Ukulhas, Malediven / Duikdag 2
Vrijdag 7 augustus 2015 - Dag 26
Vandaag slapen we tot wel acht uur uit, best wel een unicum tot nu toe! Ons ontbijtje staat al klaar in de tuin en als we uitgegeten zijn pakken we onze spullen voor een ochtendje strand. Barth gaat direct weer snorkelen. Er zit op een meter of 20 vanaf het strand een niet onaardig koraalrif met veel vis en het is er prima snorkelen. En ik? Ik staar vijf minuten over de prachtig blauwe zee voor me, kijk dan even opzij hoe het met het vissen gaat en typ dan weer een paar zinnetjes voor de blog.
Het is er drukker dan andere ochtenden. Het is vrijdag, dus weekend voor de moslims. Vlak naast ons zijn enkele locals bezig met het vissen. Iedere ochtend zit hier een enorme school van zeker tienduizenden sardientjes-achtige visjes vlak aan het strand (zie de zwarte vlekken in het water). De visser gooit zijn lijn in het water, wacht gemiddeld vijf seconden en trekt de lijn dan weer uit het water, met visje. Naast hem staat een jongen met een polystyreen koelbox om de visjes in te doen. Verderop zijn wat jongetjes aan het zwemmen en naast ons ligt een stel toeristen te zonnen. Naarmate we hier langer zitten neemt het aantal vissers toe. Barth denkt te weten waarom. Vandaag wordt de jaarlijkse viswedstrijd van Ukulhas gehouden en men is waarschijnlijk aan het vissen op aas. Vanaf acht uur komen de bootjes met de vangst weer binnen en zal de verkiezing om de meeste vis en de grootste vis plaatsvinden.
Om half twee zijn we bij het duikcentrum voor onze tweede duik. Het wordt een bootduik ditmaal.
We varen naar een onbewoond eilandje aan de oostkust van Ukulhas, een klein kwartiertje varen. We hijsen ons in de duikgear, doen de buddycheck en stappen vanaf de boot het water in. Als iedereen het ok-teken heeft gegeven doet Ameen de duim naar beneden en we beginnen aan de afdaling.
De duiklocatie heet Fushu en het is een stijl aflopende muur met veel verschillende soorten koraal. Al snel zien we op de bodem, een meter of 10 lager (zo laag mogen we met alleen ons Open Water brevet helaas nog niet, wij mogen maximaal 18 meter diep duiken) een manta scharrelen rond een bergje koraal. We blijven er een tijdje boven hangen en gaan dan verder.
De stroming is fiks. We hoeven zelf eigenlijk niets te doen om langs de muur te glijden, de stroming doet dat wel voor ons. Er zit wederom heel veel vis, vooral als we naar boven kijken is het alsof we vanaf de onderkant door een extreem rijk gevuld aquarium kijken ;)
We varen naar een onbewoond eilandje aan de oostkust van Ukulhas, een klein kwartiertje varen. We hijsen ons in de duikgear, doen de buddycheck en stappen vanaf de boot het water in. Als iedereen het ok-teken heeft gegeven doet Ameen de duim naar beneden en we beginnen aan de afdaling.
De duiklocatie heet Fushu en het is een stijl aflopende muur met veel verschillende soorten koraal. Al snel zien we op de bodem, een meter of 10 lager (zo laag mogen we met alleen ons Open Water brevet helaas nog niet, wij mogen maximaal 18 meter diep duiken) een manta scharrelen rond een bergje koraal. We blijven er een tijdje boven hangen en gaan dan verder.
De stroming is fiks. We hoeven zelf eigenlijk niets te doen om langs de muur te glijden, de stroming doet dat wel voor ons. Er zit wederom heel veel vis, vooral als we naar boven kijken is het alsof we vanaf de onderkant door een extreem rijk gevuld aquarium kijken ;)
Een van de allermooiste en voor ons nieuwe vissen is de clown triggerfish (luipaardtrekkervis). We hebben in plaats van de loodzware onderwaterbehuizing en de Canon G10 compact camera die erin hoort een GoPro met onderwaterbehuizing meegenomen om te kunnen filmen. Close ups van de vissen zijn daarmee wat moeilijker maar we gaan het nog proberen. Tot die tijd even een van internet geleend fotootje van de luipaardtrekkervis...
Dan begint Ameen te wijzen. Blijkbaar iets groots, maar ik zie het niet. Achteraf bleek het weer een haai te zijn, die niet ver op onze hoogte voorbij zwom. Helaas pindakaas :-(
Maar de mooie koraalduivel die Ameen even later met zijn stokje aanwijst zien we wél! Waarvan akte...)
Maar de mooie koraalduivel die Ameen even later met zijn stokje aanwijst zien we wél! Waarvan akte...)
