Taroudannt--> Mirleft
Zaterdag 16 augustus 2014 - Dag 29
Wat stram staan we op na een nacht op het keiharde bed. Helaas brengt de douche ook niet het gewenste warme water om de spieren los te maken en tijdens het sobere ontbijt in de sowieso slecht verlichte eetzaal met armoedig meubilair maar een schitterende wandfontein die waarschijnlijk al in geen jaren gestroomd heeft valt ook nog eens het licht uit. Het openen van de stoffige gordijnen helpt ook niet echt. We besluiten het ontbijt en het hotel (die trouwens wel prachtige gangen heeft) te laten voor wat het is en te vertrekken.
We rijden met de auto naar dé bezienswaardigheid van Taroudannt: de in de 16e en 17e eeuw gebouwde poorten in de 7,5 kilometer lange pisé stadswal rond de stad. Pisé is een bouwtechniek waarmee een muur wordt opgebouwd uit aangestampte aarde, een zeer zware bouwtechniek. Deze muren behoren tot de mooist bewaard gebleven stadswallen in Marokko.
We overwegen nog even om een tocht per paardenkar langs de volledige muur te maken maar besluiten om dat toch niet te doen (al hadden we er eerlijk gezegd later wel een beetje spijt van, toen we er later met de auto nog een stukje langsreden was het toch wel mooi). Maar goed, de keuze is gemaakt en we zetten koers naar Mirleft.
De weg is goed maar ook wel wat saai. Al ver voor Agadir wordt het druk en is er veel industrie, dus we zijn blij niet helemaal via Agadir te hoeven rijden. Zodra we weer zuidelijk gaan komen we langs het Nationaal Park Souss Massa. In dit in 1991 opgerichte park zijn in het voorjaar, de herfst en de winter heel veel verschillende vogelsoorten te spotten, maar in de zomer heeft een bezoek niet veel zin helaas.
Niet veel later bereiken we Mirleft. We besluiten eerst even te gaan lunchen. Het dorpje maakt een nogal stoffige indruk op ons en we begrijpen nog even niet zo goed wat hier zo leuk is. Het is weekend en smoordruk (vooral veel Franse Marokkanen die hier vakantie komen vieren) en het is één lange parade aan auto's door de smalle straatjes.
We rijden een stukje verder langs de kust op zoek naar Sally's B&B waar we een kamer willen proberen te krijgen. We hebben een aantal kilometers geleden een bord zien staan maar daarna niets meer. Overal langs de kant van de weg staan jongens met sleutelbossen te zwaaien. We begrijpen eruit dat zij proberen appartementjes te verhuren, waarvan er hier erg veel zijn. Er is in Mirleft een zestal baaien met stranden en overal is het even druk. Als we het laatste en meest zuidelijk strand zijn gepasseerd keren we om, we moeten iets gemist hebben. Op de terugweg, recht tegenover het straatje waar we geluncht hebben, ziet Barth opeens weer een bord. En dan vinden we het snel.
Na aangebeld te hebben doet een meisje met een keurig wit schortje en hoofddoekje om de deur open. Op mijn vraag of ze nog een kamer hebben voor een paar nachten antwoordt ze dat ze "la patron" even zal halen en even later verschijnt Sally, een tengere Engelse dame. Het voelt gelijk goed allemaal, zowel Sally als de ruimtes en we hopen van harte dat ze met deze drukte nog een kamer heeft. We hebben geluk, ze heeft net een afzegging gehad van twee kamers dus we kunnen kiezen tussen een kleine met om het hoekje zicht op zee en een grote met een prachtig uitzicht. Vanwege het geringe prijsverschil hoeven we niet lang na te denken...
Niet veel later bereiken we Mirleft. We besluiten eerst even te gaan lunchen. Het dorpje maakt een nogal stoffige indruk op ons en we begrijpen nog even niet zo goed wat hier zo leuk is. Het is weekend en smoordruk (vooral veel Franse Marokkanen die hier vakantie komen vieren) en het is één lange parade aan auto's door de smalle straatjes.
We rijden een stukje verder langs de kust op zoek naar Sally's B&B waar we een kamer willen proberen te krijgen. We hebben een aantal kilometers geleden een bord zien staan maar daarna niets meer. Overal langs de kant van de weg staan jongens met sleutelbossen te zwaaien. We begrijpen eruit dat zij proberen appartementjes te verhuren, waarvan er hier erg veel zijn. Er is in Mirleft een zestal baaien met stranden en overal is het even druk. Als we het laatste en meest zuidelijk strand zijn gepasseerd keren we om, we moeten iets gemist hebben. Op de terugweg, recht tegenover het straatje waar we geluncht hebben, ziet Barth opeens weer een bord. En dan vinden we het snel.
Na aangebeld te hebben doet een meisje met een keurig wit schortje en hoofddoekje om de deur open. Op mijn vraag of ze nog een kamer hebben voor een paar nachten antwoordt ze dat ze "la patron" even zal halen en even later verschijnt Sally, een tengere Engelse dame. Het voelt gelijk goed allemaal, zowel Sally als de ruimtes en we hopen van harte dat ze met deze drukte nog een kamer heeft. We hebben geluk, ze heeft net een afzegging gehad van twee kamers dus we kunnen kiezen tussen een kleine met om het hoekje zicht op zee en een grote met een prachtig uitzicht. Vanwege het geringe prijsverschil hoeven we niet lang na te denken...
We krijgen een biertje en thee met koekjes aangeboden op het bovenste terras en maken kennis met Bella, de huispapegaai. Daarnaast nodigt Sally ons uit om die avond mee te gaan naar een strandrestaurantje van haar oude vriend Hassan. We kunnen alleen kiezen tussen vis of kip, maar het eten en het gezelschap zijn goed, zegt ze. Ook daar hoeven we niet lang over na te denken. We genieten een tijdlang van het uitzicht vanaf het terras en doen daarna een dutje op het heerlijke bed terwijl beneden ons de enorme Atlantische golven tegen de klippen slaan. Even een paar dagen geen airco, dat is wel heel fijn!
Tegen negenen stappen we met Sally in de auto. Zonder haar hadden we dit mini-restaurantje, pál aan het water, nóóit gevonden. Even later komt een Italiaans gezin dat ook in de B&B logeert ons gezelschap houden. Het wordt een erg gezellige avond en we beginnen zo langzamerhand wel te begrijpen wat er zo leuk is aan Mirleft :-)
