Barth & Ineke go Sri Lanka & Maldives

De bedoeling is eigenlijk om de nacht door te brengen in Sigiriya maar we besluiten na overleg met tuktuk chauffeur Samantha (ja, het is echt een mannennaam hier) dat hij ons naar Sigiriya Rock brengt, op onze bagage let tot we terug zijn en ons dan naar het 58 kilometer verderop gelegen Polonnaruwa brengt. Het is wel een beetje proppen in de tuktuk met ons plus de bagage, maar zo winnen we een heleboel tijd.

Binnen een half uur zijn we in Sigiriya. Hier staat de beroemde Leeuwenrots: een 200 meter oprijzende granietrots met groene begroeiing en een burcht bovenop, gebouwd door Koning Kasyapa aan het einde van de 5e eeuw. De woonwijken voor het volk lagen aan de voet van de berg en daar bevonden zich ook de lusttuinen, die grotendeels blootgelegd en gerestaureerd zijn. De koning zelf woonde met zijn hofhouding in de burcht. Het complex was omgeven door een gracht en een stadsmuur.

De weg omhoog begint met een trap van 430 treden tussen de 9 meter dikke stadsmuren, met (gelukkig) af en toe een platform om even uit te rusten. Het is een fikse klim naar het platform aan de voet van de loodrechte rotswand. Vanaf hier gaan we over een aantal stenen trappen met gietijzeren leuningen verder naar een platform bij de Spiegelmuur. Deze glad gepleisterde balustrade staat vol met 8e eeuwse uitingen van bewondering van reizigers voor de prachtige fresco's. Dan volgt een wenteltrap (uit 1938) die toegang geeft tot de galerij met de meisjesfresco's. Hier loopt een smal pad langs, gelukkig met een gaaswerk afgezet zodat je niet naar beneden kunt vallen. Want hoog is het wel...

Uiteindelijk komen we op een groot platform waar een heerlijk windje waait. Achter ons is een grote groep jonge monniken de rots opgekomen, het ziet er prachtig uit als zij als een lange slang oranje over de laatste reeks trappen naar boven klimmen. Ook wij lopen tussen de twee reusachtige leeuwenpoten door naar de trappen, waar het stijl omhoog gaat. En dan zijn we boven, waar het magnifieke uitzicht de grootste beloning is!

Van de burcht is niet veel meer over dan de fundamenten, twee drinkwaterreservoirs en een toegangspoort. Maar die roepen wel en enorme bewondering op voor de mensen die dit in de 5e eeuw hebben gebouwd, wat een enorme klus moet dit geweest zijn!

Op de weg terug naar beneden passeren we de Cobra-rots, zo genoemd omdat het bovenstuk naar voren steekt als de kop van een cobra.
Als we helemaal beneden zijn maken we dankbaar gebruik van de ijsjes die er aangeboden worden. Dit was een aardige klim... En zo zien we ook de enorme leguaan die over het gazon scharrelt, wat een prachtig dier!

Samantha staat op ons te wachten en we stappen weer in de tuktuk naar Polonnaruwa. Hij vraagt ons halverwege of we ook iets willen eten, en zo ja willen we dan bij een toeristen restaurant of een lokaal restaurantje? We kiezen natuurlijk voor het laatste. En zo zitten we even later aan een door militairen (er zitten hier in de buurt veel militaire bases) bereid (vegetarisch) buffet. Wat natuurlijk ook met de handen gegeten moet worden, want zo hoort het hier. En natuurlijk trakteren we Samantha op een maaltijd met een fris drankje, die hij bij ons aan tafel komt opeten (wat we fijn vinden, vaak weigeren de Sinhalezen als we ze iets aanbieden).
Het eten is heerlijk, waarschijnlijk véél beter dan wanneer we in zo'n toeristen ding waren terechtgekomen.

We vertrekken weer en komen een stuk verderop langs Minneriya National Park, waar we overmorgen heen gaan. Samantha stopt bij een klein tempeltje waarin een afbeelding van Ganesha staat. Hij gaat even naar binnen om te bidden en als hij terugkomt krijgen we een horizontale witte streep op ons voorhoofd. Ter bescherming, legt hij uit. Want we gaan de jungle in en daar gebeuren veel ongelukken, mede vanwege de overstekende olifanten. Uh, overstekende olifanten? En even later zien de een groot bord wat dat bevestigt. Maar nog steeds geen olifant gezien. Totdat we aan de rechterzijde een olifant zien, niet pal naast de weg maar veilig in het groen bij het water. Het zal vast wel een beetje meevallen met die overstekende olifanten...

In Polonnaruwa brengt Samantha ons naar het Siyanco Holiday Resort. We hebben hier een reservering voor een "deluxe room". Maar wat ze ons laten zien is zeker geen luxe kamer, en al helemaal niet met uitzicht op het meer. Er is ook helemaal geen uitzicht op het meer, zegt de medewerker van het hotel, nergens in het hotel. Wel een zwembad. En als we willen mogen we een andere kamer zien? Ja, dat willen we wel. Deze kamer is stukken beter, het is ruim, nieuw en pal voor het zwembad. Maar hoe dat nou zit met het uitzicht op het meer? Nou ja, ik zal wel gek zijn.
We nemen de kamer en installeren ons. Hier blijven we drie nachten, even de snelheid uit het reizen. En het zwembad is heerlijk, daar dobberen we de rest van de middag in rond.

Wat 's avonds minder goed blijkt te zijn is de wifi, die is zo traag als dikke stroop. Ik heb van alles klaar staan voor de blog maar krijg geen letter geupload. Barth breekt in de wifi router in (username en wachtwoord admin, zo simpel) en probeert de boel nog wat sneller te krijgen maar dat lukt helaas niet.

’s Avond tijdens het eten maken we kennis met de Aussies Ruth en Steve. Het klikt direct. We wisselen reiservaringen uit en blijven tot half 11 in het restaurantje van het hotel zitten tot we merken dat het personeel de boel eigenlijk op wil ruimen. Maar we mogen nog wel met onze drankjes (Ruth heeft een flesje wodka bij zich) bij het zwembad gaan zitten. En dat nodigt natuurlijk uit tot een midnight swim! Hier vertelt Ruth dat ook zij eerst naar een goedkopere kamer werden gebracht, dat ook zij gevraagd hebben hoe het zat met het uitzicht op het meer en dat zij ook via Booking.com hebben gereserveerd. Yay, ik ben niet gek, want het staat dus gewoon bij de omschrijving van de kamer, blijkt later. Maar even een reviewtje doen als we weer thuis zijn...

We blijven in het water tot we het koud krijgen en er buiten een van de kamers met de lamp wordt geknipperd. Het is tijd om te gaan slapen.