die allemaal proberen een bus binnen te komen. In de paar minuten die volgen houden we ons misschien niet helemaal aan de regels van de rij maar we zitten in de bus! De buschauffeuse is niet goed op de hoogte gebracht welk deel nu eigenlijk afgesloten is en wil ons er op Virginia Square, het volgende station, alweer uitlaten maar de passagiers vertellen haar dat ze door moet rijden naar Ballston. Het is gelukkig maar een rit van een minuut of 10 in de bomvolle bus. In het metrostation lopen we naar het perron waar de trein aan moet komen maar daar worden we even later weer weggestuurd, de trein staat aan het perron aan de andere kant. Trap op en af dus maar weer. Na nog een kwartier wachten vertrekken we dan eindelijk.
Tijdens de rit naar Wiehle-Reston Park vallen we in slaap. Niet ver voor onze eindhalte worden we wakker. Het is nog even spannend hoe we zometeen naar het hotel komen. De bussen rijden vast niet meer. Eenmaal op het station zien we geen taxi’s of bussen, maar opeens staat daar om een hoek toch bus 950, onze bus! Helemaal blij stappen we in en het laatste kwartiertje naar het hotel gaat snel.
