Barth & Ineke go Sri Lanka & Maldives

Om kwart voor vijf gaat de wekker. Heel even snoozen, douchen, onze packed breakfast oppikken bij de keuken en dan in de tuktuk. De rit naar de Horton Plains National Park, een natuurreservaat gelegen op een plateau van 2.100m hoogte die op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat, duurt met onze tuktuk een uur. Het is aardig frisjes in zo'n open karretje zo vroeg op de dag op 2 kilometer hoogte! En dat het koud was is op onderstaande, in de rijdende tuktuk genomen en daarom nogal bewogen foto wel te zien ;-))

Vlak voor de ingang spotten we twee herten die pal naast de weg staan. Ze laten zich uitgebreid fotograferen en trekken zich weinig van ons aan.

Als we bij het ticket center aankomen staat er al een twintigtal busjes en de rij voor het loket is lang, het duurt ruim een half uur voor we eindelijk door kunnen rijden naar de ingang van het Nationaal Park. Achteraf gezien had ik graag wat eerder willen vertrekken, ik vrees een beetje tussen de enorme groepen lawaaierige selfiemakende Aziaten in te komen..
We worden afgezet bij de start van de trail en beginnen aan het eerste deel richting World's End. Dit is nog een goed pad, een stuk verderop wordt het pad eigenlijk meer een bedding van een stroompje. Het lijkt inmiddels een mooie ochtend te worden, de bewolking trekt weg en de zon begint er een beetje doorheen te komen.

We komen eerst bij Little World's End aan, hier krijg je alvast een voorproefje van wat er verderop te zien valt. En dat belooft iets moois!

Een kwartiertje later komen we aan bij World's End. En we hebben geluk, het uitzicht is fantastisch! Weliswaar kunnen we niet tot zee kijken maar wat we zien is helder en zonnig.

Het is druk op de Horton Plains vandaag. We willen wel een foto van onszelf op deze prachtige plek maar we komen niet tussen de Chinese selfiechicks door, die maar foto's blijven nemen van elkaar en zichzelf en die overigens onverantwoorde risico's nemen door erg dicht bij de rand te gaan staan. Er zit geen afrastering bij de rand en door de mist kan het glad zijn. Onlangs blijken er nog een Nederlander en een Australiër naar beneden gestort te zijn en die 880 meter val overleef je echt niet. We besluiten eerst maar eens een ontbijtje te doen. En daar is dit helemaal geen slechte plek voor!

Uiteindelijk wordt het wat rustiger en neemt een vriendelijke man enkele foto's van ons. En dan wordt het ook voor ons tijd om weer eens verder te gaan, we hebben nog aardig wat pittige kilometers voor de boeg. Onderweg spotten we meer herten, prachtige bloemen, een schitterende groene hagedis, vogels, vlinders en prachtige uitzichten over de Horton Plains.

Na een flinke wandeling komen we aan bij de 20 meter hoge Baker's Falls, genoemd naar Samuel Baker, een Britse jager en onderzoeker, die jaren geleden geprobeerd heeft om een Europese landbouw nederzetting in Sri Lanka op te zetten. Dit is overigens jammerlijk mislukt omdat de oogsten mislukten.

Vanaf Baker's Falls is het nog 2,5 kilometer terug naar de ingang. Gedurende dit laatste stuk verandert het weer. Mistflarden en zon wisselen elkaar af en het wordt kouder. Wie niet de moeite heeft genomen om vroeg op te staan gaat niets meer zien straks. Voor ons is het in ieder geval zeer de moeite waard geweest!

Terug op onze kamer hebben we toch wel de behoefte om te gaan slapen, het was een pittige tocht.

In de avond nemen we een tuktuk naar beneden om nog een hapje te eten in Da Silva restaurant. Het ziet er niet uit van binnen maar het eten is er prima. Op het menu staat Nasi Gureng, wat inderdaad een variant op onze (nou ja, "onze") Nasi Goreng is, hier zitten er garnalen doorheen. De smaak is trouwens wel totaal anders maar het is heerlijk! En zo zit onze tijd in Nuwara Eliya er alweer bijna op. Nog één nachtje in het klamme harde bed en dan hopelijk weer op naar fijnere temperaturen.