Barth & Ineke go Morocco (& Boom)

We hebben een lange reisdag voor de boeg en zitten dus al vroeg aan het ontbijt. Geen verse jus en lekkere versgebakken pannenkoekjes meer maar wél cornflakes. Er is nog niemand, wat ons een beetje verbaast, het is een groot hotel met aardig wat gasten. 

Eerste stop is Europcar. Het is maar een paar blokken verwijderd van ons hotel dus we hebben het zo gevonden en we parkeren de auto op een parkeerplaats met zicht op het pand. Ondanks dat het tegen half tien is en de vestiging sinds negen uur open zou moeten zijn zitten de rolluiken nog dicht. Maar dat geeft ons mooi de tijd om de auto een beetje uit te mesten. Een kwartiertje later komt er een auto voorrijden, er stapt een man uit die de rolluiken omhoog doet en een vrouw opent de deur waarna de man weer wegrijdt. Galant hoor! 

Een kwartiertje later zitten we weer in onze auto, ditmaal met de man die onze auto gecontroleerd heeft. Hij brengt ons naar de bushalte waar de shuttlebus naar Tanger Port volgens hem over een minuut of tien zou moeten stoppen. En inderdaad, even later zien we de bus aankomen. We betalen iets meer dan 2 euro per persoon voor de rit van 40 minuten. 

Als we aankomen bij Tanger Med stopt de bus bij de stop Gare, station. Dat begrijpen we niet helemaal. Maar men gebaart dat we eruit moeten dus volgen we braaf de (kleine) kudde. Toeristen zitten er buiten ons niet bij. Binnen zien we balies van twee verschillende rederijen. Een tout probeert ons de ene aan te smeren maar we gaan liever met FRS, waarvan we weten dat die goed aangeschreven staat. Het meisje achter de balie zegt dat we de boot van 10:00 uur nog kunnen halen en belt vervolgens dat er nog twee aangekomen. Huh? Het is toch al ruim kwart over tien? Maar we kopen de tickets (ongeveer 50 euro voor twee personen) en worden de weg gewezen naar de douane. Vanaf hier lijkt het alsof we op een vliegveld zijn. We gaan door de paspoortcontrole, vervolgens wordt de bagage gescand en dan stappen we in een shuttlebus naar de boot. En dat is ook het enige verschil, dat het een boot is waar we op stappen in plaats van een vliegtuig. Bij de boot controleert een politieagent nog een keer de paspoorten en dan mogen we aan boord. Om kwart voor twaalf vertrekt dan eindelijk de boot, ruim anderhalf uur te laat. 

De boottocht naar Algeciras duurt anderhalf uur. We verbazen ons nog steeds dat de boot zo laat vertrokken is. Of zouden we dan toch weer met dat uur in de war zijn? We vragen het onze achterbuurman. Het is kwart voor elf, zegt hij. We begrijpen het echt niet meer. Maar tegelijkertijd vallen allerlei andere dingen op hun plaats. Het feit dat het ontbijt aldoor niet klaar is, dat de dame van Europcar te laat is, dat we de boot van tien uur nog hebben gehaald... Nou ja, als we weer terug in Marokko zijn zoeken we het wel uit.

De haven van Algeciras ziet er vertrouwd uit sinds de laatste keer dat we er bijna een week gebivakkeerd hebben na mijn salmonella infectie van 2012, er zijn alleen wat oude havengebouwen gesloopt en de parkeerplaats voor ons hotel waar ons Aygo'tje al die dagen gestaan heeft is opgebroken. Maar hotel Marina Victoria staat er nog, zo te zien nieuw in de verf. Het busstation is een minuut of 10 lopen vanaf de haven en de buskaartjes naar Malaga zijn snel gekocht, al kunnen we niet rechtstreeks naar de luchthaven maar moeten we eerst naar het busstation in Malaga. Maar we hebben nog bijna twee uur voor de bus vertrekt dus trakteren we onszelf op een portie lekkere croquettas die ze hier in Spanje zo heerlijk maken. 

De bus vertrekt stipt om half vijf en maakt twee tussenstops in Estepona en Marbella alvorens om half zeven het busstation in Malaga binnen te rijden. Hier zoeken we de bus naar het vliegveld waar we ruim op tijd aankomen om Remko en Jur die om 20:00 uur landen te kunnen verwelkomen. Het blijkt dat ze ruim een kwartier vertraging hebben, een mooie gelegenheid om de tijd te doden met een biertje! Na lang wachten komen de heren dan eindelijk naar buiten, superleuk om ze op deze manier te verwelkomen! 

We hadden al een tijdje rondgekeken of we Joep, de camperverhuurder, zagen staan maar we konden hem niet vinden. We wachten een tijdje bij de uitgang en lopen nog wat rond maar geen Joep. Jur belt hem en het blijkt dat hij een stuk verderop geparkeerd staat. Joep blijkt een allerhartelijkste Rotterdammer en het klikt direct. Hij gooit de bagage in de kofferbak en voor we het weten zijn we onderweg naar zijn huis. Niet ver van het vliegveld in een klein dorpje wordt de weg geblokkeerd door een processie die op dat moment voorbij komt. Er loopt een muziekkorps voorop, gevolgd door wat notabelen waaronder de burgemeester, een paar kleine meisjes in traditionele kleding en als laatste de groep mannen die al schuifelend een groot mariabeeld op hun schouders meezeulen. Leuk om eens gezien te hebben!

Joep blijkt in een dorpje in de heuvels ten zuidwesten van Malaga te wonen. Het weggetje naar zijn huis is stijl en bochtig, geen ideale plek voor campers zou je denken. Maar toch heeft hij hier ruimte voor z'n hele camperpark. En het uitzicht over Malaga en daarachter de zee is adembenemend! 

We maken kennis met de vriendin en de zeven honden van Joep en drinken een biertje op het terras. Joep stelt voor om samen in het dorp iets te gaan eten, een goed idee want iedereen is hongerig. Bord na bord aan lekkere tapas wordt op tafel gezet: diverse vissoorten, ham, chorizo, olijven, garnalen, slakken en wat niet allemaal meer komen voorbij. We spoelen het weg met onder andere tinto de verano, wat nog het best omschreven kan worden als rode wijn met cassis. Het wordt net als sangria koud geserveerd en is erg lekker fris en bevat niet veel alcohol.

Het wordt uiteindelijk een extreem gezellige maar ook érg late nacht: pas rond vijf uur rollen we in ons (camper)bed. Oei, dat wordt wat morgen...