Marrakesh —> Ouarzazate
Donderdag 24 juli 2014 - Dag 6
Tijd om Marrakesh te verlaten! Helaas kwam de jeuk vannacht weer flink opzetten en lijken er nog steeds nieuwe plekken bij te komen. We gaan er maar vanuit dat de medicatie uiteindelijk zal gaan helpen maar we voelen er weinig voor om daar in Marrakesh op te gaan wachten.
We laten ons naar het bureautje van Europcar brengen, wat gevestigd is in het luxueuze Sofitel hotel in Marrakesh. Een en al pracht en praal en we zijn blij dat we er niet zitten, zo niet ons ding... Er is niemand aanwezig bij de balie van Europcar maar net op het moment dat we ons af gaan vragen of er iets mis is gegaan komt een mevrouw aanlopen die onze naam noemt. Alle formaliteiten nemen een half uurtje in beslag en dan lopen we naar ons huurautootje, een stoere grijze Peugeot 205 ;-) Een rondje om de auto hoeft niet. We hebben ons volledige eigen risico afgekocht en een deukje meer of minder malen ze niet om. Des te beter!
We laten ons naar het bureautje van Europcar brengen, wat gevestigd is in het luxueuze Sofitel hotel in Marrakesh. Een en al pracht en praal en we zijn blij dat we er niet zitten, zo niet ons ding... Er is niemand aanwezig bij de balie van Europcar maar net op het moment dat we ons af gaan vragen of er iets mis is gegaan komt een mevrouw aanlopen die onze naam noemt. Alle formaliteiten nemen een half uurtje in beslag en dan lopen we naar ons huurautootje, een stoere grijze Peugeot 205 ;-) Een rondje om de auto hoeft niet. We hebben ons volledige eigen risico afgekocht en een deukje meer of minder malen ze niet om. Des te beter!
We stellen de Tomtom in met als einddoel Ouazerzate, ten zuid-oosten van Marrakesh, starten de auto en rijden het parkeerterrein van Sofitel af, de chaos tegemoet. En chaos is het. Overal fietsen, brommertjes, voetgangers, ezelkarren, handkarren, auto's, bussen, paardenkarren en vrachtwagens. Ze komen overal vandaan en gaan overal heen. Tommie leidt (of is het lijdt?) ons dwars door de binnenstad, heel slim. Maar zo worden we wel direct lekker in het diepe gegooid, if we can make it here, we can make it anywhere!! Zonder brokken te maken rijden we na een tijdje onder een van de medina-poorten door en hier worden de wegen breder en het verkeer minder. We did it!
Onze eerste doel is Ksar Aït Ben Haddou, een Unesco-beschermde in tijd bevroren kashba op 190 kilometer vanaf Marrakesh. En dat líjkt dan maar 2 uurtjes rijden, maar als je het Atlasgebergte ingaat en je op veel stukken maar 40 of langzamer kunt rijden vanwege zwaar verkeer of je eigen 1.4 motortje duurt de reis opeens veel langer. Maar na ruim vier uur zijn we er dan toch.
Onze eerste doel is Ksar Aït Ben Haddou, een Unesco-beschermde in tijd bevroren kashba op 190 kilometer vanaf Marrakesh. En dat líjkt dan maar 2 uurtjes rijden, maar als je het Atlasgebergte ingaat en je op veel stukken maar 40 of langzamer kunt rijden vanwege zwaar verkeer of je eigen 1.4 motortje duurt de reis opeens veel langer. Maar na ruim vier uur zijn we er dan toch.
In het dorpje, dat meer bij een nieuwerwets dorpje in Arizona lijkt te passen dan op een 11e eeuwse Almoravid karavanserai, volgen we de borden met Main Entrance. Het is er uitgestorven. Niets is open, er loopt geen mens. We stappen dus maar weer in de auto en rijden wat verder. Daar staat dan toch een toeristenbus die net een groep jongelui uitspuugt. We parkeren de auto en lopen richting kashba. In de kashba zijn in het verleden films als Lawrence of Arabia, Jesus of Nazareth (voor deze film is Aït Ben Haddou voor een groot deel heropgebouwd), Jewel of the Nile en Gladiator opgenomen.
We wandelen door de nauwe straatjes naar boven, er zijn wat winkeltjes open maar de meeste eigenaren zijn druk met hun middagdutje bezig en merken ons niet op. Maar waar is de rest van de bewoners? Die blijken er niet te zijn. Er wonen hier tegenwoordig, aldus een man die er nog wel woont, maar drie families meer. Zij stellen voor een kleine bijdrage hun huisjes open voor bezoekers en verkopen Berber sieraden en kleding. We lopen even met de man mee zijn winkeltje in en bekijken zijn huis en bedanken hem vervolgens met een bijdrage. Verder naar boven dan maar tot bovenop de heuvel vanaf waar we een prachtig overzicht over de kashba hebben.
We wandelen door de nauwe straatjes naar boven, er zijn wat winkeltjes open maar de meeste eigenaren zijn druk met hun middagdutje bezig en merken ons niet op. Maar waar is de rest van de bewoners? Die blijken er niet te zijn. Er wonen hier tegenwoordig, aldus een man die er nog wel woont, maar drie families meer. Zij stellen voor een kleine bijdrage hun huisjes open voor bezoekers en verkopen Berber sieraden en kleding. We lopen even met de man mee zijn winkeltje in en bekijken zijn huis en bedanken hem vervolgens met een bijdrage. Verder naar boven dan maar tot bovenop de heuvel vanaf waar we een prachtig overzicht over de kashba hebben.
Als we uitgekeken zijn wandelen we weer naar beneden. Halverwege worden we aangesproken door een oude vrouw. Of we even in haar huis willen kijken. Dat willen we wel. Ze neemt mijn hand in haar extreem ruwe hand en leidt ons haar huis binnen. Het eerste wat we zien zien zijn drie geitjes. Aan het dak hangt een fiets. Op het dak liggen nog drie schapen. Veel meer huis is er niet. We geven haar wat geld voor de rondleiding en de foto's, blijkbaar voldoende want ze kijkt blij en houdt het tegen haar hart.
We nemen afscheid en lopen naar een klein cafeetje waar we wat thee drinken en een tijdje praten met een man die ons probeert over te halen hier te blijven eten en slapen, er zijn een paar kleine kamers bij de Auberge. We overwegen het even maar besluiten toch conform plan door te rijden naar Ouarzezate waar we tegen zessen aankomen. We vinden in hotel Nadia voor zo'n 38 euro een prima kamer met ontbijt en diner, bestaande uit soep, brood met kefta (gehaktballetjes in tomatensaus) en honingmeloen en de állerzoetste watermeloen wat we óóit gegeten hebben na. Alweer een mooie dag!
