Barth & Ineke go Morocco (& Boom)

Ik word wakker van geritsel naast me. Als ik mijn ogen open doe zie ik de vage contouren van zandduinen. Het is net vijf uur geweest en de zon komt op. Het geritsel komt van Barth die zich aankleedt. Ik moet even denken waar ik ben. Oh ja, we hebben buiten geslapen op ons lekkere matrasje. Ik ben een paar keer wakker geweest. In de nacht trok de wind een enkele keren flink aan, hoofden onder de lakens dus maar om het zandstralen te beperken en dan weer verder slapen.

Ik trek ook mijn kleren aan en klim op een duin vlakbij. Barth is inmiddels halverwege een hele hoge duin maar ik heb geen zin om hem te volgen. Samen met een paar anderen zitten we zwijgend op de duinrand terwijl de zon de duinen langzaam verandert van grijzig in goud. 

We genieten een uurtje van het uitzicht en worden dan geroepen door de Berbers: theetijd! Daarna ruimen we onze bedden op en is het tijd om onze kamelen weer te bestijgen. Onwillig komen ze omhoog: brullend, herkauwend en boerend. Gelukkig is het om deze tijd nog windstil, dat maakt de rit terug naar onze kashba een stuk aangenamer. 

Als we daar aankomen staat er een uitgebreid ontbijtbuffet op ons te wachten. We praten nog wat met de anderen na over de tocht en duiken dan onder de douche, even lekker alle zand van ons afspoelen. En rond half 11 zijn we on the road again!

Langzaam gaat het woestijnlandschap over in bergen, ditmaal die van de Midden-Atlas.  Het gebied lijkt erg onvruchtbaar en wordt voornamelijk bewoond door nomaden. Overal zien we tenten en grote schaaps- en geitenkuddes. Het doet denken aan Mongolië. Het grappige is ook dat er overal borden staan met "Barrire de Neige" met slagbomen erbij. In de winter valt hier blijkbaar veel sneeuw en worden deze wegen afgesloten. Je kunt het je bijna niet voorstellen bij deze temperaturen. 

Langs de weg zien we op zeker moment witte hopen liggen, het blijkt zout te zijn. Over een enorm gebied wordt hier zout gewonnen, met deze temperaturen lijkt me dat absoluut geen pretje...

Het landschap begint weer te veranderen, opeens lijken we in Zwitserland te zijn! Maar dan zien we iets wat je in Zwitserland niet ziet maar ook niet in Marokko verwacht: apen! Het blijken Berber-apen te zijn en er is een flinke groep van. Lokale bewoners proberen met mooi versierde paarden een centje bij te verdienen door ritjes aan te bieden en pinda's te verkopen maar vrijwel iedereen is gefocust op de apen. Ze zijn aardig tam, grissen hapjes uit de hand maar zetten het op een rennen of klimmen in de bomen als iemand te dichtbij komt. 

Tijd om de laatste kilometers naar Azrou te gaan rijden. We hebben een hotelletje uit de Lonely Planet geprikt en om die te vinden moeten we eerst zo'n beetje twee keer het dorp door maar dan hebben we hotel ook Panorama ook gevonden. In de tuin zitten de huiskatten al op ons te wachten en een ooievaar kijkt ons verstoord aan. We vragen een kamer met een beetje uitzicht en krijgen een hoekkamer met grote openslaande deuren en uitzicht op de bomen en een ooievaarsnest op de toren in de verte. De temperatuur is heerlijk, we zijn in één dag van 48 naar 28 graden gegaan! 

We willen Azrou nog wel even bekijken dus gaan richting dorp. Veel meer dan een hoofdstraat, wat zijstraten en een medina is het niet. Maar omdat het vandaag Koningsdag is vanwege de verjaardag van de koning is het een beetje feest. Op een pleintje staat een drumband klaar om te gaan lopen en er lopen wat bobo's in hun mooiste kloffie bij. Maar spelen gaan ze niet, ze lopen in hoog tempo richting een park. We laten ze gaan en schuiven aan een formica tafeltje voor een hapje eten. Tajine, kipspiesen, gebakken aardappeltjes, salade en brood, alles weer even lekker. Zo makkelijk en toch weer zo lekker! In de verte horen we de drumband, zo te horen hebben we niet veel gemist ;-)

We rijden in het donker terug naar ons alpine-stijl hotel. Het Panorama-hotel is nogal vergane glorie en op de gang ruikt het naar kattenpis maar het bed is schoon en het kussen zacht. En da's genoeg voor ons.