Barth & Ineke go Morocco (& Boom)

De laatste etappe van het eerste Marokko-deel. Na de uitgestrekte graanvelden van gisteren maakt het landschap nu plaats voor velden vol druivenranken. "Chateau Roslane", zien we op gegeven moment staan. Toch maar eens kijken of we er ergens een flesje van op de kop kunnen tikken!

De weg is over het algemeen goed, beter in ieder geval dan we verwacht hadden. Ook het rijgedrag van de Marokkanen is overwegend veilig, al zit er af en toe wel een gek bij. Maar die wordt dan ook direct met fikse Arabische krachttermen en armbewegingen door de medeweggebruikers afgestraft. Vrouwen zie je weinig achter het stuur, in de grote steden nog wel maar ik heb er geen enkele op de autowegen gezien. Politiecontroles zijn er veel, met radar en zoals ik al eerder heb geschreven individuele controles. Per dag zijn het er gemiddeld vier maar aangehouden zijn we nooit. Waar we het meest aan moesten wennen is de enorme diversiteit aan weggebruikers die zich kriskras door het verkeer bewegen. Wat hebben we zoal gezien: voetgangers, fietsers, bromfietsers, mensen op ezeltjes (héél veel ezels, echt héééél veel ezels, al dan niet met een kar erachter), paarden(karren), kamelen, motorfietsen, tuktuk-achtige karretjes, auto's (zo'n beetje het complete Mercedes-museum is voorbij gekomen), minibussen, grote bussen en vrachtwagens. Niemand geeft richting aan, iedereen lijkt te denken zoals mijn oma vroeger ook zei: "Ze zain mie ja wel"! 

Het Marokko zoals we dat de afgelopen twaalf dagen hebben gezien begint te veranderen, het wordt westerser. In Meknes duiken de eerste Pizza-huts en McDonalds op. Mooier wordt het er niet op en het voelt alsof we een sprong van honderd jaar in tijd hebben gemaakt. We missen het "oude" Marokko nu al...

Bij de stad Assilah komen we op de tolweg. Vanaf hier is het anderhalf uur 120 km/u knallen naar Tanger. En hier blijkt dat ik mijn huiswerk niet helemaal goed heb gedaan. In mijn herinnering (ik heb een jaar of zestien geleden vanuit Algeciras met een vriendin een dagtochtje gemaakt naar Tanger) was de haven bij Tanger zelf. Nu vertrekken de boten naar Algeciras echter vanaf Tanger Med. En ook dat wist ik wel, maar ik heb over het hoofd gezien dat deze haven bijna 40 kilometer van Tanger ligt. We rijden dus helemaal voor niets naar Tanger Med en kunnen het hele stuk weer terugrijden naar de stad. Maar ach, we hebben in ieder geval al even gezien waar we morgen moeten zijn. 

In Tanger zijn we een kwartiertje kwijt aan het zoeken naar ons hotel en nog een klein half uurtje later liggen we af te koelen in het zwembad. 

We zijn de hele dag al in de war over de tijd. Volgens onze iPhones en de Lonely Planet is het verschil met Nederland in de zomer twee uur. Maar nu we weer in de meer bewoonde wereld komen zien we digitale borden waarin het een uur eerder lijkt te zijn. Hebben we dan bijna twee weken in Marokko doorgebracht terwijl we in de veronderstelling waren dat het een uur later was? Maar ook als we de tijd opzoeken op internet is het verschil twee uur. Zijn er dan twee tijdzones in Marokko, net zoals Portugal ook een uur eerder is dan Spanje? Wie het weet mag het zeggen. 

We besluiten nog even naar de Grand Socco te lopen, het grote door palmen omringde plein bij de ingang van de Medina van Tanger. Hier lijkt de tijd toch weer even stilgestaan te hebben. En dat gevoel krijgen we ook als we langs de muren van de medina richting kashba lopen. De zon gaat onder en door een poort in de muur van de kashba komen we uit bij een uitkijkpunt over de haven van Tanger. Aan de overkant zien we Spanje liggen, en uiterst rechts de rots van Gibraltar. Twee werelddelen, gescheiden door zo'n smal stukje  water!

In Le Salon Blue drinken we muntthee en een glas verse jus. Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht over de stad, waar langzaam de lampjes aangaan. Voor een van de laatste keren horen we de stemmen van de muezzins over de stad, morgenavond zijn we in Malaga.