Barth & Ineke go Morocco (& Boom)

Een ontbijtje blijkt in ons hotel niet mogelijk dus gaan we maar weer op het terras van restaurant Atlas zitten. Dat we inderdaad niet in een echt toeristisch gebied zitten blijkt uit het (standaard) ontbijt dat we voorgezet krijgen: brood, boter, jam, olijven en olijfolie. Die laatste twee laten we maar even voor wat ze zijn, maar met een lekker kopje koffie en een verse jus erbij is het een prima start van de (betrekkelijk vroege) dag.

De bewolking van gistermiddag is verdwenen en er schijnt een mooi zonnetje op de roodgranieten bergen die Tafraoute omringen. Voor vandaag staat de route die we gisteren in eerste instantie wilden gaan rijden op de planning en al voor negen uur rijden we Tafraoute uit. 

Niet ver buiten Tafraoute is de eerste bezienswaardigheid van deze regio: Le Châpeau du Napoléon (de hoed van Napoleon). Het is een rotsformatie die doet denken aan de hoed van Napoleon. En inderdaad, als je je verbeelding even de loop laat zou je zijn profiel eruit kunnen opmaken.

We rijden door naar de zandweg die naar Les Pierres Bleues, de beschilderde rotsen leidt. Tijdens een korte stop om de rotsen van afstand te kunnen fotograferen zien we in de verte iets bewegen. Even denken we dat het ezels zijn maar daarvoor lijken ze te elegant. Ik neem snel wat foto's en zoom op het display nog wat verder in. Het lijkt een soort gazelle: een hert-achtige met lange ranke horens. De groep van zo'n tien dieren verdwijnt snel achter een heuveltje maar gelukkig hebben we de foto's nog ;-)

Les Pierres Bleues zijn in 1984 geschilderd door de Belgische kunstenaar Jean Verame in de kleuren blauw, rood, paars en zwart. Ze zien er, ondanks dat de kleuren redelijk verweerd zijn, bijzonder en indrukwekkend uit in dit landschap. Er wordt overigens wel gefluisterd dat de lokale bevolking de rotsen af en toe een vers schilderbeurtje geeft...

We bekijken de rotsen eerst van boven en rijden dan een paar kilometer verder over de zandweg om een aantal van dichtbij te bekijken. We hopen maar dat onze Jean wat hulp heeft gehad, het moet een flinke klus zijn geweest om zoveel vaak ook behoorlijk grote rotsen te beschilderen, ook al is het erop gespoten. 

We rijden hoger de bergen in, op weg naar de oase Afella-Ighir. Na een twintigtal kilometers over een smalle bergweg en een stukje hoogvlakte dalen we weer af en rijden we de magnifieke Aït Mansour kloven binnen. We waren niet voorbereid op zoveel dramatisch natuurschoon. Enkele kilometers lang rijden we door een nauwe kloof waar rode kliffen boven de duizenden palmbomen uittorenen. Er is soms zo weinig ruimte dat we om de palmbomen heen moeten slalommen. Dit is absoluut één van de mooiste routes die we tot nu toe in Marokko gereden hebben! 

Na de kloven komen we weer in wijdser bergachtig gebied, waar kleine dorpjes in aardetinten tegen de hellingen aangeplakt zijn. Wat een prachtig gebied! Uiteindelijk komen we bij een t-splitsing in het dorpje Gdourt. Hier moeten we kiezen of we via dezelfde weg terugrijden, een grote omweg maken terug naar Tafraoute via een andere weg óf een 25 kilometer lange zandweg pakken, al geeft de Lonely Planet aan dat het onmogelijk is om deze weg met een normale auto te doen. De gids is echter ruim drie jaar oud en we schatten in dat er een kans dat deze weg, zoals vele wegen die we tot nu toe gereden hebben, inmiddels verbeterd is. 

Het eerste stukje, tot aan het triest ogende (goud)mijnwerkersdorpje Soukh elHad Issi, is aardig goed. Ook tot en met de volgende twee dorpjes is de weg nog redelijk: een smalle strook oud asfalt met af en toe delen grindweg. 

Voorbij het gehucht Tizerkine wordt de weg snel minder en een aantal malen overwegen we om te keren. Het is een schitterend gebied, er woont niemand en we komen niemand tegen. Dat er vrijwel niemand doorheen komt blijkt ook uit het feit dat twee enorme roofvogels (merk en type moeten we nog even nazoeken) die langs de kant van de weg zitten te keuvelen het niet eens doorhebben dat we opeens naast ze staan. Traag slaan ze hun vleugels uit en vliegen op, om nog een tijdje boven onze hoofden rond te cirkelen alvorens te verdwijnen. Wow!!

Kilometers hobbelen verder zien we weer de eerste tekenen van mensen in de vorm van schijnbaar verlaten huisjes en opeens komt ons een personenauto tegemoet. De inzittenden groeten vriendelijk maar je ziet de verbazing op hun gezichten. Voor ons is het een opluchting, want dit betekent dat het tóch een 'doorgaande' weg is, alhoewel het nog geruime tijd duurt voor er weer een dorpje in de verte opdoemt. We hebben het gehaald! Onze waanideeën dat we vanwege een lekke band in the middle of nowhere zouden stranden met maar een halve liter water en een paar toffees zijn geen werkelijkheid geworden ;-))

We rijden de laatste 20 kilometer terug naar Tafraoute en nemen andermaal plaats op het terras van restaurant Atlas om te lunchen en zetten dan koers naar Agadir. In het begin leidt de weg nog door de bergen maar daarna komen we in vlak gebied met saaie stadjes en veel bedrijven. We hebben weinig behoefte om Agadir zelf te gaan verkennen, na een week buiten de grote steden te zijn geweest biedt Agadir ons alleen een gemakkelijke slaapgelegenheid. We rijden dus naar een Ibis hotel, checken in, gaan nog ergens een hapje eten en gaan dan verdiend slapen. Dit was absoluut een van de meest indrukwekkende dagen van onze reis!