De duik gaat over het algemeen goed, in het begin heb ik wat balansproblemen, wat veroorzaakt wordt doordat mijn loodgordel niet strak genoeg zit. Wanneer ik dat eenmaal verholpen heb gaat het stukken beter. Ook Barth heeft een prima duik. Totale duiktijd: 42 minuten, maximale diepte: 20.1 meter voor Barth en 20.2 meter voor mij (foei Vissertjes, te diep!! ;-)) We duiken ditmaal met duikcomputers, vandaar dat we de waarden zo exact weten. Dit veroorzaakt overigens later op de dag wel de wens om misschien toch maar eens voor de Advanced opleiding te gaan, dan mogen we tot 30 meter en daar is het vaak nog net ietsje spannender. En wie weet waar we in de toekomst nog kunnen gaan duiken!
Als we terugkomen op Ukulhas is het een drukte van jewelste op de kade. De veertien bootjes die meedoen met de viswedstrijd staan op het punt om te vertrekken en dat maken we nog net mee. Ze moeten voor 21:00 uur weer binnen zijn om hun vangst in te leveren, anders worden ze gediskwalificeerd. Wij vieren onze tweede duik met een lekker ijsje en gaan dan terug naar de kamer om een beetje uit te rusten.
Aan het begin van de avond wandelen we terug richting kade. Er is nog niets te beleven, behalve dat de geluidsinstallatie op het overdekte podium aan het einde van het centrale plein bij de haven getest wordt. We wandelen daarom een beetje rond om te zien wat het dorpje zoal te bieden heeft. Er is een kleuterschool en een basisschool, beiden in vrolijke kleuren geschilderd. Buiten de school zijn (in het Engels en Dhivehi) bordjes geplaatst met allerlei wetenswaardigheden over de Malediven. Tijdens wandeling begint het te regenen. Het blijft natuurlijk moesson en we zitten hier midden in de Indische Oceaan dus we kunnen af en toe pittig weer verwachten. Nu valt het mee en we lopen verder over het eiland richting Black Y Restaurant, waar we een hapje gaan eten voor de festiviteiten rond de viswedstrijd beginnen.
Als we terugkomen op Ukulhas is het een drukte van jewelste op de kade. De veertien bootjes die meedoen met de viswedstrijd staan op het punt om te vertrekken en dat maken we nog net mee. Ze moeten voor 21:00 uur weer binnen zijn om hun vangst in te leveren, anders worden ze gediskwalificeerd. Wij vieren onze tweede duik met een lekker ijsje en gaan dan terug naar de kamer om een beetje uit te rusten.
Aan het begin van de avond wandelen we terug richting kade. Er is nog niets te beleven, behalve dat de geluidsinstallatie op het overdekte podium aan het einde van het centrale plein bij de haven getest wordt. We wandelen daarom een beetje rond om te zien wat het dorpje zoal te bieden heeft. Er is een kleuterschool en een basisschool, beiden in vrolijke kleuren geschilderd. Buiten de school zijn (in het Engels en Dhivehi) bordjes geplaatst met allerlei wetenswaardigheden over de Malediven. Tijdens wandeling begint het te regenen. Het blijft natuurlijk moesson en we zitten hier midden in de Indische Oceaan dus we kunnen af en toe pittig weer verwachten. Nu valt het mee en we lopen verder over het eiland richting Black Y Restaurant, waar we een hapje gaan eten voor de festiviteiten rond de viswedstrijd beginnen.
Tegen achten lopen we weer naar het plein, langs de moskee. Het plein is nog leeg, de moskee half vol. Dáár is iedereen dus! Hadden we kunnen weten, gezien de oproep tot gebed van de mullah, een half uurtje geleden...
Niet veel later druppelt het plein vol, gaat de muziek weer aan en vaart (het is inmiddels donker) onder gejuich het eerste bootje de haven binnen, op de voet gevolgd door de andere 13. En dan kan het wegen beginnen.
Niet veel later druppelt het plein vol, gaat de muziek weer aan en vaart (het is inmiddels donker) onder gejuich het eerste bootje de haven binnen, op de voet gevolgd door de andere 13. En dan kan het wegen beginnen.
In volgorde van binnenkomst wordt de buit gewogen, de hele grote vissen worden apart gewogen en bij het totaal geteld, deze gaan straks voor 'de grootste vis'. Het wegen duurt een uurtje en dan wordt op het podium de prijswinnaar bekend gemaakt. We verstaan er niks van, behalve dat de winnaar 133,2 kilo heeft opgehaald (dat is laag, vertelt Nihad de volgende dag, er is wel eens 1500 kilo opgehaald maar de weersomstandigheden waren niet optimaal) en de zwaarste vis was 12,5 kilo. De prijsuitreiking volgt (inclusief wisselbeker en een paar honderd dollar voor de winnaar) en net zo snel als het plein vol liep is het ook weer leeg, nog voor de speaker "tot volgend jaar" (of zoiets) heeft kunnen zeggen. Leuk om meegemaakt te hebben!